Recensie Klaxon | Cie Akoreacro

Nog nooit hebben we dit eerder meegemaakt. Een publiek dat een volledig staande ovatie geeft en een  applaus aan zo’n hoog aantal beats per minuut dat de doorsnee song die straks op Tomorrowland klinkt een ballad lijkt. Maar het was wel meer dan terecht: Klaxon van Akoreacro is simpelweg de perfecte circusvoorstelling en áf van begin tot einde. Puur spelplezier domineert, scènes gaan naadloos in elkaar over. Live muziek én de terugkeer van de kleinere tent op Zomer Van Antwerpen zoals in de beginjaren aan ATV en de Waagnatie, juichen we toe. De laatste jaren koos de organisatie te vaak voor grote tenten met frontale tribune, wat de circusbeleving niet altijd ten goede kwam. Nu, terug met zijn allen dicht bij elkaar in een cirkel zorgt dat voor 75 minuten pure magie. Knap dus dat circus terug naar de basis durft gaan.

Aanstekelijke muziek is er met folk, klassiek, maar ook erg experimentele sound uit twee accordeons, klarinet, contrabas, cello, viool, drum, sax, orgel en een piano op wielen, die tevens ook de koorden aanspant van de cradle waarin een catcher de verschillende flyers (de acrobaten die komen aanvliegen via salto’s) opvangt. Akoreacro benut alles wat ze benutten kan, en zo wordt de vleugelpiano ook meermaals geïntegreerd in de acrobatieën. De acrobaten rollen dan ook over de vleugel, staan er op, springen er van, gebruiken het als hellend vlak en vinden hun evenwicht erop.

Niet zelden dienen die muziekinstrumenten ook voor de humoristische noot in de voorstelling. U vroeg zich af hoe een vleugelpiano klinkt met pingpongballen in? Pianist Guilhem Fontes geeft het antwoord. Het gezelschap haalt ook alles uit de cirkelvormige opstelling. Wanneer de enige vrouw van het gezelschap – de zeer expressieve Claire Aldaya de contrabas van Vladimir Tserabun moet overnemen dreigt ze omver te vallen, het publiek in. Heerlijk om die interactie te zien, de reactie van de toeschouwers én de mimiek van alle spelers. Geïnspireerd op de film Legend of 1900 slaat ook de vleugelpiano op drift en dreigt die het publiek in te rijden … Later valt een viool “per ongeluk” tegen de grond en komt daar (gespeelde) ruzie van onder de muzikanten. Twee accordeonisten die slowen, daar zit sowieso iets in de weg, denkt u? Wel ook daar heeft het gezelschap iets op gevonden.

De spanningsboog van Klaxon is dus al even strak als de koorden van de cradle. Akoreacro houdt de vaart in de show. Het gezelschap blijkt hun hand-op-handacrobatie nog verder verfijnd te hebben, werkt doelbewust naar climaxen, maar die structuur valt minder op dan bij Cirque du Soleil, wat een erg sterke verdienste is. Maxime Solé balanceert op zijn hoofd op de Washington trapeze die hem – niet gezekerd én zonder vangnet - naar de nok leidt van de tent. Straf, want op zo’n kiest zelfs het Canadese Cirque du Soleil voor zekerheid en veiligheid boven alles.

Even de talk en nog wat ander vuil bijeenvegen, leidt tot een jongleeract met bezem en twee ballen voor Basile Narcy. Ook het beatboxen tussen twee artiesten klinkt fris en anders en houdt onze aandacht. Klaxon voelt dus van begin tot einde aan als een geheel waar alle puzzelstukjes piekfijn in elkaar passen. Nooit hebben we het gevoel een aaneenrijgen van acts te zien. Akoreacro’s debuut op het festival enkele jaren terug met Pfffffff had al alles in zich. Mooi om zien dus dat een gezelschap op enkele jaren tijd is gegroeid in het in elkaar steken van een voorstelling. Zonder overdrijven is Klaxon wellicht één van de strafste circusvoorstellingen die we op 10 jaar tijd op de Zomer van Antwerpen hebben gezien.  

Klaxon van Akoreacro staat nog tem 4 augustus 2013 in Antwerpen. De voorstelling is helemaal uitverkocht, maar je kan je steeds ter plekke op de wachtlijst laten plaatsen.

< Bert Hertogs >