Recensie Adriaan Van den Hoof | Hoogspanning

De synthesizermuziek begon. De spots draaiden rondjes over het podium. Het rookkanon hulde alles in een dikke mist en daar was hij dan: Adriaan Van den Hoof verkleed als ruimtereiziger. “Ik kom net uit de toekomst en daar is niks te beleven.”, vertelde hij. Het was de start van zijn laatste opvoering van “Hoogspanning”, maar de sleet zat er nog lang niet in. Vol enthousiasme wist hij zijn publiek mee te nemen op een zoektocht naar geluk. Op eenvoudige wijze wist hij de verschillende personages uit de voorstelling uit te beelden en te voorzien van een juist accentje. Nieuwe hypes en grote trends passeerden de revue en er werd vol nostalgie gemijmerd over de tijd toen geluk nog in kleine dingen zat. Deze zoektocht naar het geluk leverde een vrolijke avond op … behalve voor het fruit: dat werd met een samoeraizwaard professioneel in stukken gehakt.

Omdat volgens tijdreiziger Van den Hoof de toekomst toch niet veel te bieden heeft, moeten we er nu maar iets van maken. Daarom ging deze voorstelling over het grote zoeken naar geluk. Waar konden we deze queeste beter starten dan in de reclame? In die wereld is alles perfect en is er altijd wel die man in zijn witte jas die de oplossing voor elk probleem weet. Adriaan wist de reclamebeelden perfect op te roepen en was erg overtuigend als de “alwetende man in zijn witte jas”. Het spelen met stereotypen en de grote herkenbaarheid leverden hier de komische noot. En toen we goed gelachen hadden met deze wereld veraf, werden we met de neus op de feiten gedrukt: “Het is bizar hoe reclame onze wereld beheerst.” Want net als alle andere aanwezigen in het amfitheater van het Rivierenhof konden ook wij zonder problemen de reclametunes aanvullen die op het publiek werden losgelaten. Erg grappig, maar tegelijk ook confronterend. 

Waar kon het geluk dan wel gevonden worden? Volgens Adriaan Van den Hoof al zeker niet in het boomknuffelen of de zwijgvakantie. Dan maar mindfulness proberen. Met een handboek voor beginners in zijn hand en een rozijn in de hand van een vrijwilligster uit het publiek werd het experiment opgestart. Dat zij er niet gelukkiger van werd, was bijzaak. De rest van het publiek kon er aardig om lachen. 

Misschien toch maar beter vol verlangen terugdenken aan de tijd van toen. De tijd dat er nog pompbedienden waren die de wagen voor u voltankten en bij het afrekenen nog spaarzegels en Chiclets meegaven. Het geromantiseerde beeld van vervlogen tijden werd langzaam opgebouwd en we zagen heel wat mensen tussen de toehoorders bevestigend knikken met een glimlach op de lippen.

De grappigste imitatie van de avond was ongetwijfeld het fragment uit So You Think You Can Dance. Eén voor één werden alle rollen uitgebeeld, inclusief de Nederlandse en Surinaamse accenten. De situatie was zo absurd en toch zo  herkenbaar. Nu Van den Hoof toch op dreef was, lanceerde hij prompt een nieuwe format: So You Think You Can Drink. Voor de jury wil hij alvast beroep gaan doen op Jan Decleir, Jacky Lafon, Arno en … Daan. 

Tot slot bekende Adriaan voor een volle zaal dat ook hij is gevallen voor de iPad. Ook hij was de wereld van de apps binnengestapt en dit was reden genoeg om eens luidop te filosoferen over het ontstaan van “Fruit Ninja”. Een waanzinnig doch plausibel verhaal werd gesponnen en Adriaan liet de “ninja warrior” in zichzelf naar boven komen. De inhoud van de fruitschaal werd vakkundig in zijn richting geslingerd en zelfs de druiven werden achteloos in stukken gehakt. Naast humor was er dus ook een stevige dosis actie op het podium te zien. 

En met de waarschuwing van Adriaan Van den Hoof dat we moeten oppassen dat de uitdrukkingen uit reality-programma’s onze taal niet te veel gaan overheersen nog indachtig, rest ons nog één vraag: Wat hebben wij vandaag geleerd? Ten eerste: dat Adriaan Van den Hoof liefhebber is van vochtige doekjes omdat zijn gat dan beter ruikt. Ten tweede: dat zelfs op dubstep de “In Zaire” kan gedanst worden.  Ten derde: dat de doos van een zitzak comfortabeler is om op de zitten dan de zitzak zelf. Ten vierde: dat Adriaan stiekem diehard fan is van het dragen van beenverwarmers en luidop droomt van een deelname aan So You Think You Can Dance . Bij gebrek aan een kalende kok met aluminium koffertje leverde ons dit geen kookboek op, maar het waren leuke ingrediënten voor een geslaagde voorstelling. 

< Sascha Siereveld >