Recensie The party is over

Dat ook voor grote sterren het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, bewijst de jammerlijke dood van iconen als Whitney Houston en Amy Winehouse. Toch waren zij zeker niet de eersten die een tragische leven en een vroegtijdige dood kenden. In “The party is over” bracht Anne Mie Gils samen met pianist Pol Vanfleteren de verhalen en de muziek van grootheden als  Billy Holliday, Marilyn Monroe, Edith Piaf en Ann Christy. En hoewel we niet echt vrolijk werden van de verhalen die er te vertellen waren, was het puur genieten wanneer Anne Mie Gils nummers als “What a difference a day makes”, “Padam Padam”, “Pour ne pas vivre seul” en “De roos” bracht.

Pol Vanfleteren opende met een trage blues op trompet. De teneur was meteen erg triest en donker. De inleiding van Anne Mie Gils ging op de gezette toon verder en al snel zaten we in de blues van Bessie Smith met “My man”. Op de achtergrond werden zwart-wit beelden geprojecteerd uit het leven van de zangeres. We vreesden even dat het wel eens een erg depressieve voorstelling zou kunnen worden, maar het swingende “Gimme a pigfoot” liet al snel blijken dat Anne Mie Gils had gezocht naar een evenwicht in klanken en stijlen. Zo kwam na het tragische “I need a little sugar in my bowl” het vrolijkere “Take me for a buggy ride”. 

De ode aan Billy Holliday bracht o.a. “Strange fruit”. Dit nummer gaf ons een erg dubbel gevoel en liet een wrange nasmaak achter. Niet dat het slecht gebracht was, integendeel: de zang zat juist, het pianospel was passend, de setting erg sober en de beelden op de achtergrond erg aangrijpend. Maar omwille van die goede performance  kwam het lied erg hard en donker binnen. Gelukkig zette “My man” een eerder romantische toon. Hier viel ook het samenspel tussen zangeres en pianist heel goed op. De fraseringen van Anne Mie Gils zaten in timing perfect samen met het pianospel van Pol Vanfleteren. 

Het stukje over Marilyn Monroe bevatte een leuke medley, een iets minder geslaagd stuk op ukelele en een zeer fijne en zachte uitvoering van “Bye bye baby”. We werden er helemaal stil van. Anne Mie Gils wist dit nummer zo breekbaar en stil te brengen dat we het jammer vonden dat ze de klank van de vleugel niet verder konden dempen. 

En dan was het tijd voor een vleugje country met Patsy Cline. Anne Mie nam de lead en Pol zorgde voor backing bij “Who can I count on”. Dit keer klonken de twee stemmen goed samen en dat hoorden we dan ook terug in de waardering van het publiek tijdens het applaus. Waar we in de vorige blokken regelmatig het gevoel hadden dat Anne Mie Gils zich inhield, hoorden we bij de interpretatie van “Crazy” wel de kracht in haar stem die we hoopten te horen. 

En die kracht samen met een aangename vibrato leverde een mooi stukje “Je ne regrette rien” op.  Er klonk geen frustratie, maar iets hoopvol. Deze stemming voelden we trouwens in heel het stuk over Edith Piaf. Het eerste deel werd dan ook met een positief gevoel afgesloten toen Anne Mie Gils kromgebogen over de microfoon een heerlijke versie van “Padam padam” bracht. Pol gooide er een stevig tempo in en het nummer kreeg zo heel veel … padam mee. 

Het tweede deel opende met “What a difference a day makes” van Dinah Washington. Wat we heel de voorstelling al aanvoelden, kwam hier extra uit de verf: Anne Mie Gils hanteerde dezelfde accenten en dezelfde manier van zingen als de artiesten waaraan ze hommage bracht. En toch werd het geen zuiver kopiëren. Anne Mie zocht en vond een gulden middenweg tussen imitatie en interpretatie en zorgde ervoor dat ze zichzelf daarbij nooit verloochende. Tijdens het vrolijke “Makin’ whoopee” ging ze even naast Pol zitten voor een stukje quatre-mains om dit blokje vervolgens succesvol af te sluiten met “Mad about the boy”. 

“Somewhere over the rainbow” van Judy Garland had een fantastische uitvoering kunnen zijn als de trompet het geheel niet zo overstemd had. Het idee om het verhaal te brengen van de 16-jarige Judy tussen fragmenten uit “The man that got away” en dit terwijl we op de achtergrond konden genieten van beelden van het kindsterretje, was een schot in de roos. De combinatie van die drie elementen versterkten elkaar en we konden in ons notitieboekje maar één woord terugvinden over dit nummer: sterk. 

De volgende getormenteerde ziel die de revue mocht passeren was Janis Joplin. Het was voor Anne Mie Gils de gelegenheid om “Summertime” uit “Porgy and Bess” eens op een andere manier te brengen. Het publiek werd getrakteerd op een scherpe en snijdende vertolking. Maar ze mocht zich pas echt eens laten gaan bij “Me And Bobby Mcgee”. De combinatie met de vleugelpiano was voor dit nummer misschien niet echt ideaal, maar deze vertolking mocht er toch zijn. 

En dan was het stilaan tijd om naar een apotheose toe te groeien met onze eigen Ann Christy.  Een klein stukje uit “Dag vreemde man”, was slechts de opwarmer voor een unieke mix van drie klassiekers: “Bla bla bla”, “Een woord van liefde” en “Ik leef voor jou”. Een opname van “Bla bla bla” vormde de achtergrond waartegen deze drie nummers op een ingetogen manier samengevoegd werden. Pol Vanfleteren bleef gedienstig op de achtergrond en zorgde voor de instrumentale lijm die alles samenhield. Dit was puur genieten. En dan waren we klaar voor een zachte, pakkende uitvoering van een publiekslieveling: “De roos”. Onze enige bedenking was ook hier dat de vleugelpiano net iets te prominent aanwezig was tijdens de zachtere stukken. 

De sfeer werd weer iets opgekrikt met “Gigi l’amoroso” van Dalida. Pol had voor de gelegenheid zijn accordeon voorgebonden en het publiek mocht meezingen. Het probleem dat zich voor ons stelde, was dat jammer genoeg alleen de tekst van “Schele Vanderlinde” ons echt te binnen schoot. Maar al bij al best goed voor de sfeer. Tijdens “Parole” werd nog even geflirt met de pianist om tenslotte af te sluiten met “Pour ne pas vivre seul”. Het klonk hoopvol, krachtig en tegelijk ook gevoelig. En het moet gezegd: de Franse taal gaat Anne Mie ook heel goed af. 

De avond werd afgesloten met een eigen nummer: “Ergens onderweg”. De cirkel werd rond gemaakt. In een clip die op de achtergrond meedraaide, kwamen de tien hoofdpersonages van deze voorstelling allemaal samen terwijl de tekst het gevoel van de voorstelling verwoordde. Het leven van tien aparte vrouwen gebracht door een klassedame. 

< Sascha Siereveld >