Recensie You Us We All

“Dear Beyoncé. Sometimes I feel aloneith and thy music, alone, comfortith. Do you ever think that you’re like everybody else? Just another human farting around this damned earth? Cause I can identify with that feeling. Yours.” Het zou een fanmail uit de 17de eeuw kunnen zijn, erg hoog gezongen dan door sopraan Shara Worden. Hedendaagse muziek, die de structuur van een popsong heeft (erg repetitief en simpel) maar dan op zijn baroks (met gamba, violone, cornetto’s, luiten, barokharp, trompet, baroktrombone, theorbe, klavecimbel en orgel onder andere) door BOX gebracht: het minste wat je dus kan zeggen, is dat “You us we all” erg verrassend is.

Volledig in de traditie van de masque, een spektakel met dans, gesproken woord en muziek uit de zeventiende eeuw uit Engeland, kregen we 5 performers te zien: Hope, Virtue, Love,  Death en Time. Een knipoog naar Shakespeare (“to do or not to do”)  stak  Worden in haar tekst. De masque is voorloper van de opera. Vormelijk doet de voorstelling denken aan de film Romeo + Juliet van Baz Lurhmann. Foto’s zien we in computervensters vergroot of versleept worden op het witte doek achteraan.

Het onbereikbare nastreven doet Hope die meerdere fanmails bezingt naar Meryl Streep, Mary-Kate and Ashley Olsen, Mariah Carey en Britney Spears. Ze merkt die laatste fijntjes op dat ze er dik uit zag tijdens de Grammy’s om tot de vraag te komen “welk doel schoonheid nastreeft”. Aan Céline Dion vraagt ze of die zich niet af en toe afvraagt wat echte liefde is terwijl ze haar zoveelste liefdessong zingt. Aan Whitney Houston of de ziel blijft wanneer het lichaam gestorven is. Over Soul gesproken: die belichaamt Virtue (Helga Davis) volledig op muzikaal vlak.

Ziel versus lichaam: ”wie van de twee is de grootste?” Ook met die vraag houdt Death zich bezig. Een semi filosofisch-wetenschappelijke beschouwing eindigt die abrupt met de mededeling “I fucked Tina yesterday” om het later te hebben over okselvijvers. Death (contratenor Bernhard Landauer) houdt van de drank en van Love (bariton Martin Gerke). Hilarisch is hun scène waarbij ze in de fitness halters vasthouden en elkaar de loef af willen steken. Interesse in elkaars lichaam, doet de liefde aanwakkeren, of toch niet? Time will tell. “I’m your boy” en “Love love poof” werken als songs aanstekelijk.

Carlos Soto mag dan wel bijna het ganse stuk met zijn rug op een stoel naar het publiek gericht zijn, de man die voor Tijd staat heeft een catchy song over een ganse nacht drinken. Hij is het die de setting verandert (het witte projectiedoek wegnemen). Wanneer ie verderop stevig drinkt, klinken de strijkers erg vinnig. “Ondanks datgene wat je ziet, zit er jou in mij” klinkt het verderop.

“You us we all” rijgt songs knap in een beweging, vloeiend aan elkaar. Enkele nummers schieten er echt uit. Qua story telling en spanningsboog kan het weliswaar beter. Zo werkt het repetitief schrijven van fanmail op den duur niet meer zo sterk als in het begin van de voorstelling. Daarnaast waren we verrast dat niet Time (waarvan we dachten dat die in een zwart gat zou springen en zo de voorstelling abrupt zou eindigen) maar wel Hope het laatste woord heeft.

< Bert Hertogs >