Recensie Goldfrapp

“You‘re so good!“ - Alison Goldfrapp schreeuwt het voor de zoveelste keer uit vanavond, ze is duidelijk overdonderd door de respons waarmee het Brusselse publiek Goldfrapp nummer na nummer bedankt. Nee, “You‘re so good, Alison“. Na een vermoeiende dag op het werk of een zenuwslopende rit inclusief vertraging op de trein is een portie oorstrelende muziek de beste remedie tegen de stress. Niets is meer geschikt dan de zeemzoete stem van Alison Goldfrapp. Samen met Will Gregory vormt ze sinds 1999 al het elektronische muziekduo Goldfrapp.

De twee keerden eerder dit jaar nog terug met een frisse, nieuwe plaat die na synthpop album nummer vijf ‘Head First‘, even terug grijpt naar album vier ‘Seventh Tree‘ en focust op trager tempo. Dit keer gaan ze ook een iets meer akoestische richting uit, en dat loont. De live band geeft een nieuwe dimensie aan zowel de oude als de nieuwe songs en bewijst dat een groep die meer dan 10 jaar op de planken staat nog steeds succes kan hebben - misschien zelfs meer dan in de beginperiode. Ook leading lady Alison heeft nog niet moeten inboeten op haar fluwelen stem en wat zijn wij daar blij om.

Goldfrapp en Gregory die voor de gelegenheid een vijfkoppige live band inclusief violiste meebrachten, zetten de set logischerwijze in met nieuwe nummers. We krijgen er meteen zes naar het hoofd geslingerd, waaronder eerdere singles ‘Drew‘ en ‘Annabel‘, een emotioneel stuk dat naar de keel grijpt. Lang voor de release deden ze al watertanden naar ‘Tales Of Us‘ en daar is het Belgische publiek het overduidelijk met ons eens. De AB is tot de nok toe gevuld met wiegende mensen en dat maakt het voor ons moeilijk te geloven dat het concert niet uitverkocht is. Het is namelijk vechten voor een plaatsje en wat ademruimte.

Goldfrapp geeft al een deel van haar geheimen prijs met ‘You Never Know‘ en ‘Ride A White Horse‘ en het publiek hangt werkelijk aan Alisons lippen. Als ‘Yellow Halo‘ de winter vertolkt, staat ‘Little Bird‘ symbool voor de ontluikende lente, de nieuwe bladeren aan de bomen en de kriebels die het goede weer teweegbrengt. Het intussen meer dan vijf jaar oude nummer betovert nog steeds zo hard als het die eerste keer deed.

Gevestigde waarde Goldfrapp drukt vanavond nog maar eens haar stempel. Met ‘Ooh La La‘ zijn we aan de zwoele zomer aanbeland, ook dat klinkt nog even scherp als vier jaar geleden en het drijft het publiek in de AB als het ware uit haar schelp. Goldfrapp breekt met de traditie en verdwijnt na twee derde van de set van het podium om daarna nog een half uur bissen te spelen. Wat voor een bissen ... Het regent hits in de AB en de Belgen horen die maar al te graag. Met onder andere ‘Lovely Head‘ en ‘Train‘ sporen ze ons zodanig aan dat er tijdens ‘Strict Machine‘ geen houden meer aan is. De AB barst net niet uit haar voegen. Minutenlang na de laatste noot klinkt nog steeds applaus.

Het ging er vanavond in de AB soms luider aan toe dan in een doorsnee voetbalstadium, maar ook verrassend en respectvol stil tijdens de meesterlijke tracks van deze wereldband. Euforie ging hand in hand met intimiteit en dat was ook steevast van het gezicht van Alison Goldfrapp af te lezen. We kregen het op bepaalde momenten zeer warm, of dat door de sensuele stem van Alison kwam of door het aangenaam zachte weer voor de tijd van het jaar, laten we even in het midden. Goldfrapp triomfeerde op subtiele wijze en zal dat hopelijk nog héél lang mogen blijven doen.

< Yne Van De Mergel >