Recensie Alex Agnew | Interesting Times: The Legend Ends

Alex Agnew wil zich meer gaan toeleggen op het uitbouwen van een carrière met “Diablo Blvd”. Om in stijl afscheid te nemen van zijn rol als stand-upcomedian, trok hij nog maar eens vier keer naar het Sportpaleis in Antwerpen. De zaal zat afgeladen vol, de verwachtingen waren hoog gespannen en Alex loste ze ruimschoots in. Alle elementen die kenmerkend zijn voor Alex Agnew zaten in de show: een grote mond, rare geluidjes, grove commentaren, grappen die er soms zwaar over gingen en zelfs interactie met het publiek. Maar wat ons dit keer erg opviel en kon charmeren, was de uitgekiende maatschappijkritiek die verweven zat in bijna elk deel uit de voorstelling. Het was een show met veel meer dan platte humor. Alex Agnew keek nog een laatste keer met een kritische blik naar de samenleving en leverde een geestige, maar haarscherpe analyse waarbij hij er niet voor terugdeinsde om de vinger op de stinkende wonde te leggen. Het politiek correcte gezever werd overboord gegooid en hij noemde de dingen zoals ze zijn. Dit was waarlijk afscheid nemen in stijl.

De opening van de voorstelling was bijna megalomaan te noemen. Het leek wel alsof een groot ruimteschip neerdaalde in het Sportpaleis. Geluidseffecten, vuur, vuurwerk, een flitsende lichtshow en hologrammen werden ingezet om het juiste effect te bereiken.  En dan weerklonken de magische woorden: “Hallooo Aaaantwaaaaaarpeeeeee. Hier zen we wer. Eindelijk terug in het Sportpaleis.” Het publiek reageerde enthousiast en het werd meteen duidelijk dat Alex Agnew niet in stilte van het toneel zou verdwijnen. 

“Het succes heeft mij als persoon niet veranderd”, wist Alex Agnew ons te verzekeren. Hij stak dan maar meteen de loftrompet over zijn eigen bescheidenheid en maakte ineens van de gelegenheid gebruik om op de kap van enkele collega’s komieken te zitten. Het was een kwestie van rustig opwarmen en opbouwen naar het eerste grote maatschappelijke thema van de avond: Komen Eten. 

Op zijn eigen wijze trok Alex Agnew van leer tegen het groeiende individualisme en de hunker naar een publiek voor elke scheet die men laat. Hij wist dit perfect te illustreren aan de hand van situaties uit “Komen Eten” waarbij de decadentie van onze tijd pijnlijk aan het licht kwam. De absurditeiten werden naar smaak aangevuld met eigen fantasie en uitspraken als: “Lik aan mijn liefdeslolly, jij West-Vlaamse mentaal minderbedeelde mongool.” We konden ons op dit moment nog net inhouden en besloten dat het misschien geen goed idee was om een bordje in de lucht te steken met een tien voor sfeer en gezelligheid. We zaten hartelijk te lachen, maar beseften tegelijkertijd ook dat er veel waarheid schuilde in de grappen. Alex Agnew wist hier niet alleen te entertainen, maar ook zijn taak als kritisch klankbord met verve te vervullen. 

De vraag: “Welke superkracht zou je willen hebben?”, bracht ons al snel bij het thema vrouwen. Na de West-Vlamingen was het nu hun beurt om in de klappen te delen. Na jarenlange observatie had Alex Agnew de aangeboren afwijking van de vrouw ontdekt: ze kunnen niet tegen een man in rustpositie. Het was dan ook een kleine stap van deze vaststelling naar een van de favoriete thema’s: seks. We hadden het vooraf nooit verwacht, maar dankzij de geluidsimpressies en de stemmenimitaties van  Alex Agnew, heeft de film “The Lord of The Rings” toch een veel schunnigere bijklank gekregen. “Let us go through the mines of Moria.”, zal nooit meer zo onschuldig klinken als vroeger. 

Kritiek op het rookverbod en het gezaag over geluidsoverlast, brachten Alex Agnew bij een belangrijk thema uit de show: misplaatste tolerantie als uiting van overdreven politieke correctheid. Alex Agnew werd in het verleden gemakkelijkheidhalve in de rechtse hoek geplaatst omdat hij er niet voor terugdeinsde om grappen te vertellen over buitenlanders, allochtonen en joden. We kunnen de fans alvast geruststellen dat hij het ook deze keer niet kan laten om behoorlijk foute grappen te vertellen. Of wat dacht u van uitspraken als: “Zwarte Piet is toch een positief rolmodel: ne neger die werkt. Waar zie je dat nog?” en “Ik zou bijna respect krijgen voor de nazi’s.” 

Voor u spontaan haatmail wil gaan sturen of klacht wil neerleggen bij het “Centrum voor gelijkheid van kansen en racismebestrijding”, is het belangrijk dat deze opmerking binnen een juiste context worden gezien. En dit was dan ook het punt dat Alex Agnew wilde aanhalen. We zagen hier veel meer dan vroeger de hunker van Alex Agnew om niet alleen maar voor vertier te zorgen. Hij wist op een scherpe en gevatte wijze zijn publiek een spiegel voor te houden. Er mocht hartelijk gelachen worden, ook om totaal foute grappen, maar onderhuids werd er ook een boodschap meegegeven. Het feit dat Alex onverbloemd en ongezouten zijn mening wist te spuien over thema’s als  onverdraagzaamheid, wangedrag bij een groep jongen Marokkanen  en het eindeloze schermen met de Holocaust van een groep zionisten, zal hem niet door iedereen in dank afgenomen worden, maar … hij had wel gelijk. 

Deze sterke voorstelling werd met iets lichtere thema’s afgerond: de gestoorde reacties van een kat, de fascinatie van Alex’ dochter voor zijn piemel en het schaamhaar van zijn vrouw. Aan plastische beelden en expliciet taalgebruik geen gebrek en er werd opnieuw gezongen. Dit keer geen fragment uit “Fiddler on the roof”, “Oliver” of “Mamma Mia”, maar “The Lion Sleeps Tonight” en “The circle of life” uit “The Lion King”. Zou Alex dan toch stiekem een musicalfan zijn? 

< Sascha Siereveld >