Recensie iD | Cirque Éloize

Cirque Éloize bestaat sinds 1993 en staat voor hedendaags circus, ook wel cirque nouveau genoemd. Theater, dans en circustechnieken koppelt het gezelschap dat net als Cirque du Soleil zijn thuisbasis in Montréal heeft. 10 Creaties staan er op de teller van het gezelschap. Momenteel tourt de compagnie met iD en Cirkopolis. Die eerste hield het eerste weekend van de herfstvakantie halt in het Koninklijk Circus.

Ook nu vallen de verschillende disciplines die het gezelschap beheerst op. Street style, breakdance, bike trial, inline skating, rope skipping en hip hop zitten verweven in traditionele acts zoals de aerial silk, aerial hoop, aerial straps, cyr wheel,  Chinese pole, contortion, hand to hand, hand balancing, trampowall, juggling om er maar enkele te noemen.

Het gezelschap beheerst na 20 jaar duidelijk de kneepjes van het vak om een boeiende voorstelling te maken. Druk becommentariëren enkele kids achter ons wat ze te zien krijgen. Aandoenlijk om te horen, is hun opwinding. Al kan één iemand – we zitten helemaal in de nok, in het ‘Paradijs’ – dat jeugdig enthousiasme niet al te best smaken. Het is al ver gekomen in een maatschappij als de onze waar de intolerantie regeert dat kinderen geen kinderen meer mogen zijn, en hun kreetjes, de verbazing die ze uiten in de kiem gesmoord moet door 1 toeschouwer die constant “ssst” roept. Voor één keer verdienen die kids een beloning omdat ze hun kind zijn hebben blijven uiten, en zich van het ge-ssst niets aantrokken.

Op het podium zien we enkele contouren van gebouwen. Ronduit knap zijn de visuals, witte krijtlijnen die rond die vormen gaan en de statische decorwanden zo tot leven laten komen. Muren met graffiti of blokken die uit de blokkendoos komen en er terug in gaan op het ritme van de beats, zien we verderop. Het gezelschap speelt ook in de zaal en blijft zo constant het publiek betrekken. Het verschil met andere producties maakt het in de overgangen tussen acts. Het los maken van de zekering, los maken van de hoepel van de aerial hoop, maakt mee deel uit van het spel. Zo verliest de voorstelling – zeker in een urban style – setting is dat belangrijk – zijn vaart niet en dat is een troef.

Een jongleeract zien we in de omgeving van een bouwwerf. Tennisballen worden op plastic rechthoeken gekaatst die de ramen moeten voorstellen van het gebouw in wording. Straf is wat we te zien krijgen wanneer twee jongleurs gebukt onder elkaar door blijven jongleren.

Kegeltjes vooraan zijn er dan weer gezet voor de inline skater. Later mag hij in duet gaan met een acrobate die de hoogte ingaat met de aerial silk.  Soms stelt Cirque Éloize teleur. Bij de act met het cyr wheel en de hoepel bleven we wat op onze honger zitten. Maar andere acts waren ronduit verbluffend en tonen (wereld)klasse: ondersteboven op een metershoge muur van stoelen je evenwicht houden, ook bij iD blijft het verbazingwekkend ook al is de man in kwestie om veiligheidsredenen vanaf een bepaalde hoogte gezekerd. De Zwitserse Emi Vauthey brengt de nodige poëzie in de voorstelling. Contortionisme is haar specialiteit. Ze buigt haar ledematen zo, overstrekt zich, zodat ze op een bepaald moment haar voeten voor haar ogen kan plaatsen terwijl haar benen achter haar rug gaan. Don’t try this at home! Ook kan ze op haar borst liggen en haar voeten doen rondcirkelen rond haar hoofd naar de linkerschouder, achter haar romp richting rechterschouder en hoofd. De combinatie van lenigheid en poëzie komt ook in de hoogte tot haar recht wanneer ze aan de aerial silk meermaals in een overspagaat gaat.

Andere acts lijken thuis best uitvoerbaar, maar zijn dat bijlange na niet. Rope skipping met één springtouw binnen een springtouw dat op zijn beurt zich nog eens binnen een groter springtouw bevindt en waarbij elk touw zijn eigen ritme krijgt. Faut le faire.

De Fransman Jerome Sordillon en de Engelsman Conor Neall doen alsof ze in een imaginaire bol ondersteboven stappen. De ene doet dat aan de straps, de ander aan de Chinese pole. Het publiek houdt de adem in wanneer de Fransman Thibaut Philippe – die een bachelor Marketing op zak heeft en aan zijn Masters bezig is – met zijn fiets over een vrijwilliger uit de zaal springt. De man mag zijn benen openen, de armen strekken en vooral blijven stilliggen. Thibaut zal op één wiel een cirkeltje maken door 5 keer te springen: één keer tussen het rechterbeen en rechterarm van de “vrijwilliger”, een keer tussen rechterarm en rechterkant hoofd, één keer tussen rechterkant hoofd en linkerkant hoofd, één keer over de linkerarm en één keer over het linkerbeen om zo opnieuw tussen de twee benen van de man te komen. Later springt ie ook over de ganse lichaamslengte van de man. Break dance zien we verderop, met twee mannen die op hun hoofd balanceren en het snel laten tollen.

De climax van de show bevindt zich op de trampoline waarbij meerdere acrobaten tegen muren lopen, er een salto doen, wegspringen in de blokkendoos. Ja, het moet gezegd: het decor dat basic oogt is hyper functioneel. De flitsende finale wordt – geheel terecht – op een zinderend applaus onthaald. Toch merken we dat het Koninklijk Circus niet de geschikte zaal is voor deze productie. Minstens een derde van de zaal kan niet gebruikt omdat de zichtlijnen ten opzichte van het spektakel onvoldoende zijn. Ook helemaal in de nok, vanuit ons standpunt zien we niet alles wat er bovenaan het decor gebeurt. Dat is jammer. 

Al komt het verhaal tussen twee rivaliserende stadsbendes/groepen (en een verboden liefde tussen twee, wat erg West Side Story-achtig aanvoelt) er niet altijd even goed door: de boodschap op het einde hebben we begrepen: de twee mannen die aan het hoofd staan van elke groep schudden elkaar de hand.

< Bert Hertogs >