Recensie Paul en Miguels Vrolijke Vrienden Roadshow

Na een succesvolle samenwerking in “Manneke Paul!” hadden Paul de Leeuw en Miguel Wiels het idee opgevat om te gaan toeren met een theatershow. Paul de Leeuw zou Vlaamse klassiekers gaan zingen en Miguel zou hem daarbij begeleiden met zijn negenkoppige band. De tour werd beperkt tot twee avonden Arenbergschouwburg en er werd ruimte voorzien voor inbreng van het publiek … heel veel inbreng van het publiek. Naast geslaagde covers van o.a.  Johnny Whites “Verloren hart verloren droom” en een  blues-uitvoering van “Jennifer Jennings”, zagen we vooral ook de entertainer Paul de Leeuw aan het werk: het podiumbeest dat met een Nederlandse assertiviteit  en gevatheid wist te reageren op zijn publiek en daarbij meer dan eens flirtte met de regels van goed fatsoen.

Miguel en zijn Vrolijke Vrienden zetten de voorstelling in met een opgewekte instrumentale intro. Het werd meteen duidelijk dat we van de vier man sterke blazerssectie heel wat te verwachten hadden. En we kunnen nu al verklappen dat die verwachtingen later in de show meer dan ingelost werden. Wanneer de instrumenten vervolgens stilvielen klonk er alleen nog het fluiten van de muzikanten. Het duurde niet lang voor het publiek “Vrolijke Vrienden” van Nonkel Bob herkend had en uit volle borst begon mee te zingen. Vanuit de coulissen kwam Paul de Leeuw het podium op en hij zong de tekst van de eerste Vlaamse klassieker van de avond … of toch een aangepaste versie van die tekst. De toon was meteen gezet en voor een Vlaams publiek werd er al heel behoorlijk meegezongen.

“We beginnen met iets erg: Miguel gaat zingen!”, grapte Paul nog. Nou ja, we hoopten dat hij er de spot mee dreef, maar al snel zou blijken dat het bittere ernst was. Miguel Wiels zong een aangepaste versie van “Goeiemorgen morgen”, maar dan enkele tonen te hoog en ook net naast de toon. Paul kon het niet laten om hem daar tijdens het nummer al mee te plagen en zo zagen we al van bij het begin de vriendschappelijke plagerijen die deel uitmaakten van de sfeer op het podium. De valse noten werden doorgespoeld met een mooie en vrolijke uitvoering van “Samen zijn” waarbij de banjo en de blazers zorgden voor een New Orleans jazz tintje.

Via Rita Deneve kwamen we bij Johnny Whites “Verloren hart verloren droom”. Paul de Leeuw bekende dat hij voor deze show nog nooit van het nummer gehoord had, maar hij leverde toch een geweldige prestatie. Instrumentaal zat het goed en Paul zong met kracht en gevoel. Miguel Wiels zat zich achter zijn piano uit te leven en ging zo mee op dat hij aan het meelippen was. De gevoelige snaar was geraakt en dus werd een mail van een zekere Giovanni bovengehaald. Hij had laten weten dat hij graag “Ik heb je lief” zou willen meezingen voor zijn ondertussen ex-vriendje Tom. Giovanni werd op het podium geroepen en wat volgde was het meest ontroerende moment uit de voorstelling. Paul deed gedienstig een klein stapje opzij en dreef voor een keertje niet volledig de spot met zijn gast. Hij liet voor Giovanni een groot deel zingen en maakte er tijdens de andere stukken een mooi duet van. Tijdens het refrein kwam er zelfs ondersteuning van de zaal die zich duidelijk ook in de emotie van het moment had laten meegaan. Hoe het verder met de twee tortelduifjes is afgelopen, is niet bekend, maar het was wel een sterk moment in de voorstelling.

In de overgang naar “Droomland” kwam de vraag met welke Vlaamse zanger men Johnny Jordaan zou kunnen vergelijken. De suggestie om daar Eddy Wally voor te nemen, viel niet in goede aarde, maar leverde wel een vermakelijk stukje show op waarbij het Vlaamse icoon vergeleken werd met de koning van de kitsch: Liberace. Wanneer de muzikanten vervolgens het nummer wilden inzetten, berispte Paul hen met: “Je bent knap, maar je mag geen mening hebben.” De bindtekst ging verder en net toen Paul bijna klaar was, kwam er een interventie uit de zaal. Er volgde een zielig verhaal over een grootmoeder in een rolstoel en de dood van kleinkinderen met rare namen. Trouw aan zijn stijl, kon Paul de Leeuw het niet laten om het hele ding in het belachelijke te trekken en vooral te lachen met de kindernamen. We moeten toegeven dat het als buitenstaander erg geestig was en we ook hartelijk hebben moeten lachen met zijn commentaren, maar het ging er toch over. De onuitspreekbare namen werden meteen ook de running joke van de voorstelling. Om te voorkomen dat het helemaal de verkeerde kant zou opgaan, gaf Miguel een teken en zetten de blazers in. “Droomland” weerklonk en ging naadloos over in de meezinger “Lichtjes van de Schelde”.

Paul bracht nog een passend eerbetoon aan Will Tura, zong het gevoelige “Vleugels van mijn vlucht” en liet zich tijdens “Laat me  nu toch niet alleen” bijstaan door het publiek dat spontaan de rol van koor op zich had genomen. En dan was het tijd voor een van de sterkste nummers uit de voorstelling: “Dat soort volk”. Het was de Nederlandse vertaling van Jacques Brels “Ces gens-là”. Miguel Wiels mocht de eenvoudige maar dreigende melodie spelen op de piano terwijl Paul de Leeuw parlando de tekst bracht. De ingehouden woede was duidelijk te horen en wanneer bij de vermelding van Jacqueline het nummer even uit de voegen barstte, was de furie in de stem des te groter. Het was een sterke uitvoering die de waardering van het publiek zeker kon wegdragen.

Om de lange eerste helft op een vrolijkere toon af te sluiten, werden we meegenomen naar de Efteling en het sprookje van “De Indische Waterlelies”. De band zette het vrolijke “Afrikaan beat” in en Paul liet zijn publiek dansen als de elfjes in de waterlelies. De muziek van Bert Kaempfert werd naadloos vermengd met “Wat een mooie dag” en opnieuw waren we onder de indruk van de blazerssectie.

Tijdens de pauze kreeg het publiek huiswerk op. Ze moesten hun wensen op een papiertje schrijven en dan zouden Paul en Miguel proberen om er enkelen te realiseren in het tweede deel van de show. Vanaf nu zou de voorstelling dus meer gaan gelijken op het type tv-shows waar Paul de Leeuw ondertussen zo bekend voor is. Het werd een combinatie van enkele voorbereide stukjes, grappige anekdotes over o.a. Ben Cramer, improvisatie en inspelen op het publiek. En zoals altijd moest je je voorbereiden op scherpe commentaar en een flinke dosis spot wanneer je een verzoekje stuurt naar Paul de Leeuw.

Koen Crucke was in de zaal opgemerkt en die werd prompt op het podium gevraagd voor … “Ik hou van u”. De controverse van maart jongstleden kon nog eens worden overgedaan en de twee mannen stonden op het podium niet alleen te zingen, maar ook te kussen.

Een Ellen wilde graag eens piano spelen met Miguel en ook zij mocht op het podium verschijnen. Het lieve kind was er alleen vergeten bij te vermelden dat ze helemaal geen piano kan spelen. Miguel ging naarstig op zoek naar uitvluchten, maar werd op zijn plaats gezet met: “Jij bent toch zo’n muzikaal wonder. K3 kan ook niet zingen en daar doe je wel iets voor.” Ellen zette zich naast haar idool en Miguel bracht met behulp van de zaal “Heyah mama” en “Alle kleuren”. “Zo, de sfeer is weer helemaal terug, Paul”, beëindigde Miguel zijn stukje.

De meest verrassende cover van de avond was “Jennifer Jennings” van Louis Neefs.  Waar het origineel lekker swingend klinkt, hadden Paul en Miguel gekozen voor een blues setting. De piano nam zachtjes de lead en werd aangevuld met een lijntje basgitaar en een beetje drums met borstels. Het bleef somber en rustig. Het was zo verschillend van het oorspronkelijke nummer dat het vreemd, maar toch vertrouwd over kwam. Het was op zijn minst bijzonder te noemen.

Verder mocht er  nog iemand het podium opklimmen voor een duetje. Een jonge dame uit het publiek had graag een slow gedanst met de drummer en ook die droom werd ingewilligd. Zelfs Club Brugge manager Parick Orlans mocht “Et maintenant” komen zingen. Laat ons hopen dat de man meer verstand heeft van voetbal dan van zingen.

Het mooie “Vier maten glimlach” werd opgedragen aan Pauls echtgenoot en het rustige “De Steen” van Bram Vermeulen werd gebracht voor alle mensen in de zaal die een hart onder de riem konden gebruiken. Maar de afsluiter van de show kon niets anders zijn dan “Vlieg met me mee”. Het publiek stond al op de benen en kon zich nog eens lekker laten gaan.

Als toegift waren er nog Pauls vertaling van Adeles hit “Make you feel my love” en het zachte “Wacht nog wat” om er vervolgens definitief uit te gaan met een knaller van formaat: de intro van “Manneke Paul!”. De blazers mochten nog eens lekker doorkomen en zowel op het podium als in de zaal was het feest.

< Sascha Siereveld >

De setlist:
Deel 1:

1. Intro
2. Vrolijke vrienden
3. Goeieavond avond
4. Samen zijn
5. De allereerste keer
6. Verloren hart verloren droom
7. Ik heb je lief (duet)
8. Droomland / Lichtjes van de Schelde
9. Will Tura-medley
10.             Eenzaam zonder jou
11.             Vlaanderen de leeuw
12.             Het kan niet zijn
13. De vleugels van mijn vlucht
14. Laat me nu toch niet alleen
15. Dat soort volk
16. Afrikaan beat / Wat een mooie dag

Deel 2:

1. Ik hou van u (duet met Koen Crucke)
2. De Fabeltjeskrant
3. K3 door Miguel en het publiek
4. Margrietje
5. Jennifer Jennings
6. Voorbij (duet)
7. Blijf bij mij
8. Gelukkig zijn
9. Et maintenant / What now my love /??? (door Patrick Orlans)
10. Vier maten glimlach
11. De Steen
12. Ga met me mee
13. Vlieg met me mee

Bis:

1. Zo puur kan liefde zijn
2. Wacht nog wat
3. Intro Manneke Paul