Komt Clouseau terug in originele bezetting?

“Ha Bert van het concert” klinkt het wat plagerig volledig synchroon uit de monden van Kris en Koen Wauters. Clouseau mag dan wel even op de pauzeknop gedrukt hebben eind 2010 om nu, drie jaar later terug te zijn: (bij)namen onthouden, doen ze wel en dat schalkse zit er nog steeds in.

Bedoeling was een audio interviewtje te doen van een kwartier (was het niet dat het bestand bij het overzetten corrupt bleek en niet te herstellen viel). Kris gaat op zoek naar de juiste locatie. De loge links heeft te veel galm. Hij klapt even in de handen. Te veel de galm van een kerk, zegt ie. Het is meteen een knipoog naar Hooverphonic die de dag nadien zal aantreden tijdens Café Corsari. De green room, daar is het dan weer iets te luidruchtig want te dicht bij de refter. Uiteindelijk wordt het de loge van Koen en Kris zelf.  

Ik kan me niet inbeelden dat je de gitaar in 2010 aan de kant hebt gezet en niets meer gecomponeerd hebt tussen dat moment en september 2012 steek ik van wal. Kris beaamt. Ideeën ontstaan, een melodie zet hij op papier. Ook voor andere artiesten componeert hij. Met “al valt dat best wel mee” nuanceert hij de hoeveelheid. “We hebben de afgelopen jaren ook niet stilgezeten”, zegt Koen. “Allebei hadden we ons werk voor televisie.“ 

Tot plots, we zijn 2012, de goesting er is bij Kris om te schrijven met Stefaan Fernande.  Tijdens die schrijfsessie ontstaan er enkele songs waarvan Kris meteen doorheeft dat hij ze niet wil weggeven aan andere artiesten. “Deze zijn voor Clouseau” voelt ie aan. De goesting blijkt wederzijds. Ook Koen beseft dat 3 jaar radiostilte meer dan voldoende is geweest voor de fans die honger hebben naar nieuw materiaal. “Een tour plan je een jaar op voorhand, voor een albumrelease prik je een datum, en dus was het zaak om op tijd agenda’s op elkaar af te stemmen”, zegt Koen daar over. 

Uiteindelijk lagen er 32 songs op tafel. 14 haalden het album. “Killing your darlings om tot die selectie te komen?” vraag ik Kris. Dat klopt, al relativeert hij ook. “De nummers die nu in de schuif liggen, kunnen er elk moment weer uitkomen voor een volgend project. Maar deze veertien pasten het best voor deze plaat.” Een coherente plaat. Een van twee broers die terugkijken. Een volwassen en rijp album. Een gitaarplaat ook. 

Op “Als we dood zijn” na – waar het met een pianoriffje begon – ontstonden alle nummers op gitaar. De band voelt geen druk en doet volledig zijn eigen zin. In “Vrijer dan de wind” herkent Koen zichzelf in zijn kinderen en hun deugnieterij. Zuiver vals klinkt het einde, een overblijfsel van de demoversie. Dat brengt ons meteen tot de vaststelling dat Clouseau al jaren carte blanche heeft en in alle vrijheid mag componeren. “Ons na al die jaren gaan vertellen wat we wel of niet moeten doen, daar moet niemand nog mee afkomen.” klinkt het scherp uit Kris’ mond. 

Eerste single Vliegtuig is een mislukte song, plaagt Koen zijn broer. Bedoeling was dat het een modulatiesong zou worden, na elke strofe een andere toonaard, tot Kris en Fernande na vier strofes een refrein voelden aankomen. Atypisch voor een radiosingle is Vliegtuig. Pas na twee minuten volgt het refrein.  Het geeft vooral weer dat de band erg veel krediet kreeg van de platenfirma. Vliegtuig is naast Zonde van de Tijd ook een van de moeilijkste songs om te zingen. Die laatste blijkt ook de favoriet van de zanger te zijn. 

Jan Savenberg die “Daar gaat ze” op zijn naam heeft staan, schreef “88” voor deze plaat. Ook die song blikt terug naar het verleden van de band. “We hebben nu eenmaal – gezien onze leeftijd – meer verleden achter ons dan dat we toekomst voor ons hebben liggen.” zegt Koen Wauters.  “Tenzij we 100 jaar worden” voegt ie daaraan toe. Hij bevestigt dat de song een ode is voor De Kreuners. “Iemand moest het doen, nu ze er niet meer zijn.” aldus de zanger. 

Heerlijk funky klinkt de gitaar in “Laatste keer” geven we toe en we vragen naar de parlando die Koen voor het eerst mag doen op een Clouseauplaat. De frontman denkt even na en verbetert. “Oh ja” begint namelijk ook parlando. “Als ik ‘s ochtends naar je kijk. En jij ligt nog te dromen. Als ik zacht je lichaam streel. En ik zie de zon opkomen” fluistert hij zacht in de micro waarna hij toegeeft dat spreken tijdens een nummer bijzonder moeilijk is, de juiste intonatie en timing zijn belangrijk. Net zoals in “Oh ja” klinkt Koen opnieuw erg verleidelijk in “Laatste keer”. 

Kijken we terug op de periode zonder Clouseau dan geeft Kris toe dat de band een unieke positie in het Vlaamse landschap heeft gevonden. Er waren nauwelijks Nederlandstalige popreleases tussen 2010 en nu. Mama’s Jasje, vroeger had je ook nog Leopold 3, … zijn bands die niet in het verlengde liggen van wat Clouseau doet. Kris herinnert zich nog wel Andes, die misschien wel het dichtst in de buurt kwam qua sound met wat zijn band doet. Maar Andes is ook alweer in 2011 gestopt. 

In 2014 zal het debuut van Clouseau “Hoezo?” exact 25 jaar bestaan. Stel dat de AB voor ◄◄ REWIND de band vraagt om in originele bezetting, met Tjen Berghmans op gitaar, Karel Theys op bas en Bob Savenberg op drums dat debuut opnieuw live te brengen, zouden ze dat dan doen? 

Kris Wauters: “Ze hebben dat al gevraagd aan ons. Maar ik denk dat het erg moeilijk wordt om iedereen terug bij elkaar te krijgen. Daarnaast is Clouseau met de jaren geëvolueerd” zegt ie terwijl hij verder nog twijfelt of ze met die originele 5 dezelfde kwaliteit die  een publiek 25 jaar later verwacht, kunnen leveren. “We staan volgend jaar al in de AB (op 26 april nvdr.) met onze band. En al diene oude brol moeten we ook niet te veel spelen” sluit Koen grappend af. (nvdr. op die debuutplaat Hoezo? staat Brandweer, Louise, Daar gaat ze, Dansen, Anne, Verlangen, Fiets, Zij is van mij, Wil niet dat je weggaat, ... om er maar enkele te noemen)

In het nagesprek valt op dat die vraag is blijven hangen. Koen zoekt nog mee naar de titel van die concertreeks (terug op de redactie merken we dat die ◄◄ REWIND heet). 

Eigenlijk is dit lang geen gek idee om een debuutplaat door de originele band te laten spelen. Erg veel groepen doen het tegenwoordig én er is een zeer breed publiek voor … 

Ergens voelen we dat de twee broers, en vooral Koen dan, dit idee niet helemaal naar de prullenmand willen verwijzen of zou dat ijdele hoop zijn?

< Bert Hertogs >