Recensie Wouter Deprez

Wouter Deprez is terug na een sabbatjaar in Zuid-Afrika. Hij ging er zijn vriendin Marjan achterna die vrijwilligerswerk deed in Sterreweg, een organisatie die zich ontfermt over gehandicapte kinderen. Naar eigen zeggen was de werkdruk te hoog geworden. Ja, acht uur per week optreden, het doet wat met een mens blijkbaar.

Hij zette meteen alles in op het publiek door een reeks vragen op ons af te vuren. “Wie behoort hier tot de middenklasse?”, “Wie kijkt er wel eens naar porno?”, “Hoe vaak doet u het per week?”… Allemaal vragen waarbij de modale Vlaming de lippen ongetwijfeld stijf op elkaar houdt. Spitsvondige opmerkingen binnen deze taboeonderwerpen deden het ijs breken en gaven Deprez een goede start.

Zijn ervaringen in Zuid-Afrika dienden als contrastvloeistof binnen onze Vlaams cultuur en vormden in de eerste helft van de show een soort rode draad. De verzuurde en grijze Westerse maatschappij waarin we leven, in tegenstelling tot de Afrikaanse, is wat hem opviel. Die negativiteit van ‘hier’ nam het volledig over in het tweede deel, Zuid-Afrika liet hij achter zich. Een beetje zeuren over de crisis en de sleur in het liefdesleven van getrouwde koppels kort samengevat. Ook hier haalde hij af en toe sterk uit. Zeker met zijn metafoor voor het liefdesspel, waarin de man wil (maar uiteindelijk niet meer mag) zwemmen in de vrouwelijke vijver, scoorde hij. Maar wat vooral opviel is dat de zaal heel wat stiller was geworden. De sfeer verslapte wat en waar het publiek eerst uitbundig zat te lachen, zat het gros naar het einde toe ‘gewoon’ met een stille glimlach. De situaties die hij schetste waren als uit het leven gegrepen: de vrouw die haar echtgenoot  verbiedt meer dan één croissantje per week te eten en de man die liever tv kijkt dan zijn echtgenote naar de slaapkamer te volgen. “Hoe in godsnaam komen we dan aan gemiddeld drie keer per week?” Hoewel de onderwerpen tot meer konden leiden, hield Deprez het bij oppervlakkige vaststellingen.

Meer dan twee uur comedy brengen op niveau bleek toch een hele opgave. Dat het publiek niet naar buiten ging met een wauw-gevoel liet zich horen in het matige applaus dat door de Roma waaide. Vooral in de eerste helft liet Deprez zich van zijn sterkste kant zien, daarna bleef het wat steken, helaas.

< Delphine De Metsenaere >