Recensie Apassionata Tijd om te Dromen

“We wensen u veel tijd”. Wanneer de vertelstem dat op het einde van ”Tijd om te dromen”, de nieuwste productie van Apassionata zegt, lijkt ze de cliché’s van het genre te benadrukken.  Paardenshows zijn namelijk bij voorbaat traag en saai (voor een paardenleek) zou je denken. Wanneer  we de Ahoy in Rotterdam binnenkomen horen we een repetitief lounge muziekje zachtjes spelen.  De sterkte van Apassionata is dat ze via een verhaaltje erg veel disciplines tonen en dat nog eens op een zeer toegankelijke manier doen ook.  Een paardenshow hoeft ook niet traag of saai te zijn, blijkt.  Zo zien we de edele dieren op zijn Westerns in sneltempo cirkels draaien en tonen ze dat ze een kortere remtijd hebben dan een doorsnee wagen of fiets. Een zespan met een ruiter die op elk van een van twee Cremello-Lusitanos paarden achteraan een voet heeft staan (ook wel Hongaarse Post genoemd) springt over enkele hindernissen.  En bij het show en actierijden van Voltigeurs du Monde weten we niet waar eerst naar kijken. Een man die op een surfplank staat op de rug van een paard. Neen het is geen droom, wel realiteit!

“Tijd om te dromen” is ondertussen de elfde show van Apassionata. Vulden ze vroeger nog kleinere venues als de Lotto Arena, dan kiest het gezelschap in Antwerpen opnieuw voor het veel grotere Sportpaleis. Paardensport is dan ook al een tijdje in. Onder andere de Studio 100-serie Amika deed daar een duitje voor in het zakje. Maar vooral: paardenliefhebbers, vooral (jonge) meisjes zijn een  hondstrouw publiek. Hun band met het paard is voor het leven. Net die unieke band, onderstreept Apassionata in zijn producties.

In “Tijd om te dromen” volgen we Tanya (Cumberland) en Michael (Maciejewski). Zij ontdekt een oud boek in een boekenwinkeltje in Saint Germain, een dorpje in het zuiden van Frankrijk.  Wanneer ze dat boek open doen, komen ze steeds in een andere wereld terecht. Ergens halfweg de reis verliezen ze elkaar ook in de drukte van het oude, 19^de eeuwse Londen. De manier waarop de scheiding in beeld wordt gebracht, met groene lasers, waarbij het paard en ruiter wél de barrière van tijd en ruimte kunnen doorbreken, is ronduit grandioos. Smullen doen we van de belichting in combinatie met de rook die laag tegen het zand blijft hangen.   Ook de kostuums en decorelementen zijn weer erg verzorgd. En de muziek? In de arrangementen horen we links en rechts een bekend popdeuntje.

Het moet gezegd: Apassionata legt de lat op productioneel vlak telkens weer een stukje hoger. Al moet je er wel enkele levenswijsheden rond vriendschap en liefde, die balanceren met het kleffe, bij nemen. Ook über romantische taferelen met een koppeltje dat in de kunstsneeuw liefdevol danst zien we. En later beeldt de blonde Tanya de eenzaamheid uit terwijl ze met haar rood rokje aan een rode ballon vasthoudt met de rechterhand en wat zielig alleen op de rand van het podium zit. Dat soort cliché‘s hoort nu eenmaal bij het gezellige genre familie entertainment én de tijd van het jaar.

Groot is het contrast dus met de 50s en het strandleven dat Voltigeurs du Monde, onder leiding van Erik Hasta Luego, oproept. Horizontaal parallel met het paard hangen tijdens het rijden, even over het hoofd van een rijdend paard springen om ervoor op het zand te belanden en snel terug op het zadel springen, vanop het zadel links onder een rijdend paard gaan om er rechts terug op te kruipen zonder het zand te raken, … het zijn maar enkele van de adembenemende trucs die we het gezelschap zien uitvoeren.

Wanneer de pony’s en de ezels de piste in komen, hoor je vertederende “oh’s” bij de allerkleinsten.  Maar de appreciatie van het ganse publiek voor wat Christophe Hasta Luego presteert met zijn Lusitanos paarden, is minder vanzelfsprekend. Pure verstilde magie brengt de man. Traagheid is nog nooit zo mooi, magisch en elegant geweest, bewijst hij bij de vrijheidsdressuur.

Twee paarden die vooruit stappen, drie andere die op hetzelfde ritme achteruit gaan en vice versa, zien we. Daarna vormen ze mooi een rij. Rondom de 4 paarden wandelt er een om zijn plekje te vinden tussen twee collega’s. Paarden zijn slim, vandaar ook dat de trainers steeds variaties op hun act moeten verzinnen. Als ze dat niet doen, zijn de paarden hen namelijk te slim af en doen ze al iets voor ze het teken hebben gekregen om dat te doen, bevestigt Meike Arnason die directeur paarden is bij Apassionata, ons.

De facts and figures die ze ons presenteert zijn al even indrukwekkend als de show zelf.

We sommen het voornaamste op:

• crew: 90 man
• 53 paarden, 2 ezels, 1 muilezel
• 135 ton zand voor de arena
• 100 ton houtpulp voor de stallen
• 2.500 kg / 60 balen stro
• 1.500 kg / 70 balen hooi
• 1.000 kg paarden muesli en haver
• 60 m³ paardenmest elke week
• 1.500 m² speciale matten waarop het zand komt van de arena
• 9 km kabels
• 4 paardentrucks
• 7 trucks voor technische apparatuur , stabiele tenten en props
• 100 bewegende lichten
• 4 videoprojectoren
• 87 kostuums
• 55 paardenstallen
• 1-2 stabiele en verwarmde tenten om de paarden in te stallen 

Op zaterdag 8 en zondag 9 maart 2014 staat Apassionata in het Antwerps Sportpaleis. Meer info en tickets: https://www.sportpaleis.be/nl/kalender/2013-2014/apassionata_2014