Cd recensie Hannelore Bedert - Iets dat niet komt

“Vijftig tinten somber”, het had een passende titel kunnen zijn voor de nieuwste van Hannelore Bedert. “Iets dat niet komt” kent namelijk geen enkel opbeurend nummer. Het barst daarentegen van teksten over de duistere kant van mensen en hun relaties. Maar misschien is dat ook wel de kracht van deze nieuwe cd. In een maatschappij waar sociale media de oppervlakkigheid in de hand werken en we om de oren geslagen worden met hoe goed iedereen zich wel niet voelt, durft Hannelore met “Alles gaat goed” deze ballon te doorprikken. “Iets dat niet komt” combineert dan ook inhoudelijk sterke teksten met passende muzikale ondersteuning en de met gevoel geladen stem van Hannelore Bedert. 

De titelsong “Iets dat niet komt” reflecteert al meteen het sombere gevoel dat heel de cd overschaduwt. Het start heel zacht met akoestische gitaar en de zang van Hannelore. Er klinkt iets breekbaar in de stem. En dan bij het refrein wordt het voller van klank door de elektrische gitaar en Sarah Bettens als backing vocal. De galm op de gitaar accentueert de melancholie en het dramatische. En wanneer we dan helemaal ondergedompeld zijn in het donkere gevoel, brengen de strijkers toch weer een sprankje hoop. Gevoel, tekst, klank en muziek gaan hier perfect samen en versterken mekaar. 

“Zoals u” start aanvankelijk vrolijker tot na 11 seconden de piano invalt en de dreigende ondertoon voelbaar wordt. Het is een donker nummer over een gebrek aan een geweten. Er zit tegen het einde van het nummer nog een mooi instrumentaal tussenstuk met een prominente plaats voor de strijkers, maar ook daar blijft het ritme van de drums het donkere kantje doorzetten. “Alleen u” kent ook zo’n tussenstukje. Alleen klinkt de combinatie van cello en viool daar vooral erg melancholisch. 

“Losse schroeven” is het eerste nummer op deze cd dat instrumentaal minder zwaar klinkt. Vooral piano en drums halen de boventoon in dit erg trage en sobere nummer. De elektrische gitaar blijft braaf op de achtergrond wanneer Hannelore haar onzekerheid bezingt met: “Zou er in mijn bed nog iemand willen slapen als die alles van mij wist?” Dit keer geen zwaarte in de stem, maar eerder de onschuld van een lief meisje met veel twijfels over zichzelf. 

Dat fijnere in de zang vinden we ook in “Radiostilte”. Het geheel klinkt ook iets positiever. De combinatie van akoestische gitaar en viool weerspiegelt dit gevoel tot op het einde de elektrische gitaar toch even snijdend door komt en de twijfel weergeeft. Opnieuw wordt er knap gespeeld met afwisseling van sferen en vooral met het instrumentaal onderbouwen van gevoelens. Iets dat nog scherper tot uiting komt in “Hoera”. Daar worden de strofen erg eenvoudig muzikaal begeleid door een simpel melodietje op akoestische gitaar en barst de rock los in het refrein. Daar wordt bassax knap gecombineerd met elektrische gitaar om gewicht te brengen alvorens terug over te gaan in zacht gitaargetokkel. In het laatste rock-stukje wordt het  wrange extra benadrukt door een kakafonie aan klanken waaronder enkele valse tonen op sax. Als sfeerzetting kan dit best tellen. 

Ironisch genoeg kent het nummer waarbij je de somberste gevoelens zou bij verwachten de vrolijkste melodie van de cd. “Zon” gaat over verlies en afscheid. En juist hier klinkt in het refrein iets positief en iets hoopvol. Het is een lied dat niet veel meer nodig heeft dan de gevoelige stem van Hannelore Bedert en een akoestische gitaar met heel af en toe een vleugje strijkers. 

Wie genoeg geduld heeft om de laatste track helemaal uit te horen, zal na tien minuten radiostilte het nummer “Afspraak” ontdekken. Het verscheen eerder al op de cd Kleur in E-Mineur, maar is opnieuw opgenomen met een eenvoudigere instrumentale omlijsting. 

< Sascha Siereveld > 

Tracklist:

1. Iets dat niet komt
2. Zoals u
3. Losse schroeven
4. Alles gaat goed
5. Radiostilte
6. Balans
7. Vergeet dat ik besta
8. Onder mijn huid
9. Alleen u
10. Ik wou dat ik wist
11. Hoera
12. Zon 

Verborgen track:

Afspraak