Recensie Alegria

Alegría, Spaans voor geluk, is een van de meest succesvolle producties van Cirque du Soleil. Goed voor meer dan 6600 shows en 14 miljoen toeschouwers in zijn ganse carrière. Gecreëerd door de Italiaans-Belgische Franco Dragone, meert de voorstelling voor het laatst in zijn bestaan aan in Antwerpen, België. De cirkel is rond, de symboliek extra geladen. Met 26400 bezoekers, acht voorstellingen in de Lotto Arena die allemaal het bordje sold out kunnen bovenhalen, is het een afscheid om “u” tegen te zeggen geworden. Na bijna 20 jaar blijft de magie en vooral ook de humor van Alegría nog steeds bewaard.

In 1994 zag Alegría het levenslicht. 15 jaar tourde de show in een tent, de big top. In mei 2009 kreeg de productie een tweede leven en vulden de arena’s zich. 55 artiesten doen mee. Ze komen uit 15 landen. Alegría, het titelnummer van de voorstelling, haalde de charts in België toen de productie in 1997 voor het eerst in ons land stond, op de Zuiderdokken in Antwerpen. In 2006, ook in dat jaar kwam de voorstelling naar Antwerpen, coverde Belle Perez de titelsong. Spaans, latino muziek was erg populair in die tijd. Perez zou het Sportpaleis uitverkopen dat jaar voor een Mega Latino Concert. Alegría is tot op heden nog steeds het best verkopende album van Cirque du Soleil.

Dat komt ongetwijfeld door de uitgelaten maar ook eclectische sfeer die het album oproept. Jazz, pop, tango en klezmer horen we in de soundtrack. Het zijn vooral de sopraansax, accordeon en troms waarmee de muzikanten als een kleine fanfare door het publiek wandelen, die meteen de ongedwongen sfeer zetten. Tijdloze authenticiteit horen we dan, al refereren de synths later in de show erg sterk naar de nineties. Heerlijk zijn de clowns die tijdens de podiumwissels fijne humor brengen en zelf de act die we net te zien kregen, eens losjes willen overdoen. Met vuur jongleren, wordt bij hen iets met een kaars doen. Voor de Russian Bars gaan ze op zoek naar een Chinese vrijwilliger in het publiek die zich mag opmaken om nog straffer uit de hoek te komen dan de professionele acrobaat. Zo niet dreigt het woord “amatore” bovengehaald te worden.

Aandoenlijk is het duo dan weer wanneer ze spelen met een papieren vliegtuig, elkaar willen aftroeven, en een machtsspelletje ontplooien. Heerlijk is de mimiek wanneer ze een paar keer over gaan in slow motion. Dat doet er een wanneer die dreigt overreden te worden door een imaginaire trein. Later zien we touwladders op de grond die de sporen voorstellen. Een prachtig poëtisch moment rond afscheid nemen, gespeeld door 1 clown die van een jas en hoed een tweede imaginair personage maakt, volgt. Eenzaamheid zien we vertolkt door het alleen in de sneeuw wandelen. Maar ook hier is er humor met het krakend geluid dat dat van door de sneeuw wandelen nabootst. Om en bij de 150 miljoen stukjes sneeuw (witte confetti) zal Alegría gebruikt hebben sinds 2009. Wat je als producent al niet moet over hebben om meer dan 4 jaar in arena’s een sneeuwstorm te ensceneren …   

Voelen bij andere Cirque du Soleil-producties de tussenstukken tussen acts al wel eens als vullertjes aan, dan zijn die bij Alegría zo knap uitgewerkt dat ze op zich zelf staan, erg straf zijn en weten zo vooral de aandacht van het publiek te houden.

Russian Bars, dat zijn elastische stokken die twee acrobaten op hun schouder dragen. Een derde staat in het midden op de barre, springt daar, maakt er salto’s én springt onder andere naar een andere barre zonder gezekerd te zijn. De enige act van Alegría waar de acrobaten gezekerd zijn, is de openingsact trouwens. Zij brengen een synchrone choreografie op trapeze. Adembenemend is wat de gymnasten doen op de trampoline die in X-vorm onder het podium tevoorschijn komt. Twee groepen kruisen elkaar, springen over elkaar heen, maken schroeven, salto’s, aan een duizelingwekkende snelheid. Of wat te denken van de man die aan een bungeetouw zich laat lanceren, dan weer zich in spiraalbeweging naar beneden laat tollen of parallel met de podiumvloer laat uitrollen van boven naar beneden. Het publiek houdt dan even de adem in.

Balanceren op een hand, op een blokje hout, en erop 360 graden draaien. We hebben het al vaker gezien, en het vergt zeer veel lenigheid. Alegría voegt daar net dat ietsje meer aan toe. Zo springt de acrobaat met zijn handen van twee hoge sets naar een lager gelegen setje en daarna de podiumvloer zonder uit balans te komen. Grandioos.

Met vuur spelen voor gevorderden zien we wanneer een staaf die aan beide kanten eindigt als fakkel op de blote voeten gelegd wordt. Dan weer worden er cirkels in sneltempo mee gevormd. Alegría mag dan wel geen productie zijn waar het publiek rond een cirkelvormig podium zit, deze figuur zien we meermaals in de voorstelling, in het cyr wheel, de spotlights die uit het podium komen maar ook op het podiumelement waar twee slangenmeisjes hun lichaam in onmogelijke posities brengen. Op elkaar vormen ze een 3 wanneer de ene de handen op de rug plaats van de onderste en beiden hun benen parallel trekken met hun bovenlichaam.

De Aerial High Bars zorgt voor dé kers op de al erg smakelijke taart. Vanop de middelste en hoogste bar, lanceert een acrobaat zich, ontwijkt de buitenste bar om vervolgens opgevangen te worden door de twee acrobaten die ondersteboven op de schommel van links naar rechts schommelen en dat op 40 meter hoogte. De “wauw” die een collega achter ons uitte, klonk plots als een understatement.

Conclusie: Alegría is 19 jaar na zijn creatie nog veel te goed om er definitief afscheid van te nemen. De gelukkigen die op tijd er bij waren om een ticketje te kopen in Antwerpen zien een monument van een circusvoorstelling verdwijnen die er nog steeds staat. Een staande ovatie achteraf was dan ook niet meer dan op zijn plaats.

< Bert Hertogs >

Van 27 februari tot 2 maart 2014 komt Cirque du Soleil met een andere regie van Franco Dragone naar ons land: Quidam. Ook nu weer worden er maar een beperkt aantal shows opgevoerd: 6.

Meer info: cirquedusoleil.com/quidam en sherpa.be