Recensie Luc Caals Jubileumshow De Roma

Ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van De Roma had zanger-komiek Luc Caals een lekker ouderwetse revue op poten gezet. Sam Verhoeven en Ann De Winne mochten af en toe een liedje zingen. Warre Borgmans mocht uitgebreid vertellen over een busreis naar Tirol. Alle drie mochten ze op hun tijd een voorzet geven tijdens de verschillende sketches, maar het was Luc Caals die telkens kon scoren. Geen spitsvondige grappen, geen intellectueel gedoe, geen pretentie, maar toegankelijke humor, een gezellige sfeer en een gulle lach. Het geheel werd opgevuld met de dansjes van “The Ronald Lee White Dancers”.

“The Ronald Lee White Dancers” mochten de show openen met een romantische en eenvoudige choreografie op de tonen van een kerstliedje. De kwaliteit van de muziekopname was niet optimaal, maar later in de voorstelling zou blijken dat het nog veel erger kon. Bij hun laatste en beste dansnummer was het geluid ronduit verschrikkelijk. Het deed ons spontaan terugdenken aan de tijd dat we met de taperecorder met ingebouwde micro naast de boxen van de platenspeler moesten gaan zitten om iets op te nemen. De choreo voor deze cancan was gelukkig wel erg aangenaam voor het oog. De moeilijkheidsgraad lag wat hoger dan bij enkele andere dansroutines en de beentjes gingen vlot de lucht in. Er kon zelfs een spagaat en een split vanaf. 

Toen Sam Verhoeven stond te zingen, klonk het gelukkig wel goed. Zijn cover van “Delilah” bracht heel wat sfeer, maar vocaal was hij op zijn best bij “Verloren hart, verloren droom”. Hij bracht het nummer vol passie en met een juiste dosering van tederheid en kracht. Met een  geweldige uithaal op de laatste “voorbij” wist hij het publiek helemaal te charmeren. 

Iets wisselvalliger waren de prestaties van Ann De Winne. “Dag vreemde man” van Ann Christy klonk best wel oké, maar tijdens haar schlager-medley klonk ze veel te schel. De hoge noten wilden hier ook niet al te zuiver haar keel verlaten. En dit in tegenstelling tot de act waarin ze samen met Luc en Warre een opera-soliste mocht spelen. Terwijl het vrijwilligerskoor van De Roma “Mijn lief hee een naaimachien” bracht op de melodie van o.a. Carmen en de Radetzkymars, vochten de solisten voor hun plaatsje achter de micro. Ondanks het feit dat het vooral erg humoristisch was, leverde Ann De Winne hier als sopraan haar beste vocale prestatie terwijl Warre zich hier voornamelijk uit de slag trok. 

Warre Borgmans’ grootste verdienste in deze revue was zijn rol als begenadigd verteller. Zijn verhaal over de busreis naar de sneeuw in Tirol was heerlijk om naar te luisteren. Op zich gebeurde er weinig spectaculairs, maar de verschillende situaties en personages waren zo herkenbaar dat ze geestig werden. De mimiek, de gebaren, het herhalen van bepaalde grappen, de intonatie en het mengen van Duitse woorden in zijn Nederlands maakten dat het publiek aan zijn lippen hing. Het verhaal bleef maar duren en telkens weer zei Warre: ”Ik vertel het nu kort en bondig.” En toch ging het nooit vervelen. De boodschap is in ieder geval goed over gekomen: wij boeken voorlopig geen skireis naar Tirol. 

De drijvende kracht achter deze revue en de lijm tussen alle verschillende artiesten, was Luc Caals. Hij was te zien als commentator bij de verschillende gebeurtenissen uit het afgelopen jaar en in verschillende typetjes tijdens de sketches. Als Franske de toneelmeester maakte hij Sam het leven zuur en als dronkaard werkte hij op de zenuwen van agent Warre. Hij was geestig toen hij met en zwaar spraakgebrek een “knoefke in feestverpakking met een rode strik” kwam bestellen bij Ann en hilarisch toen hij tegen zijn zin mee moest gaan vissen met Sam.  Luc Caals bracht humor zoals we die kennen van Gaston & Leo en André van Duin: voorspelbaar, visueel, ongecompliceerd, maar toch telkens weer grappig. 

Daar bovenop bracht Luc Caals nog een Hazes-medley die getuigde van het nodige zangtalent en respect voor het werk van André. De band o.l.v. Steven Mintjens zorgde voor de live begeleiding en we detecteerden een licht Amsterdams accent bij Luc. Het publiek reageerde enthousiast en de sfeer zat goed. We konden duidelijk horen dat het applaus na “Zij gelooft in mij” toch wat luider klonk en dit geheel terecht. We zijn alvast benieuwd wat dat gaat geven in de Lotto Arena op zaterdag 20 september 2014. 

< Sascha Siereveld >