Recensie Grease The Arena Spectacular

In 1971 schreven Jim Jacobs en Warren Casey de musical “Grease” die enkele jaren later onsterfelijk zou worden door de verfilming met John Travolta en Olivia Newton-John. Music Hall vond het tijd om deze klassieker opnieuw van onder het stof te halen en in de eenentwintigste eeuw binnen te halen. Weg met de oubollige petticoats en vetkuiven. In “Grease The Arena Spectacular” lijken de Pink Ladies op popsterretjes van nu die schaars gekleed staan te dansen voor een enorme LED-wand. Het tempo werd opgevoerd en de muziek kreeg een modern tintje. Het geheel eindigde in een grote Sandy-show met ware Britney Spears-allures. Het oogde en klonk allemaal erg modern. Maar had men daarmee het kind niet met het badwater mee weggegooid?

“Grease” vertelt het verhaal van het onschuldige meisje Sandy Dumbrowski die tijdens de zomervakantie verliefd is geworden op Danny Zuko. Wanneer ze elkaar echter terug tegenkomen op Rydell High School blijkt Danny totaal anders te reageren dan verwacht. Hij behoort tot de coole T-birds en moet daarom uitblinken in het stoer doen. Om zijn hart te kunnen veroveren, moet Sandy dan maar proberen om lid te worden van de Pink Ladies. 

“Grease” ging origineel over passies, tienerzwangerschappen, geweld bij bendes, puberen en de zoektocht naar de ware liefde. En juist dit verhaal misten we een beetje. In het streven naar een stevig tempo en een moderne look, was het verhaal naar de achtergrond verdrongen. Door te werken met weinig losse decorstukken en grote LED-schermen, verloor men geen tijd met decorwissels. Maar wanneer een teddybeer de enige aanwijzing was dat het om een scène in een slaapkamer gaat, viel er al veel weg. Toen de T-birds met hun benen in de orkestbak gingen zitten, zaten ze eigenlijk aan de tafeltjes in de Burger Palace. En je moest tijdens de slotscène al goed kijken naar de beelden op de schermen die het podium omzoomden om een verwijzing naar een kermis te vinden. Voor wie niet vertrouwd was met het verhaal, was het niet altijd even duidelijk wat en waar de dingen zich afspeelden.  Dit maakte het moeilijker om het verhaal te volgen en om ons in te leven in de personages.

Verder had men in het streven naar tempo toch aardig geknipt in het script waardoor verhaallijnen niet afgemaakt werden en personages plots uit het niets opdoken om mee te zingen. Dit alles in combinatie met de eerder beperkte acteerprestaties van de cast maakte dat de echte musicalliefhebber niet echt aan zijn trekken kwam. De romantiek en het verhaal hadden baan moeten ruimen voor het pop-gehalte. 

Wie daarentegen eerder liefhebber is van popconcerten, kwam hier wel aan zijn trekken. “Grease The Arena Spectacular” bracht een aaneenschakeling van gekende liedjes die door een live-band begeleid werden. Vermits “Grease” op gitaar gecomponeerd was, had men niets aan het toeval overgelaten en stond niemand minder dan Eric Melaerts mee in de orkestbak. Musical Director Ad van Dijk had de muziek een moderne make-over gegeven en het geheel klonk stevig en eigentijds.

Lorena Peril mocht in de rol van Sandy uitgroeien tot een diva die een combinatie was van Christina Aguilera met de looks van Britney Spears, inclusief pony uit diens “... Baby one more time”-periode en fonkelende navelpiercing. Haar “Hopelessly Devoted to You” klonk krachtig en vol verlangen. Een hele reeks camera’s zorgde ervoor dat de beelden live mee te volgen waren op de LED-wand en de grafische afdeling had ze keurig voorzien van een passend kader.  Samen met Marina Maniglio in de rol van Rizzo leverde Lorena de beste vocale prestaties. Ook bij Marina Maniglio waren de referenties naar de popwereld niet ver te zoeken.  De enscenering van “There Are Worse Things I Could Do” met wit tegenlicht en split screen leek zo geleend bij Beyoncé. Katie Harland die de rol van Frenchy neerzette, leek toen ze Rydell School vaarwel had gezegd voor een cursus schoonheidspecialisatie dan weer als twee druppels water op Katy Perry … 

James Evans kon de verwachtingen niet inlossen met zijn vertolking van Danny. Zijn “Sandy” klonk veel te scherp en ook als acteur kwam hij niet echt van de grond. 

De grootte van het podium maakte dat bij bepaalde scènes de acteurs een beetje verloren stonden in een lege ruimte. In nummers zoals “Shakin‘ at the High School Hop” en “We Go Together” hadden we daar gelukkig geen last van. Het hele ensemble stond te dansen en te zingen dat het een lieve lust was en het bruiste op en voor het podium van energie. We kwamen ogen tekort. “Born to Hand Jive” werd zowaar een show case voor het danstalent van de verschillende artiesten. 

Het hele spektakel mondde uit in de “Grease Medley” die men net zo goed de “Sandy-show” had kunnen noemen. Haar opkomst werd aangekondigd met een clip waarvoor men duidelijk de inspiratie had gehaald bij Destiny’s Child. Als een volleerde popdiva stal Lorena Peril vervolgens de show en zo trok ze een heuse party op gang. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:
Deel 1:

1. Prologue
2. Grease
3. Summer Nights
4. Those Magic Changes
5. Freddy, My Love
6. Look at Me, I‘m Sandra Dee
7. Freddy, My Love
8. Hopelessly Devoted to You
9. Greased Lightnin‘
10. Shakin‘ at the High School Hop

Deel 2:

1. Born to Hand Jive
2. Mooning
3. Hopelessly Devoted to You
4. Beauty School Dropout
5. Sandy
6. There Are Worse Things I Could Do
7. Look at Me, I‘m Sandra Dee
8. You‘re the One That I Want
9. We Go Together
10. Grease Medley