Recensie Kamagurka | Sprook

Een absurd “sprook” brengt Kamargurka in Vlaanderen en Nederland. Was het niet dat ie net voor hij een toegift doet,zegt zijn voorstelling in te willen korten tot “sprookje”. Wie de grap er niet van inziet, heeft het gevoel te weinig op het bord gekregen te hebben. Een ander heeft dan weer gulzig genoten van de spitsvondigheden overgoten door lugubere - inclusief sabbelende geluidjes – en seksuele – eveneens voorzien van sabbelende geluidjes – stukken.  De verteltoon is traag, diep, mysterieus en Kamagurka fluistert quasi. Het past perfect bij wat een doorsnee kleuterjuf doet om de aandacht te houden bij de kinderen tijdens een vertellinkje. Kamagurka stelt vragen aan zijn publiek en stimuleert zo mee de fantasie van de toeschouwers die zelf best absurde ideeën aanreiken. Kamagurka zet dus wel lijnen uit, een kader (hier een imaginair bos met twee bomen waarin ie verloren loopt) en integreert enkele gekke figuren aangevuld met hersenspinsels van het publiek. Een Sprook die niet meteen geschikt is voor kleuters maar wel de fantasie van volwassenen aan het werk zet. Opdracht geslaagd.

Heel wat ruimte voor improvisatie, voor freewheelen dus. Over hoe makkelijk of hoe moeilijk het is om een kip of een Afrikaanse olifant in twee snijden heeft ie het onder andere. Waarna ie een ander voorbeeld uit het publiek wil. “Bacterie” volgt.  “Gans die bak?” antwoordt ie door het woord te splitsen. “Poes” roept iemand waarbij hij niet lang hoeft te twijfelen. “Elke poes die ik ken, is al in twee gesneden.” Verder stelt ie dat ie goed is in dierengeluiden nadoen. Een gordeldier blijkt niet zo eenvoudig maar bij een ezel komt hij met “zet die ploat af” af. Kamagurka stelt zich ook de vraag hoe een giraf zou kotsen. Als het brein denkt: “ik moet kotsen” heeft de maaginhoud toch wel een lang traject af te leggen …

Terug in het verhaal introduceert hij een man met 12 kinderen die dorst hebben waarvan de moeder dood is. Hij zal water gaan halen en draagt zijn kinderen op: “speel wat met mama of wat er van overblijft.” Een extra figuur mag wel iets extra hebben in de vertelling. Kamagurka blijft vragen om net dat element te bekomen dat ie nodig heeft tot iemand “een handicap” roept.  Een andere toeschouwer laat zijn glas klingelen. “Uw spiraaltje is eruit gevallen” grapt Kamagurka waarna we mogen gokken hoe het komt dat er een wolf met tandpijn, faalangst en slechts 1 poot in het verhaal opduikt.

Cindy en Eva haalt ie uit het publiek om de bomen dichter bij elkaar te krijgen zodat ie zijn weg terug kan vinden. Ondertussen staat ie stil bij een egel met eczeem die al alles geprobeerd heeft om ervan af te geraken. “Ook aan accupunctuur gedacht?” waarna hij zich realiseert dat de natuur niet perfect is. Want was dat zo, “dan was de balzak van een man bij schipbreuk opblaasbaar, zouden mannen geen tepels hebben maar kleine mondjes op die plek, zou de zon soms ondergaan in zwart-wit voor kleurenblinden, zou er op het kerkhof een euthanasieautomaat staan en op Mars niet alleen plat maar ook spuitwater gevonden zijn, ...“ Dan waren suïcidale kabouters ook minder commercieel, de warme appeltaart niet van gisteren, de kerkuil niet misbruikt en was er geen konijn met een hazenlip.

De natuur, de wereld, het leven is niet perfect, redelijk absurd en te kort. Net als Sprook dus dat niet veel langer duurt dan een lesuur in de kleuterklas.  Met dat verschil dat een komiek een aardig stuk beter verdient dan een gemiddelde kleuterjuf … De wereld is niet perfect, maar de kleuterjuf misschien wel …

< Bert Hertogs >