Recensie Wende

Wende, de Nederlandse femme fatale, kreeg het voor elkaar om een niet-uitverkochte Ancienne Belgique te betoveren. Te hullen in een sfeer en mee te nemen op reis in haar gedachtewereld, waarin fluisterende demonen het nachtleven van Berlijn willen ontdekken.

Wende Snijders, de volledige naam van Wende, is vooral bekend van haar Franse chansons waarmee ze vanaf 2001 in Nederland meerdere malen prijzen in de wacht heeft gesleept. Het uitbrengen van het album No. 9 in 2009 betekende een omslagpunt in haar leven, ze schakelde over naar Engelse (afgewisseld met Nederlandse) nummers, dat enorm geapprecieerd werd door haar publiek. Afgelopen jaar is ze naar de donkere kanten in zichzelf op zoek gegaan en produceerde ze in Berlijn het album Last Resistance, waarop zware elektro wordt gemixt met klassieke, akoestische instrumenten. Een verassend album dat ze woensdag in de Club van de Ancienne Belgique kwam presenteren, wat tevens haar eerste optreden in België was. 

Waar Nederland al in meerder mate kennis heeft mogen maken met de karakteristieke vrouw, moet de AB nog flink wennen aan de donkere klanken en de hoge, heldere stem van Wende. Het concert is lang niet uitverkocht en het publiek bestaat voornamelijk uit Nederlanders die samen met Wende naar het zuiden zijn afgezakt. Halverwege het concert, wanneer Do Berlin wordt gespeeld, komt het publiek langzamerhand in beweging. Zachtjes wordt er op het ritme meebewogen, met de ogen gesloten en de armen losjes langs het lichaam. Haar sfeer begint zich te verspreiden. 

Wende heeft daarentegen totaal geen angst om te dansen en beweegt zich slangachtig over het podium. Het is een indrukwekkend gezicht, een jong ogende vrouw die zich zo beweegt met drie strakke, in leren jassen gehulde mannen naast zich. Het is heel geloofwaardig en totaal geen act. Op een natuurlijke manier gaat ze in haar muziek op wat het tot een theatraal geheel maakt. Ook haar stem weet ze onder controle te houden. Met het grootste gemakt wisselt ze ruige rocknummers af met fluisterliedjes over demonen en over het uit je comfortzone durven te stappen 

Dat het album in Berlijn geproduceerd is, wordt op veel manieren duidelijk. Diepe beats worden aangevuld met melodieuze gitaarriffjes en de kraakheldere stem van Wende. Alle nummers ademen Berlijn, van het mysterieuze nachtleven tot het eigenzinnige straatbeeld van de stad. Ook haar eigen meegebrachte lichtconstructie draagt daaraan bij. Een rijtje tl-lampen die slordig aan een hekwerk zijn gesoldeerd, maar wat duidelijk bijdraagt aan de sfeer die er in de AB hangt. Een sfeer die Wende zelf heeft neergezet en waarin het publiek langzaam meedrijft. Met uitgelopen mascara en een gezicht waar het geluk van afstraalt spreekt ze haar publiek toe voordat ze aan haar laatste nummer Goodbye inzet: “Dit was echt een fantastische ontmaagding! Ik hoop dat ik nog een keer terug mag komen!”.

< Zaïde Bil >