Recensie Veerle Malschaert | Ecodiva

Ecodiva heet de jongste voorstelling van Veerle Malschaert waarin ze de consumptiemaatschappij in haar blootje zet. Eco, bio en fair trade moeten er trouwens ook aan geloven. Centraal in de voorstelling staat plastiek dat zeer slecht afbreekbaar is. Net als een knutselwerkje dat je uit de crèche meekrijgt voor je moedersdag. Erg herkenbaar, iets meer voor een vrouw dan een man weliswaar, is het thema boodschappen doen, een slag slaan tijdens de solden en het in het belachelijke trekken van parfumreclames.

Proper zijn, is slecht voor het milieu. Minder proper zijn, is beter. Dus gaat Malschaert al meteen het publiek in om links en rechts te ruiken. De comedienne laat ook aan zichzelf ruiken. Het levert al meteen de nodige hilariteit op bij de toeschouwers. “Ik parfuminder.” stelt ze. De cosmetica industrie mag het al meteen ontgelden wanneer ze de overdreven “sexy hhh”- factor aan de kaak stelt. Geweldig is ze in de mimiek van die dames die lijken klaar te komen wanneer ze een parfum promoten. Ze laat ook horen op wat voor een apathische toon “the new flagrance by …” in dergelijke spots vaak te horen is.  Ook een shampooreclame die in de bergen werd opgenomen, met een muziekje van een panfluit op, doet ze na. De handen zet ze in het haar en overdreven zwoel masseert ze het.

Een zwak blijkt ze te hebben voor alles wat “op grootmoeders wijze” is gemaakt. Dat doet haar denken aan haar mémé die rondborstig was en in verschillende potten tegelijkertijd kon roeren. Ja, ook die overschotjespot. Tijdens zo’n moment merk je de hunkering naar iets echt, naar authenticiteit. Iets wat geen enkel merk haar kan bieden. “Het was tegen mijn goesting” kunnen veel confituurmerken beter als slogan gebruiken, weet ze, terwijl ze naar de arbeidsvreugde van de arbeiders aan de band verwijst.  Malschaert droomt van een trage band, ergens onder de grond van rusthuizen en zo, waar oudjes op schlagermuziek in de potten roeren. Liefde aan de lopende band.

Denken een slag te slaan tijdens de solden, thuis komen en het gevoel hebben brol gekocht te hebben, brengt haar naadloos bij haar lief (Jeroen Leenders). “Hoe lang staat een partner in garantie?” vraagt ze zich af. “2 à 3 jaar” antwoordt er iemand waarop Malschaerts “u bent positief” antwoordt. “Beffen, luisteren en dingen repareren tegelijkertijd”, kon hij vroeger. “Nu zuigt hij zelfs niet meer, maar hij blaast en het begint te stinken.” geeft ze mee. “Waar blijf je dan met zo’n man en is die biologisch afbreekbaar?”, vraagt ze zich af terwijl ze er zich van bewust is dat ze op haar achtendertigste toch niet meer aan een nieuwe geraakt. “En als er nog een is die nieuw is, is dat wellicht een overschotje, een overstock. Ene die niet meegepakt is.” klinkt het.

De biosupermarkt. Daar zou Malschaerts haar ding vinden én nog volledig politiek correct inkopen doen ook. “Die mensen die er winkelen, die zijn niet arrogant. Ze weten het gewoon beter.” weet ze terwijl ze zegt hoe het wachten aan de kassa er verloopt. Met een Mona Lisa-glimlach ga je door de biosupermarkt, aan de kassa geef je elkaar schouderklopjes “gij zijt goed bezig!”. Af en toe leviteert er iemand die zich dan excuseert: “sorry ik was in het nu”. Maar dan volgt de rekening en de confrontatie met de Eco Gestapo thuis. “Mijn lief is zo dondergroen, zo links dat ‘m rechts wordt”, geeft ze  mee. “Wat hebben we gekocht?” klinkt het dreigend. Wil je geen genetisch gemanipuleerde zaken kopen, dan hou je nog 10% over dat je in een supermarkt kan vinden. Malschaerts worstelt duidelijk met haar consumptiepatroon. Een biobitch worden of en sojaseut, ziet ze niet zitten. “Flexitariër” dat past het best bij haar. Dat is een vegetariër met minder karakter. 

Haarfijn legt ze uit dat haar vrienden onder te verdelen zijn in twee categorieën: de veganisten en de vleeslobby anderzijds. In Oostenrijk ontstressen zit er ook niet in omdat ze daar in het bos geen bereik heeft. “Hoe kan ik nu weten wat ik moet doen als ik een beer tegenkom?” Zonder bereik kan ze het niet opzoeken via haar smartphone, laat staan dat ze een selfie kan maken met het dier en het moment met haar vrienden kan delen: “Wordt opgegeten door een beer”. We zijn gelukkiger en iedereen ziet er beter uit op Facebook, stelt de moeder van twee kinderen. Een echtscheiding is er ook gemakkelijker: je moet gewoon je status veranderen. “Laten we allemaal binnen blijven terwijl de gay’s een grote parade houden voor de wereld zijn laatste adem slaakt.” stelt ze voor als apocalyptisch scenario.

Veerle Malschaerts brengt met Ecodiva een erg gesmaakte comedy voorstelling met thema’s die zeer alledaags en herkenbaar zijn. Toch moet gezegd dat de motor van de voorstelling waar vooral in de eerste drie kwartier vaart in zit, halfweg durft te sputteren. Ach, nog 20/30-jaar wachten en ook de Ecodiva is vintage. Ze deelt ook nog zaad van een kameraad uit op het einde en selder in het begin. Voor de prijs van het toegangsticket kan u dus niet sukkelen, hoe je die laatste zegswijze ook moet interpreteren …

< Bert Hertogs >