Recensie Thomas Smith

Waarover gaat “Chaos” van comedian Thomas Smith? “Euh. Ergens.” Zou het topantwoord wel eens kunnen zijn. De stand-upcomedian gebruikt zijn publiek, maakt van enkele individuen een karikatuur of zelfs een cartoonesk figuur dat hij dat uitvergroot uitbeeldt op het podium. Wanneer hij alle figuurtjes heeft die hij nodig heeft, maakt ie een knotsgekke vertelling die hij ter plaatse improviseert. Zelden krijgen comedians ons tot tranen toe aan het lachen. Smith lukte het. Sander en zijn “groep” bleken veruit het beste materiaal van al, naast een hoge “ja” die iemand in het begin slaakte maar zich niet wou kenbaar maken.

Toen Smith in het begin zei dat het een super interactieve voorstelling ging worden, weerspiegelde hij de blik van zijn publiek. Met zin voor overdrijving beeldde hij het “moeten wij meedoen of wat?”-gevoel uit. Heerlijk was de expressie van het groepje mensen die toch even over het balkon kwam kijken toen hij hen uitnodigde om lekker relaxed beneden te komen zitten. Uiteraard kon ie niet anders dan het uitvergroten en een sneer in de zin van “Het is jaren geleden dat wij ons nog hebben durven begeven op het gelijkvloers tussen het plebs. De parterre dat is niet voor mij.”- repliek gaf.

De man waarschuwde ook dat wanneer er nu nog iemand te laat zou komen in de Arenberg, dat echt wel schandalig zou zijn. Daarop toonde hij hoe het leven in een dorp was in vergelijking met een stad. Erg schuchter toonde hij zichzelf achter het zwarte toneeldoek. Daarop proestte iemand een hoge “ja!” uit. De ganse voorstelling ging Smith dus op zoek naar de dader. Halfweg zei een toeschouwer dat het ergens vanachter haar kwam terwijl de handen niet preciseerden waar dat “ergens” dan wel was.  

“Ergens” was dan al een van de running gags geworden tot grote spijt van Sander die twijfelde of hij niet de zaal zou verlaten. Sander kwam hopeloos te laat aan in de Arenberg door “een misafspraak”. Vreemd genoeg had ie een plaats op de parterre terwijl een jongeman als Sander niet verkeerd zou zitten op het balkon, dachten wij. Hij dacht dat hij om acht uur “ergens” had afgesproken met “zijn groep”. Maar dat bleek half acht te zijn. Toen Smith doorvroeg over dat “ergens” bleek “ergens” de Ossenmarkt te zijn. Net daarvoor had Smith onze overbuur op zijn plaats gezet. We vermoeden dat het een student was die zich vergiste dat een schouwburg geen aula is waar je ongestoord te laat je plek kan gaan opzoeken. En dus werd ie de klos, ook al omdat hij bij het binnenkomen de comedian straal negeerde. Toen Smith hem daarop wees, salueerde hij op zo’n afstandelijke manier, waar een vleugje dedain in zat, de hand aan het hoofd en dan wegtrekken, dat soort gebaar dus, dat Smith dit niet kon negeren.  Bleek de groep naast Sander te zitten, maar dat niet meteen duidelijk te willen maken. “Technisch gezien zijn wij geen groep als we naast elkaar zitten. Maar individuen. Een groep dat zijn mensen in een cirkel.” gaf Smith ineens de groep een veeg uit de pan. Gelukkig konden er enkelen hartelijk om lachen.

Vooraan zaten Walter en Kelly waarbij de laatste zo hard in de arm kneep van hem dat hij er ongemakkelijk bij zat. Wees ie vervolgens iemand anders aan, dan kwam hij bij “Raf” die erg kort en met zware stem zijn naam zei. De vergelijking met een hond was niet ver weg. Sylvia zei dan weer haar naam zonder haar mond te bewegen. En Jeroen zei die van hem zo fier als een gieter, dat Smith er zijn kin voor optrok. “Ik heb mijn spanningboog iets te hoog gemaakt.” wist de stand upcomedian die naar eigen zeggen slechts tien minuten voorbereid had voor deze show. Daar zat onder andere een ‘doeltreffend’ zelfverdedigingsmiddel om niet gepest te worden op school bij én springen zonder dat je kop beweegt, tussen. Toen hij vervolgens bij Johan kwam die alleen programma’s schrijft voor SEPA-files werd het helemaal te gek. Wat bleek? Een ander toeschouwer had net dezelfde job. Marc heette hij en vol trots riep hij “Single European Payments Area” uit toen Smith om tekst en uitleg vroeg. Héérlijk ging Smith daarmee aan het freewheelen. Hij beeldde zich Marc in als een man die alles bij elkaar opkropt om uiteindelijk te komen tot zijn moment de gloire waarbij hij groots “Single European Payment Area” nog een keer herhaalt. Daarna zong Smith even “Pride” van U2. Trots of volop bezig met hun imago. Het sloeg op zowat het ganse publiek. Smith fantaseerde verder in het Engels wat als die band geen interactie bekwam van het Belgische publiek. “I think they are all into SEPA right now” klonk het dan.

Toen Smith water in zijn kelder had, gaf hij zo’n scherpe beschrijving van de arbeider die zijn tijd nam om alles op te meten, heel de tijd de indruk gaf dat het een onmogelijke opdracht zou worden, waarop ie om bevestiging vroeg en droogweg als antwoord “in principe is alles mogelijk hé” te horen kreeg. Dat bracht hem bij zijn eigen dochter die een puzzelstukje moest gemaakt zien. Op zo’n moment, als papa de held kan uithangen, moet je je moment nemen, zo verwees ie naar Marc. “In principe is alles mogelijk” antwoordde Smith dan ook aan zijn dochter terwijl hij zich later afvroeg hoe werken bij de Post zou zijn. De oranje postzegelbevochtiger kreeg plots een erotische lading. Tics kunnen in je voordeel werken als je een TV gaat kopen, zo wist hij. Dus deed ie een scène voor waarbij hij het handgebaar van Sander nog eens bovenhaalde toen hij de winkel binnenstapte en er het antwoord kreeg “we verkopen hier geen TV’s. Ik ben een bakker’ . Hoe mensen levensenergie uit je kunnen halen, toonde hij verder erg aanschouwelijk.

Als Kamargurka old style is, dan staat Thomas Smith voor new style. Snel, haarscherp, fantasierijk, cartoonesk, erg straf in mimiek, uitbeelding en uitvergroten. Dat vat Smith ergens samen.  Maar vooral: Smith toont dat iedereen wel erg bezig is met zijn eigen imago en au sérieux. Wat meer zelfrelativering kan bij de Sanders van deze wereld en mensen op het balkon geen kwaad.

< Bert Hertogs >