Recensie Disney On Ice Durf te dromen

Cynisme. Er zijn weinig journalisten waar het gif niet in sluipt. Veel gezien. Veel gehoord. Veel (denken we te) weten. Toch zijn er momenten waarvan je niet verwacht dat ze komen. Momenten dat je als journalist volledig uit je rol valt omdat datgene wat rondom je gebeurt je zo raakt dat het onmogelijk is het te negeren. Dat hoe toeschouwers een voorstelling beleven sterker wordt dan de voorstelling zelf. Dat het onmogelijk wordt om nog met enige afstandelijkheid het evenement te verslaan, met de zogenoemde objectieve, kritische blik die lezers van je verwachten. Wanneer ik dit schrijf , ben ik na de première van Disney On Ice Durf te dromen in de Lotto Arena wenend gaan slapen. Niet zo zeer om wat ik op het ijs zag, wel om een meisje dat net voor me zat. Dit was haar dag.

7 was ze. Volledig gehuld in prinsessenkleertjes. Zilverkleurige schoentjes aan. Een vechtertje die haar strijd voert tegen een levensbedreigende ziekte. Een meisje dat hoop, sterkte en vreugde putte uit deze voorstelling. Een meisje dat de boodschap meekreeg om te blijven dromen. Ze wist van niets toen de limousine haar naar Antwerpen reed. Een echte prinses.

Met een klein kwartier vertraging begon de voorstelling. Lekker swingend en jazzy met prinses Tiana. De eerste snelle pirouette zorgde al meteen voor een “woow” bij de kids achter me die qua volume los over het geluid van de voorstelling gingen. “When the saints go marching in” klonk het vrolijk terwijl de eerste lift feilloos uitgevoerd werd. Daarna was het tijd voor de zeven dwergen en hun “Heigh-Ho”. We telden er aanvankelijk nog maar zes op het ijs.  Dopey ontbrak. Waar hing die uit?

Hilarisch was de tekst van de stiefzussen van Assepoester. Eentje mocht lippen: “ooh ik ben toch zo huwbaar!” Met wat muizenhulp geraakte Assepoesters kleed af. “Zing mijn lieve nachtegaal” klonk heerlijk vals, tot Assepoester het mocht brengen. Zittend op het bovenbeen van de prins die schaatst, dan weer rondom draaien met de voeten van het ijs: het waren maar enkele stunts die we dan te zien kregen.  “Dit is het dan” klonk door de speakers. Na de pauze ging de prins op zoek naar wie het glazen muiltje paste. De productie koos om een knap staaltje figuurschaatsen te tonen: parallelle lijnen, diagonale lijnen, rijen die door elkaars schaatsten, en uiteraard ook de wiek in het midden die gevormd werd, kon niet ontbreken.

Groot contrast met alle andere sprookjes was dat van Rapunzel dat ingesproken werd door een Vlaamse cast, waaronder Jelle Cleymans. Vooral qua taalgebruik hoorden we grote verschillen. Uitdrukkingen als “beginnen flippen” deden onze wenkbrauwen toch wel wat fronsen.

“Moeder weet het best” klonk het in een song. Verder kwam de aerial silk er aan te pas tussen Flynn Rider en Rapunzel. Hoog boven het ijs zweefden ze. Op een bepaald moment zat zij op de rechterarm van haar prins. Het grootste applaus van de voorstelling ging dan ook naar hen. Toen het er niet goed uit zag voor Flynn en hij op sterven leek nadat ie gewond raakte, hield iedereen rondom me de adem in. Wensballonnen gaan de lucht in terwijl “Het licht dat ik nu zie” klinkt. Mama en dochtertje voor me houden elkaar stevig vast terwijl “En het licht dat ik nu zie. Heeft de duistere mist verdreven. Want het licht dat ik nu zie. Geeft me alles wat ik wou.“ te horen is. Mama leunt haar hoofd zachtjes op dat van haar dochter. De tranen tegenhouden, kan ik niet. De extra geladenheid van de song en het moment maken het erg intens. Tranen rollen van mijn wangen. Een van die wensballonnen in de nok van de Lotto Arena is er eentje van een jong meisje dat Make-A-Wish laat uitkomen.

Prinsesje van zeven. Je hebt een onuitwisbare sterke indruk op me gemaakt. Houd moed, kleine meid. Verdrijf die duistere mist. Als er al een echte prinses in de Lotto Arena was, dan was het wel: jij.

< Bert Hertogs >