Recensie Anne Teresa De Keersmaeker | Partita 2

Net zoals in “Vortex Temporum” staan er in “Partita 2” verschillende cirkels in krijt getekend op de zwarte podiumvloer. Kaal is het podium van deSingel. De uitgang rechts achteraan is zichtbaar. Een subtiele diagonale lichtstreep laat Amandine Beyer toe om plaats te nemen op het podium. De eerste twee delen “Allemande” en “Courante” uit Bachs “Partita 2” klinken in het duister. Anne Teresa De Keersmaeker dwingt op die manier de toeschouwer om te luisteren. Dat dwingende karakter is er voor sommigen te veel aan. Het gehoest van het publiek wijst niet zo zeer op hoe het met de gezondheid van de toeschouwers gesteld is, wel op het feit dat die dwang niet gesmaakt wordt.

In  een tweede deel dansen Boris Charmatz en Anne Teresa De Keersmaeker hun figuren, creëren hun danstaal op basis van de niet bespeelde partituur van Bach, de eigen invulling én de beperkte ruimte. Twee individuen met elk hun taal, lijkt het. Dan weer zijn er gemeenschappelijkheden. Lopen en wervelen (De Keersmaekers cirkel is opnieuw van de partij) wisselen elkaar af. Ook de begrensde ruimte toetst de choreografe af. Letterlijk door haar tip centraal op het podium tegen de rand van het podium te doen botsen. Later zal ze, begeleid door Charmatz, met haar felgekleurde sneakers op de achterwand stappen.

Tijd zien we uitgebeeld door een lichtbron die een rechthoek toont op de muur achteraan. De lichtbron zal zich draaien tijdens de voorstelling. De lichtinval verandert net alsof er een dag voorbijgaat.  Wat aanvankelijk lijkt op een zoeken naar een stramien, dat uit improvisatie komt, blijkt dat helemaal niet in het derde deel wanneer Beyer de twee dansers vervoegt en zij “Partita 2” verder speelt. Dan blijken de figuren zoals die waarbij De Keersmaeker met beide handen een soort duikbeweging maakt richting binnenkant hiel, de grenzen van de ruimte op het podium aftoetst, Charmatz dragen en omgekeerd, het op 1 rechte stappen naar de rand van het podium toe (en daarna nog eens gespiegeld), de handen aan elkaar geven waarbij de Charmatz op de zij ligt en hem recht doet trekken, terwijl De Keersmaeker op haar zij gaat liggen, elkaars schaduw spelen (wanneer de ene liggend de voeten van de rechtstaande andere danser volgt), … wel degelijk vastgelegde radars in de grotere structuur te zijn. Net zoals de partituur kent de choreografie ook een wisselend tempo. Van traag stappend, bijna voetje voor voetje zettend, tot rennend (Courante). Van laag blijven en sluipend tot elkaar achterna hollen en opspringen. Tot wervelend (Gigue).

Op het einde na het applaus geeft het trio nog een toegift en blaast de Keersmaeker ons iets toe dat al even abstract als de voorstelling is. Met dat verschil dat het niet meetbaar is, niet wiskundig uit te drukken valt. En toch heeft deSingel op zijn minst die laatste boodschap begrepen.

< Bert Hertogs >