Recensie Laurent Chetouane | Sacre

Promiscu, holebi-gedrag promoten als dé verlossing. Dat is wat de Franse choreograaf Laurent Chétouane doet in Sacre. Niet dat we iets tegen eender welke visie op seksualiteit hebben. Maar dit is toch wel alweer een zoveelste bewijs dat een choreograaf niet veel verder wil gaan dan de eigen leef- en gevoelswereld op het podium brengen: van boosheid tegenover het publiek tot verlossing. Er gaat geen seizoen voorbij of het holebi-thema wordt niet verwerkt in een choreografie. Uiteraard maken erg veel kunstenaars, en ook dansers, deel uit van de holebi-gemeenschap. Toch durven we hen oproepen geen “one issue”- werken te blijven maken, maar verder te kijken dan de eigen leef-en gevoelswereld, en ook andere thema’s aan te snijden. Want omdat ze buitenproportioneel vertegenwoordigd zijn binnen het domein en het medium waarvoor ze werken, dreigen ze te verschralen qua themakeuzes en wordt het wel erg voorspelbaar.

Chétouane doet uiteraard beroep op het werk van Stravinsky maar snijdt erin. Voor, tussen en erna horen we gecomponeerde muziek van Leo Schmidthals. Muziek die erg percussief is, en enerzijds haaks staat op de emotionele lading die Stravinsky’s partituur zit. Om kort te gaan: het zijn twee compleet andere werelden op muzikaal vlak. Beide werelden blenden niet. Het percussieve ondersteunt weliswaar het rituele karakter, alsook het natuuraspect van de choreografie. Hier kunnen we immers de dansers als waren het vogels zien. Vogels die weliswaar tegenover elkaar staan, de confrontatie tegemoet. Links 4 dansers, rechts 3. Elke groep heeft achter zich een muur.

Diagonalen, de cirkelvorm die naar eerdere choreografieën op deze muziek verwijzen, worden uitgevoerd.  Maar de intensiteit van de dans volgt niet die van de muziek en vice versa. Het maakt het een lange zit van anderhalf uur. Weinig emotionele binding voelen we ook. De zon zien we geprojecteerd, symbool voor de aankomende lente. Maar veel functioneler dan dat is het niet.

Opvallend is dat voor Chétouane het speelvlak te klein is, meermaals komen de dansers op de tribunes. Aanvankelijk is dat zoals gezegd met een boze blik. Maar nadat het werk geofferd is, volgt er gelukzaligheid. Knap is de choreografie in het begin waarbij dansers per 2 elkaars hoofd op de schouder van de ander duwen, kracht zetten, en beide met het lichaam recht, de voeten achteruit laten gaan. Alsof beiden ruimte verliezen. Wanneer de zeven op hun rug met armen en benen open op de grond liggen, is ‘het offer’ gebeurd. Wat daarna volgt is vanuit foetushouding recht krabbelen.

Maar laat ons toe dat wij Sacre op een andere manier lazen dan zuiver “Le sacre” offeren waarbij verzet tegenover niet geaccepteerd worden door een samenleving (het publiek) en niet willen assimileren centraal staat. “Alles wat vreemd is moet verdwijnen: taal, cultuur, religie … De Europese beschaving heeft het nog altijd erg lastig om samen te leven met de vreemdeling. […] Momenteel worden welke mogelijke verschillen dan ook afgevlakt. Heel verontrustend.” zo stelt de choreograaf in een begeleidende programmatekst.

Sacre werd dus geofferd om finaal een levensvisie te promoten van wat zover wij weten een minderheid van onze samenleving doet: er een promiscu gedrag op nahouden. Holebi’s zijn trouwens a priori niet promiscu. Alleen al in onze directe vriendenkring kennen we lesbiennes die trouwer met hun partner om gaan dan enkele heterokoppels.

Conclusie: boodschap en vorm stelden dus teleur. We waren lang niet de enige die bij het verlaten van de Theaterstudio niet voldaan naar huis gingen. Het is dan ook onbegrijpelijk dat Zone 03/ hier een 5-sterren recensie in zag …

< Bert Hertogs >