Recensie Jason Derulo

Een uitverkocht Vorst Nationaal Club, vol single ladies als we het gegil mochten geloven, op kookpunt brengen. Dat was wat Jason Derulo, zijn dj/master of ceremony én 8 uit-ste-ken-de dansers deden. Tattoos heet zijn jongste album. #3 is dat voor de artiest die van Miami afkomstig is. 2 jaar geleden deed ie een nekblessure op tijdens een repetitie voor zijn toenmalige wereldtour. Het was toen niet zeker of hij nog wel ooit op een podium zou kunnen verschijnen en is dan ook dankbaar dat het wél kon. Ook in Vorst Nationaal schuwde de zanger de acrobatische stunts niet, toonde zijn bovenlichaam, pompte 10 keer met een fan op zijn rug en deed wat work out-oefeningen aan een barre.  Of hoe Jason Derulo’s concert als indruk maken op de dames en finaal ook als een groot huwelijksaanzoek las. Eentje dan waarop duizenden meisjesharten in no time “ja” op zouden antwoorden.

Een danser doet alsof ie graffiti spuit. De ledschermen tonen een muur, en na verloop van tijd zien we er “Jason” op geprojecteerd in graffiti stijl. De stelling – want dat is een podium(element) uiteindelijk – wordt omgedraaid. Wat blijkt? Jason Derulo staat al de ganse tijd achter het ledscherm. Gegil volgt. Urban en streetstyle ademt het podium uit. Stellingen, hekken, poortjes, en twee trampolines staan er.  Dé kracht van dit live on tape-optreden is zonder twijfel de combinatie dj set én optreden door elkaar. Snippets van onder andere “Talk dirty” teasen het publiek halfweg. Maar de master of ceremony vindt dat het publiek er nog niet helemaal klaar voor is. De song houden ze dan ook net als die andere stevige hit “The other side” voor het einde.

“Whatcha Say” krijgt al meteen vooraan in de set de handen in de lucht van de fans. Zij duwen hun handpalmen massaal tegen de lucht. Net daarvoor had de frontman de toeschouwers al opgepookt door zijn tijd te nemen terwijl hij zijn zonnebril uit deed. Ook de eerste menselijke toren, waar hij bovenaan op ging zitten, hadden we dan al opgetekend. Op ‘safe’ spelen, staat duidelijk niet in de woordenboek van Jason Derulo. Dan al heeft ook hij onze aandacht. Omdat wat hij brengt op het podium op zijn zachtst gezegd opvallend en anders is. De akoestische gitaren uit “Stupid love” komen uit een doosje, ook de piano in “Ridin’ solo’ net als alle muziek trouwens. Maar Derulo zingt echt. Sommige songs via zijn headset, waardoor vooral zijn “s” eerder scherp klinkt. Tijdens andere nummers kiest hij voor een vaste micro.

De artiest gaat op zijn handen staan terwijl de “Dam da da di da dam” uit ‘Stupid love’ aanstekelijk werkt. Het springen op trampolines doet de rest. Een dynamische show dus. “Ridin’ solo” koppelt hij erg slim aan Beyoncé’s Single Ladies (Put a ring on it). Afgaande op het gegil, blijkt uit Derulo’s kleine rondvraag dat bijna gans vrouwelijk Vorst Nationaal single is. Plagend antwoordt die “ik heb er een stuk of twee gezien die zeggen dat ze single zijn. Maar ik geloof het niet.” Het is dé overgang naar “Marry me”, begeleid door romantische foto’s waarbij de man geheel volgens het boekje op de knieën gaat en zijn verloofde ten huwelijk vraagt met een  ring in de hand. In het park, aan het strand bij een zonsondergang, op restaurant, … Derulo houdt het duidelijk graag klassiek als het om romantiek draait.  De piano horen we op tape. Maar de “Will you marry me?” en “oho”’s zingen de fans stevig mee. Ook “Vertigo”, verder in de set, ademt klassieke romantiek uit. Een danseres springt een danser tegemoet en klemt haar benen rond zijn bovenlichaam. Van daaruit springt ze verder zodat ze verschillende posities aanneemt tegenover zijn bovenlichaam. Hip maar toch ook voldoende klassiek qua choreografie zodat vorm én inhoud perfect blenden. 

“The other side” horen we voor de eerste keer. Het wordt hét gsm-moment van de avond. Derulo’s tweede avond blijkt het te zijn in Europa. In Parijs ging de show namelijk een dag eerder in première. “Ze hebben me daar gezegd dat ze in Brussel niet kunnen feesten” plaagt Derulo waarop hij vraagt om eens goed te gillen zodat onze zuiderburen dat tot in hun hoofdstad kunnen horen. Het resultaat hoeft verder geen commentaar. De decibels gaan de hoogte in. ‘Breathe’ volgt. Halfweg valt de song stil om luid in-en uitademen te horen waarop de dansers de beweging uitvergroot volgen.

Derulo hebben we ondertussen met blote borst gezien - wat tevens voor gegil zorgde -  de man greep ook al naar zijn kruis en 4 breakdancers toonden het beste van zichzelf. Even neemt het gezelschap tijd voor een work out aan een barre waar ze zich aan optrekken. Brian (de trainer van het gezelschap) doet dat alsof ie luchtfietsend traag zich naar boven fietst, cirkelt bovenaan wat rond om even gedisciplineerd naar beneden te fietsen. Straf. Zeer straf.

Na het pompen met een fan op de rug om voldoende tegengewicht te hebben – fans van Derulo hebben dus best wat kilo’s in de aanbieding – trekt de man uit Miami de classicskaart. “Fight for you” ging lenen bij Toto’s Africa. De song eindigt ook met de typische synthesizermelodie en schuwt dus niet het origineel waar het schatplichtig aan is. Ook de dj kent zijn classics. Een snippet van Art of Noise’s Moments in love, dat alweer van 1983 dateert, krijgen we te horen.  Maar dé mash up van de avond horen we in “Don’t wanna go home “waar de synths uit Robin S “Show me love” blenden met  de melodie “Day-O” van Harry Bellafonte uit 1956.  “Royals” van Lorde covert Derulo verder ook met succes. “The other side” start hij solo waarna de beat crescendo in het nummer sluipt. “Talk dirty to me” zet finaal met groot uitroepteken een orgelpunt achter een erg vlotte, dynamische show.

Om kort te zijn: dat het een feestje was in Vorst Nationaal!

< Bert Hertogs >