Recensie Arthur

Een nieuwe productie en een aangepast libretto van Peter Verhelst. Dat brengt muziektheater Transparant met de semi opera King Arthur naar Henry Purcell. Veel is er niet overgebleven rond King Arthur. De voorstelling handelt namelijk over de Eerste Wereldoorlog met twee vrouwen die op zoek gaan naar. De ene naar haar man, de ander naar haar land. 

De tekst werd er een die erg beschrijvend is, en dus ook afstandelijk aanvoelt. Zo worden bloemen, de natuur in zijn geheel, minutenlang beschreven door Yonina Spijker met haar wat lage vrouwenstem. Zij heeft als Rode Kruis-medewerkster de oorlog meegemaakt. Een traumatische ervaring blijkbaar. Helaas legt Spijker zo veel vibrato in haar gesproken stem dat het geheel flirt met een “over the top” vertelling. Om kort te zijn, we geloven haar personage voor geen meter. Het opsommen van verschillende bloemen en planten wordt blijkbaar gezien als een vorm van poëzie. Laat ons toe daar onze bedenkingen bij te hebben, dan is het declameren van de inhoud van een telefoonboek dat ook. 

Claron McFadden speelt de blinde vrouw die op zoek is naar haar geliefde. Ze vertelt over de laatste woorden die hij haar zei voor ie naar de oorlog trok: “Liefste”. De overgang naar de barok in Purcells “How happy the lover” voelt dan nog zeer naturel aan. 

Sterk is de voorstelling in zijn sfeerzetting, in het overbrengen van een kilte-gevoel, ondersteund door de elektronische apparatuur die kille wind, dan weer het geluid dat de oorlogssirene oproept in combinatie met de wapperende aluminiumfolie van de koorleden. Maar het uit de oorspronkelijke context rukken van het verhaal, en WO I gebruiken als thema (of dat met projectsubsidies te maken heeft laten we in het midden, feit is dat het thema ook in W. Witse de film er bijgesleurd bleek) blendt niet. Wie met een wit blad naar de voorstelling vertrok, zoals wij deze keer, wist zelfs niet dat de jongen voor de jonge Arthur stond. Dat is problematisch. Dat toont vooral de zwakte van de dramaturgie. 

Arthur speelt trouwens niet alleen in de WO I-context. Zo zien we halfweg een mini drone aanvliegen, verwijzing naar het heden. Qua thematiek is regisseur Paul Koek al snel uitverteld. Kort samengevat gaat het werk over jammeren over menselijk verlies, kinderen die de tol zijn van de oorlog en de verwoeste natuur. Dat valt wat licht uit voor een voorstelling van ruim 100 minuten en is vooral ook voorspelbaar. “Brave souls, to be renown‘d in story. Honour prizing, death despising, fame acquiring by expiring, die and reap the fruit of glory.” klinkt het weliswaare wat naïef heroïsch bij het koor. Uit de mond van Cold Genius duikt de kilte op: “I can scarcely move or draw my breath? Let me, let me freeze again to death.”     

B’Rock en het koor Cappella Amsterdam zetten best een knappe prestatie neer wat sfeerzetting betreft en ook Claron McFadden toont een oprechte vrouw die haar man niet vergeten wil. Het is zowat het enige personage waar we een vorm van emotionele binding mee maken. “Zo lang ik de pijn voel, ben je er nog. De dag dat ik mijn gezicht naar de zon wend, zonder me af te vragen of de zon al is opgekomen. Dat zal de dag zijn dat ik je vergeten ben.” luidt het bij haar terwijl ze die laatste gedachte niet wil meemaken.

Arthur speelt op 21 en 22 mei 2014 tijdens Operadagen Rotterdam.

< Bert Hertogs >