Recensie Calibro 35

Nog nooit hebben we een muzikant zien eten op het podium tijdens een concert. In de Charlatan koos saxofonist/dwarsfluitspeler/toetsenist Enrico Gabrielli van Calibro 35 halfweg de set voor een banaan alsof het even rust was in een tennismatch. Best een grappig zicht maar wel verdiend om energie op te doen. Want wat musiceerden hij en zijn drie partners ontzettend sterk in Gent!

Calibro 35 bestaat al 7 jaar en heeft vier platen uitgebracht in die tijd. Vorig jaar nog zag “Traditori di tutti” het levenslicht. Een Italiaanse band met 4 mannen, drummer Fabio Rondanin, bassist Luca Cavina, Enrico Gabrielli (saxofonist/dwarsfluitspeler/toetsenist op een Tiger en Hohner) en Massimo Martellotta (toetsen op een Galanti/gitaar). Achter het kwartet zit producer Tommaso Colliva (o.a. Franz Ferdinand en Muse). Samen brengen ze een mix van instrumentale funk en jazz in combinatie met nummers die zo op de soundtrack van een western film of een ‘70s misdaadfilm (de Poliziottesco) kunnen prijken. Daarnaast is het improviseren hen niet vreemd. Hun sound klinkt zeer coherent, snel ook en wisselt meer dan voldoende af. Zo nu en dan zit er een klassieke touch in met die dwarsfluit. Dan weer rockt het viertal heerlijk of wanen we ons in een achtervolgingsscène (Summertime killer met prominente orgelklank bijvoorbeeld) of richten ze zich op onze dansbenen.

Tijdens het erg snelle “Uh ah Brr” horen we voor het eerst de dwarsfluit van Gabrielli. De man mag ook “brrr” uitroepen terwijl hij de wangen bolt alsof hij het koud heeft. Al te serieus moeten we de band blijkbaar niet nemen. In hun videoclip zien we een vrouw letterlijk hun muziek, een vinylplaat, stelen.  ‘Muziek stelen is een misdaad” lijkt de band hier op hun eigen manier, met knipoog, te tonen. De sfeer van het nummer, crime, misdaad, past uiteraard als gegoten bij de kortfilm.

Groovy klinkt dan weer Eurocrime. Ook hier zit die typische nostalgische sfeer van wat een politiethriller kan zijn.  L’Esecutore bezit dan weer dat rockelement in combinatie met die klassieke dwarsfluit touch. Veel meer dan maskers opzetten hebben de vier niet nodig, om de sfeerzetting compleet te maken. Die zwarte maskers gaan op – weliswaar pas nadat de saxofonist een halve banaan binnen heeft -  om Mescalina te brengen. De “duistere” kant van de band benadrukt.

Tijdens een rustiger “Convergere in Giambellino” zien we een koppel fans sensueel dansen. Een van de weinige songs waar we zang in horen, is het trouwens. “Bobobo” zingen twee bandleden, wat enkele fans al snel over nemen. Dwarsfluit (inclusief een solo) en gitaren bepalen de klank van “Bouchet funk” die perfect overgaat in de funk van “Notte in Bovisa”. De tamboerijn zet het percussieve “Gangster story” in. De toeschouwers klappen het nummer al gauw mee.  Via “Girl with the gun” komen we na een erg snelle set met veel nummers en uitstekend musiceren aan de enige toegift van de avond: het lange Il Consigliori dat met heerlijke baspartij sferisch, mysterieus begint en verder via rocksound eindigt in noise.

Als er iets is dat ontbreekt bij de vier dan is het wel podiumuitstraling. Maar verder viel er bitter weinig af te dingen op dit puike optreden. Dat ze in ons land nauwelijks gekend zijn, is vooral doodjammer. Calibro 35 verdient meer aandacht.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Giulia
2. Broccolino
3. Uh ah Brrr
4. Brutti Merdosi
5. Eurocrime
6. L’Esecutore
7. 100 Invitati
8. Ogni Riferimento
9. Summertime killer
10. Mescalina
11. Vendetta
12. Cassiera
13. Giambellino
14. Bouchet
15. Bovisa
16. Gangster
17. Girl
18. Balcan

Bis:

1. Consigliori