Recensie Steven Goegebeur | De geknipte man

Steven Goegebeur maakte de laatste tijd het tv-scherm weer onveilig met zijn “Foute Vrienden” terwijl hij tussendoor nog altijd rond toerde met “De geknipte man”. In de Arenbergschouwburg speelde hij de honderdste uitvoering van dit programma en dat mocht gevierd worden. De bloemen en champagne waren wel niet voor hem, maar dat mocht de pret niet drukken. Steven Goegebeur bracht stand-up comedy op een erg aangenaam tempo en met heel herkenbare situaties. Hij speelde aardig in op vooroordelen en op zijn publiek. Steven maakte hier en daar een taalgrapje en soms een flinke bocht om van het ene onderwerp naar het volgende te geraken. “De geknipte man” was een ontspannen voorstelling met een al minstens even ontspannen Steven Goegebeur. En op het einde was er ook voor hem nog een kleine verrassing.

Voor zijn honderdste voorstelling van “De geknipte man” kwam Steven Goegebeur het podium opgewandeld met een fles champagne en een grote bos bloemen. Het leek ons nog een beetje vroeg, maar misschien ging hij zijn voorstelling voor de verandering eens van achter naar voor spelen. Niets was minder waar. De geschenkjes waren voor enkele diehard fans die ondertussen elk al voor de tiende keer naar dezelfde show kwamen kijken. Dat kon maar twee dingen betekenen: of zijn fans zijn zo dom dat ze de grappen na 9 keer nog altijd niet door hebben, of het is best een geslaagde voorstelling. Het bleek gelukkig optie twee te zijn. 

De rode draad van deze show was een klasfoto uit 1984 van het zesde leerjaar A. Die werd met een lekker ouderwetse diaprojector op een al even ouderwets scherm geprojecteerd. En nu we toch in een nostalgische bui waren, keerden we mee terug in tijd naar de periode dat de helft van de klas er nog van droomde om agent of profvoetballer te worden. De klasfoto werd de achtergrond waartegen verschillende, grappige anekdotes de revue passeerden die op hun beurt wel eens durfden uitgroeien tot absurde verhalen met rare, maar grappige kronkels. 

Steven Goegebeur putte niet allen uit zijn ervaringen als leerkracht om stof te hebben voor verhalen. Hij gebruikte die bagage ook om in te spelen op het publiek en om hen rechtstreeks aan te spreken en te betrekken bij de voorstelling. De interacties verliepen vlot en blijkbaar was het Antwerpse publiek erg in vorm. Ze wist Steven meermaals te verrassen met antwoorden waar hij toch niet op gerekend had. Hij liet zich echter niet uit zijn lood slaan en wist daar als een geoefend stand-up comedian passend op te reageren zonder daarbij zijn publiek volledig belachelijk te maken of aan te vallen. 

De aanvallen die er wel vielen tijdens deze voorstelling waren eerder gericht op politieagenten, vrouwen en in het bijzonder … bejaarden. Blijkbaar zag hij in die groep een bedreiging voor de werkende mens. En nu we zijn argumenten, maar vooral ook zijn verhalen hebben gehoord, zouden we hem nog gaan geloven ook. Steven speelde hier met heel herkenbare situaties die net een beetje aangescherpt werden en een gezonde dosis fantasie om zijn complottheorie uit te werken. Er werd hartelijk om gelachen en we zagen de hoofdjes van het publiek geregeld knikken als blijk van herkenning wanneer weer een nieuwe situatie uit de doeken werd gedaan. 

Van bejaarden naar geschoren teelballen bleek voor Steven maar een kleine gedachtesprong. Dit  laatste deel van de show was misschien best nog wel grappig, maar leek een beetje met de schaamharen erbij gesleept. Het diende meer om de verhalencirkel rond te maken. 

En tot slot van de voorstelling was er dan nog een kleine verrassing voor de jubilaris. Steven Goegebeur mocht uit de handen van Mehro een tekening ontvangen waarop hijzelf, zijn naamgenoot en de rest van de helden uit de stripreeks De Kiekeboes stonden afgebeeld. Steven was zichtbaar aangedaan en nam de gelegenheid maar ineens te baat om op zijn beurt enkele mensen te bedanken die hem op dit punt in zijn carrière gebracht hebben. Na de gulle lach, was er nu de emotionele traan. 

< Sascha Siereveld >