Recensie Pauline en Paulette

Nostalgie is in. Dat maken we toch uit de prachtserie “Marsman” die op dit moment op één loopt op. Ook in het theater smaakt de tijd van toen oproepen naar meer. Pauline en Paulette kreeg na de film, een muziektheaterversie. Subtiel, integer, liefdevol, met verfijnde humor en spelplezier én ook een tikkeltje melancholie en verdriet in verwerkt. Dat is die “muzikale praline” zoals regisseur Frank Van Laecke zijn jongste kindje noemt. Dat klopt meer dan ooit, Pauline en Paulette is zo’n praline die in de mond verschillende intensiteiten en smaken laat proeven na elkaar.

Pauline en Paulette baseert zich op het filmscript van Lieven Debrauwer en Jacques Boon. Kort samengevat gaat het over Martha, één van de vier zussen, die op een dag sterft. In haar nalatenschap staat dat Pauline, de zus met een beperking, door één van de twee andere opgevangen moet worden: Paulette of Cécile. Indien ze dat niet doen, gaat de volledige erfenis naar Pauline, anders wordt alles mooi in drie gelijke delen verdeeld. Een probleem, want de twee zijn vooral met zichzelf bezig. Of hoe Pauline en Paulette over warmte, genegenheid en naastenliefde gaat versus kil egoïsme.

Van Laecke kiest om An Vanderstighelen als Martha op het podium te houden tijdens de voorstelling. Op die manier kan het dode personage commentaar geven op de handeling of een aantal zaken duiden. Dat zorgt voor een extra laag, meerwaarde. En toegegeven, Vanderstighelen is ook met stip de beste zangeres van het gezelschap.  Dirk Van Vaerenbergh en Charline Catrysse mogen zich van hun meest veelzijdige kant tonen. Beiden mogen verschillende rollen neerzetten. Niet zelden zetten ze een humoristische noot.

Erg ontroerend is het moment wanneer Pauline troost bij Martha vindt naar het einde van de voorstelling. Een over de ganse lijn ijzersterke Erna Palsterman mag rust vinden bij haar wanneer ze over haar toeren is van de gebeurtenissen. Nog zo’n zeer pakkend moment is die wanneer Liliane Dorekens als Paulette voor het eerst ontdooit en ingepakt geraakt door Pauline die het zonnetje in huis mag spelen. Dat levert aandoenlijke momenten op: de rode choco die gesmeerd moet en de boterhammen in vier gesneden, de veter die geknoopt moet, de quote “er zit een steen in (mijn cola)”, en het overdreven uit volle borst “In’t witte paard” meekelen voor het slapengaan. Het kindse is steeds aanwezig, zowel in het decor van Hanneke van de Kerkhof dat blauwe lucht met witte wolken voorstelt. Enerzijds komt dat surrealistisch à la belge over, anderzijds is er die link met het dromerige, het kindse van het hoofdpersonage. Ook de banken die tevens als opbergkoffer dienen voor verschillende rekwisieten, kloppen volledig in het totaalplaatje.       

Verder is er de tekst van Allard Blom en de muziek van Dirk Brossé, met arrangementen van Paul Vanfleteren. Tsjaikovski’s Bloemenwals is zo vervlochten met Pauline en Paulette dat dit werk niet kon ontbreken in de muziektheatervoorstelling. Ze opent en eindigt daar trouwens mee. Tussendoor brengen sax, piano, accordeon, akoestische gitaar een zeer lyrische, eerder klein gehouden, subtiel maar steeds warm klankpalet van nummers die qua genre dicht aanleunen bij de musette enerzijds en de fado anderzijds. Verder gebruikt de productie ook “All I have to do is dream” van the Everly Brothers om de sfeer van weleer in een flashback op te roepen.

Net zoals de TV-serie “Marsman” op één, doet Pauline en Paulette wegdromen naar de tijd van de retouchekes, de kleine zelfstandige boetieks, artisanale producten, kleding op maat, … Ze vindt daar ook op een zeer goede manier de gulden middenweg tussen respectvolle humor (wat niet gemakkelijk is gezien het thema) en ontroering. Dat is een zeer grote verdienste van de ganse productie, voor en achter de schermen. Het vergt namelijk vakmanschap. Een woord dat voor deze muziektheatervoorstelling op zijn minst op zijn plaats is.

< Bert Hertogs >

Pauline en Paulette speelt nog t.e.m. eind april 2014 in de Rode Zaal van het Fakkeltheater.