Recensie De Nieuwe Snaar | De Ereronde

Met “De ereronde” viel na 32 jaar definitief het doek over De Nieuwe Snaar. Een goede reden om het trouwe publiek nog een laatste keer te trakteren op enkele van hun grootste hits en leukste momenten. Jan, Kris, Geert en Walter hadden voor de gelegenheid heel veel volk uitgenodigd om hen op het podium te vervoegen, maar het ontbrak een beetje aan grote namen. In tegenstelling tot andere edities van Nekka Nacht waren er bijna geen andere Vlaamse artiesten die hulde kwamen brengen aan de eregasten van deze Nekka Nacht. Het werd daarentegen een combinatie van zang, acrobatie, dans, theater en circus zoals we dat van De Nieuwe Snaar altijd mochten verwachten. En zoals de titel het al deed vermoeden, was er op het einde de meer dan verdiende ereronde door het Sportpaleis.

Urbanus mocht een kort voorprogramma spelen waarin hij op zijn eigen wijze hulde kwam brengen aan de vier hoofdgasten van de avond. Grappig, maar zeker niet zijn beste werk. Of zoals hij het zelf zei: “De bedoeling is dat het cultureel niveau in stijgende lijn zou verlopen. Daarom ben ik blij dat ik mag beginnen.” 

En dan mocht onder een staande ovatie De Nieuwe Snaar een laatste keer het grote podium betreden. Ze hadden gekozen om instrumentaal te openen met een nummer uit “De Omloop”: “Onhoudbaarheidsdatum”. De klank was vol en ook het kleine podium vooraan werd ook hoe langer hoe voller toen de danseressen van ’t Schoon Vertier kwamen meedansen op de tonen van De Nieuwe Snaar. Er was heel veel te zien, maar soms misschien te veel. 

Zo stond het podium bij “Grovy Song” zo vol met muzikanten en acro gym dat we niet wisten waar we eerst moesten kijken. Een deel van de acts ging verloren in de massa en niet alle elementen konden op de grote schermen worden weergegeven. De mensen die iets verder van het podium zaten, zagen eigenlijk vrij weinig van de puike prestaties die door de turners werd geleverd. De muzikale uitvoering van dit nummer was in handen van het talrijke nageslacht dat De Nieuwe Snaar ondertussen verzameld heeft. Zij gaven met hun rockgitaren het lied een frisse en stevige make-over, maar door hun gitaargeweld kwamen de stemmen van de zangeressen nooit echt doorklinken. Zelfs toen een groot koor voor extra vocale ondersteuning kwam zorgen, kwam die klank niet mee door tot de andere kant van de zaal. Jammer, want het idee zat echt wel goed. 

De eerste echte gast, na Urbanus en presentator Jan Becaus, was Hans Mortelmans & Groep. Zij brachten als eerbetoon een mooie close harmony-versie van de “Ardennen Doowap”, maar bloeiden pas echt helemaal open met hun “Banjo Rheingolte”. De klankkleur van de stem, de tekst en de taal deden onlosmakelijk denken aan Wannes Van de Velde en de muziek aan Django Reinhardt. En daarmee leverde Nekka toch weer een leuke, nieuwe ontdekking van Vlaams talent op. Hans Mortelmans mag dan misschien zijn naam niet meteen de meest sexy artiestennaam vinden, zijn muziek mocht er wezen.

De Nieuwe Snaar zou De Nieuwe Snaar niet zijn, mocht er tussen alle liedjes niet de wonderbaarlijke capriolen van Geert Vermeulen zitten. Ook op deze laatste editie liet hij het publiek genieten van zijn acrobatische kunsten. Zo hing hij weer ondersteboven viool te spelen toen Kris De Smet “Vanavond komt ze bij me” stond te zingen. Kroop hij aan een doek naar de nok van het Sportpaleis op de tonen van “Je ’t aime moi non plus” om zich vervolgens naar beneden te laten glijden, rollen en vallen. En hoe kon het ook anders: terwijl Jan De Smet “Het Heelal” zong, verdween hij in zijn cementmixer om vanuit die mixer vuur te spuwen. We kregen even het idee dat hij daarbij ook zichzelf in vuur en vlam aan het zetten was, maar gelukkig kroop hij ook weer heelhuids uit zijn benarde situatie. 

Toen tijdens “Tarantella Foorella” Circus Ronaldo mee de arena kwam innemen, leek Geert helemaal in zijn element. Terwijl de clowns het pizzadeeg door de zaal lieten vliegen, klonk de vrolijke muziek van De Nieuwe Snaar en sloot Geert zich naadloos aan bij de groep artiesten die het publiek stonden te entertainen. Het werd één groot feest met de bedenking dat ook hier de mensen die niet helemaal vooraan zaten een groot deel van dit feestje gemist hebben. 

De raarste uitvoering hoorden we toen Het Hildebrandt Consort samen met de dochters van de familie De Smet en acteur Stefaan Degand een barok-versie kwamen brengen van “Postbode”, inclusief het gebruik van een echt klavecimbel. De muziek bleef wonderwel overeind, de samenklank van de instrumenten was verrassend mooi en zelfs de zang was algemeen genomen erg behoorlijk. Misschien een ideetje voor Helmut Lotti: “De Nieuwe Snaar goes Middeleeuwen”? 

Het klonk in ieder geval een pak beter dan Wim Opbroucks “Bijna nabij”. Dat Wim eerder acteur is dan zanger werd soms pijnlijk duidelijk, al moeten we in zijn verdediging wel vermelden dat hij sfeer wist te brengen. Hij kon het Sportpaleis niet overhalen om uit volle borst mee te zingen, maar hij kreeg ze wel op de been en mee zwaaiend op de muziek. 

Het tweede deel werd geopend door de mentalist Gili. We vonden het ook een beetje raar om op een Nekka Nacht een soort van komische goochel act te zien, maar na wat opzoekwerk bleek dat hij al in 1994 in een show van De Nieuwe Snaar te zien was. Het was grappig en entertainend, maar geef ons toch maar wat meer Vlaamse zangers of zangeressen op een nacht als deze. 

Aan deze voorwaarde voldeed Thijs Maas bijna. Hij is de meest recente winnaar van de Nekkawedstrijd en had zo zijn plaats in deze voorstelling verdiend. Deze sympathieke Nederlander bracht eerst “Geloof ze niet” en bewees daarmee dat blues in het Nederlands ook perfect kan werken. Dan was het tijd voor een ode aan De Nieuwe Snaar. We vonden in de tekst niet echt verwijzingen naar de groep, maar genoten volop van een goed geschreven, vrolijk nummer. Het was duidelijk waarom hij de talentenwedstrijd van Nekka gewonnen had. 

Eindigen deed De Nieuwe Snaar met een van de mooiste nummers die ze ooit geschreven hebben: “In de hemel is geen Dylan”. Nele Paelinck zorgde voor wat extra viool, Jean Blaute nam zoals heel de rest van de voorstelling de toetsen voor zijn rekening en verder kregen Jan, Kris, Geert en Walter nog versterking van een blazersensemble. Dit maakte dat we opnieuw een erg volle klank kregen tijdens Jans hommage aan Bob Dylan. En daarmee hadden we een waardige afsluiter van 32 jaar De Nieuwe Snaar. 

Na een welverdiende staande ovatie en een daverend applaus brachten ze nog het tropische “Calypso” om dan definitief af te sluiten met één van hun grootste hits: “Fotografie”. Terwijl het viertal op een fiets met platform voor een ererondje over de rode loper werd rondgereden door het Sportpaleis, brachten ze het nummer in zijn puurste vorm: de contrabas van Walter Poppeliers, de lead vocal van Jan De Smet en de collega’s die mee de backings deden. Hier hoorden we de stem van Jan breken. Dit was ook voor hem de allerlaatste keer De Nieuwe Snaar. 

< Sascha Siereveld > 

Voorprogramma: Urbanus 

De setlist:

Deel 1:

1. Onhoudsbaarheidsdatum (instrumentaal)
2. Beste corset
3. Hawaiaanse Brabanconne
4. Dynsty rap
5. Blinkend van trots
6. Bwana Kitoko
7. Gum bootdans
8. Ardennen Doowap (Hans Mortelmans & Groep)
9. Banjo Rheingolte (Hans Mortelmans & Groep)
10. Het heelal
11. Postbode (Het Hildebrandt Concort + Smetterlie Sisters + Stefaan Degand)
12. King
13. Vanavond komt ze bij me
14. Hoezen van Julie
15. Een muzikant kan meestal niet goed dansen (Kris Wauters + DNS)
16. Bamville club
17. Bijna nabij (Wim Opbrouck +DNS)

Deel 2:

1. Gili met plastiek bekertjes (Gili)
2. Wie zou je willen wezen
3. Grovy song (Het Snaargebroed)
4. Ski-act van Geert Vermeulen
5. Ballonact Wiejouw
6. Tarantella Foorella met Circus Ronaldo
7. Parkeren
8. Gili laat een vrouw verdwijnen (Gili)
9. Geloof ze niet (Thijs Maas)
10. Wil jij mijn getuigen zijn (Thijs Maas)
11. Je ’t aime moi non plus
12. Ik heb vannacht (DNS + Nele Paelinck)
13. De schat van de Farao
14. In de soep
15. In de hemel is geen Dylan

Bis:

1. Calypso
2. Fotografie