Recensie Cabaret New Burlesque

Julie Atlas Muz, Dirty Martini, Catherine D’Lish, Mimi le Meaux en Roky Roulette zetten hun beste beentje voor in Cabaret New Burlesque. Een striptease show die seminaakt ging, want de tepelkwasten en slipje, hoe minuscuul ook bleven aan. En zoals het hoort werd het geheel overgoten door een geut humor, al mocht die rijker en spitsvondiger zijn. Kitten on the Keys zorgde voor enkele muzikale intermezzo’s en praatte de show aan elkaar. Een show die helaas zeer sterk meanderde, de spanningsboog mocht dus een stuk strakker. Ook de kwaliteit van de acts was lang niet van een constant niveau. Het resultaat: de ambiance van het publiek dat zo’n avond grotendeels ook mee maakt door gegil, en (oer)kreetjes, zakte in als een penis die uit erectie slap valt. Laat ons zeggen dat wij van een burlesque show net de tegenovergestelde beweging hadden verwacht.

Toegegeven, in vergelijking met burlesque avonden die het Gentse Neo Retro Agency al in Antwerpse zalen organiseerde, waren er opvallend veel maagden deze keer in de Roma: mensen die nog nooit naar een burlesque-show zijn geweest. Het verklaart wellicht mee waarom het publiek veel stiller bleek. Maar toch gaat de productie ook niet helemaal vrijuit.  Jan De Smet kondigde de show alvast aan met een klein nummer op ukulele: Harry Roy & His Bat Club Boys’ “My girl’s pussy” dat ie in een beweging liet overgaan in ‘Loesjes poesje‘ van de Nieuwe Snaar.  Zoals steeds geldt bij een burlesque show slechts één credo: “the more noise you make, the more naked they get.” Qua decibels viel het al met al nogal mee in de Roma. Strippen deden ze toch...

Cabaret New Burlesque richtte zich al meteen naar een niche publiek, de liefhebber van vrouwen met een maatje meer. Dirty Martini uit New York bracht met haar paarse boa een seksueel geladen handeling tussen de benen op de tonen van “Purple Haze” van Jimi Hendrix. Elke artieste kwam twee keer op het podium. Op het einde bracht ze een patriottische act op de muziek van “Proud to be an American” (Lee Greenwood) die meeliep op tape. Wanneer we “God bless the USA” horen, vreet ze dollars en haalt ze iets dat op een koord, of dollars die aan elkaar geregen lijken, uit haar immense achterwerk. We denken even aan een lintworm. Dit tafereel is voor alle duidelijkheid de term “disgusting” meer dan waard.

On the Keys raapt ondertussen enkele dollars op en steekt die weg in haar slipje. “Save a dollar for a rainy day” klinkt het bij haar. De gastvrouw heeft haar huiswerk goed gemaakt, maar verwart halfweg de show Antwerpen met Brussel, waar ze de dag eerder optraden.  “I’m American and stupid. I’m raised on fast food.” probeert ze zich te verontschuldigen.  Lou Reeds “Satellite of Love” zingt ze terwijl ze zichzelf op piano begeleidt.  Eerder al bracht ze tijdens de avond “Salty meat girl” en liet ze weten dat “keys” in haar artiestennaam niets te maken heeft met het beroep van slotenmaker, wel met de toetsen van de piano. Een show vol flauwe humor dus, waarbij de ceremoniemeesteres meermaals het publiek verloor. Wél scoorde ze toen ze wist dat Conchita Wurst het Eurovisiesongfestival gewonnen had en daar zeer happy mee was: “I never have to shave again” zei ze. Maar ook visuele humor werkte toen ze met haar handschoen aan in de richting van haar zilverkleurig slipje met de vingers tintelde, bleek ze het effect te bekomen van de theremin.

De humor moest dus vooral van de acts komen. Meervoudig winnaar van neo-burlesque wedstrijden Julie Atlas Muz  laat een plastic afgehakte hand, vingerbewegingen maken volledig synchroon op het ritme van ‘I put a spell on you’ van Creedence Clearwater Revival. Voor elke slag staat een handeling. Ze lijkt geen vat te hebben op die hand die richting aars, dan weer vagina trekt om tenslotte bij “because you’re mine” die hand haar keel te laten dichtnijpen waardoor ze groteske paniekerige bewegingen kan  uitvoeren.   Later ging ze in een opgeblazen doorzichtige bal op de tonen van “Moon River”. Toen ze in tegenlicht op stond, leek het beeld verdacht veel op een vagina. Laat ons toe te stellen dat Julie mijlenver boven haar collega’s stond qua creativiteit en act.

Catherine D’Lish hield het eerder voor klassiek: verleiden met pluimen, en een oude kale man, Terry, de avond van zijn leven bezorgen door hem in een sofa te plaatsen en dicht bij hem te strippen. De man kwam meermaals aan zijn voorhoofd om het zweet af te deppen en deed ook even de bril af.  Voor wie een plek op het balkon had, kon dan weer de volle boezem van Mimi le Meaux, de halve trouwboek van Kitten on the Keys, aanschouwen, zonder daarvoor per se een verrekijker nodig te hebben. Pittig detail misschien, naast ons stond tijdens de show op de parterre een jongedame met verrekijker de show te bekijken…  We betwijfelen of die gebruikt werd om te kijken welke tattoos er op de arm, rug en onderrug van le Meaux stonden.

Dé verrassing van deze avond was ongetwijfeld Roky Roulette, een man die deelneemt aan de burlesque show, tijdens een act een ridderharnas vakkundig uitdoet en later al springend op een opgeblazen orka zich van Eskimokleren ontdoet. Compleet van de pot gerukt entertainment dus waarbij het zijn oorsprong, burlesque ontstond in de negentiende eeuw vanuit comedy, alle eer aandeed. Groots zal deze kunstvorm wellicht nooit meer worden. Los daarvan was deze Cabaret New Burlesque ons iets te langdradig en te monotoon bij momenten en waren de acts verre van hetzelfde niveau waardoor het geheel onvoldoende coherent en interessant bleef. 

< Bert Hertogs >