Recensie Joe Satriani

Typerend voor het concert van Joe Satriani in het OLT, waren de gesprekken achteraf op het terras of aan de toog. Die gingen véél verder dan datgene waar journalisten onder elkaar na een concert over napraten, voor zover dat nog gebeurt tenminste. Want recensies schrijven doet iedereen tegenwoordig alsof het hard news is: iedereen moet per se de eerste zijn, wat gigantisch op onze lachspieren werkt. Maar dat is een andere discussie. Satrianifans praatten over de gitaartechniek van hun idool, zetten hun vingers, en deden enkele grepen op luchtgitaar na. Het mocht duidelijk zijn: het respect voor de muzikant was groot, niet meer dan terecht trouwens.

Zowat alle facetten van de elektrische gitaar kwamen aan bod. Ja, er was die rocky sound, soms neigden riffs naar metal, dan weer werd de gevoelige snaar (bij “Cryin’” onder andere) aangeraakt, werd het verdomd stil en een traan weggepinkt in het Rivierenhof. Satriani werd nog op sleeptouw genomen door Mick Jagger in 1988 voor zijn eerste solo tour, speelde tijdelijk nog bij Deep Purple (1994) en gaf les aan onder andere Kirk Hammett (Metallica) en Steve Vai.

Toegegeven, Satriani straalt een ongeziene cool uit op het podium. Kaal, met een zwarte zonnebril op contrasteert ie fel tegenover zijn bassist, de langharige Bryan Beller en Mike Keneally, man met houthakkershemd aan en een hoofddeksel op. De humor is duidelijk ook aanwezig bij de vier. Zo doet drummer Marco Minnemann alsof hij met twee drumstokken tijdens afsluiter “Summer song” een theremin bespeelt. We zoeken zelf even tevergeefs naar de antenne waar die elektrische golf dan wel uit mag komen. Ja, ook wij werden dus op het verkeerde been gezet: Satriani was gewoon even die klanken uit zijn instrument aan het halen.

Nummers als “Ice 9” en “Satch Boogi”e, die laatste ondersteund door visuals met voeten die een retro choreografie uitvoerden, werden erg goed onthaald. Op de baslijn van “The crush of love” klapte het publiek in de handen mee. “I’ll put a stone on your cairn” werd dan weer gekarakteriseerd door lange akkoorden op toetsen waarboven de elektrische gitaar een melodie ontwikkelde.

Er mochten dan wel geen lyrics aan te pas komen tijdens dit optreden, toch klonk de gitaar melodieuzer dan ooit, alsof ze een stem had, prominent op de voorgrond die melodie zingend dan weer schreeuwend. Met voldoende afwisseling gebracht om een instrumentaal optreden een uur en drie kwartier boeiend te houden ook. Beelden van rode rotsen en Amerikaanse wegen, passeerden onder andere.

Wat er onder het tentzeil hing aan belichting, was voor een amfitheater als het OLT bijzonder veel. Strak afgemeten bleek die lichtshow met gigantische zeshoekige ledlichten waarin zes driehoekjes zaten die ook per twee konden schijnen, en centraal een kleinere zeshoek in verwerkt. Satriani zorgde ook voor publieksinteractie tijdens het voorlaatste “Crowd chant” waarbij hij een melodie speelde en die – soms bijzonder complex of hoog – liet nazingen door het publiek. Het zorgde niet zelden voor de nodige dosis hilariteit.

Minnemann mocht een nummer alles uit de kast halen solo op drums. Opvallend koos ie om niet zo zeer zwaar uit te pakken door bas drums, en troms aan te slaan. Neen hij ging ook voor de finesses, in het bespelen van hi hats, cimbalen en mini bekkens. De geraffineerde kant toonde hij dus ook van drums, wat op zijn zachtst gezegd verrassend was voor een drum solo.

De visuals tijdens “A door into summer” deden aan onze jeugd denken. De kleurenpracht van een caleidoscoop, met zijn symmetrische mandala-achtige patronen: wat hebben we als kind destijds uren zitten turen door zo’n speelgoedexemplaar en dat vol verwondering. Een woord dat ook op zijn plaats was voor dit ganse concert trouwens.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Jumpin‘ In 
2. Devil‘s Slide 
3. Flying in a Blue Dream 
4. Unstoppable Momentum 
5. The Weight of the World 
6. Ice 9 
7. The Crush of Love 
8. I‘ll Put a Stone on Your Cairn 
9. A Door into Summer 
10. Lies and Truths 
11. Satch Boogie 
12. Shine On American Dreamer 
13. Three Sheets to the Wind 
14. Cryin‘ 
15. Drum Solo 
16. Time Machine 
17. Always with Me, Always with You 
18. Surfing with the Alien 

Bis:

1. Crowd Chant 
2. Summer Song