Recensie Petotter

Met Petotter brengt Theater de Spiegel muziektheater naar de kindercrèche. Het publiek van Astrid Bossuyt (viool), Joeri Wens (percussie waaronder de daf (Perzisch), een trom met metalen ringetjes in, en de davul, een Turkse basdrum) en Nicolas Ankoudinoff (sax, dwarsfluit, mondharp) gedraagt zich net als op een muziekfestival. Zowat alle types komen we tegen terwijl het trio de jonge toeschouwertjes muziek en klanken laat ontdekken én laat deelnemen aan de voorstelling.

Na hun middagdutje maken de baby’s en peuters kennis met hen en de muziek. In de namiddag, rond een uur of vier komen de ouders er dan bij om de voorstelling mee te maken. Deze week blijkt er klassieke en wereldmuziek op het menu te staan, andere weken zal met een andere bezetting meer de folkkaart getrokken worden of die klassieke touch anders ingevuld worden (door een echte harp bijvoorbeeld).

Het maakt dat Petotter geen vaste voorstelling is die als dusdanig gedefinieerd is. Wel spelen de muzikanten in op hoe de allerkleinsten reageren. Een aantal zaken, het verloop van de voorstelling ligt dus vast, maar er is ook ruimte voor improvisatie.

Een kindje dat ’s middags nog erg goed bij de les was, en gebiologeerd toekeek naar wat er om zich gebeurde, bleek tegen vier uur na een stukje fruit, wanneer de mama’s en de papa’s er bij zijn, compleet uitgeteld en ging voor een eigen (ween)concert, tamelijk atonaal en zelden harmonisch met de drie professionele muzikanten.

Twee andere peuters deden ’s middags dan weer ontzettend mee, en hielden er van om met de violiste aan de snaar van haar strijkinstrument te plukken om zo pizzicato te spelen. De fanbase van Astrid Bossuyt zou haar niet meer lossen. Ook zo tijdens de avondvoorstelling. Wanneer ze zich verstopte voor de kinderen, achter een wit doek, of een jaloezie, werkte dat. Eentje stak zelfs de vinger in de mond van haar.

Twee mannen zijn er in het gezelschap. In de crèche hadden ze daar toch wel wat vraagtekens bij hoe sommige kindjes, die twee mama’s hebben, daarop zouden reageren. De crèche zelf bestaat namelijk enkel en alleen uit vrouwen én telkens wanneer een man het gras komt afrijden, blijkt dat voor die peuters een hele belevenis omdat hun omgeving bijna uitsluitend vrouwelijk is. Al met al bleek dat erg goed mee te vallen.

Werkte ’s middags de bol waaruit veekleurige kettingen getoverd werden, in mindere mate, dan bleek het een ware hit in de late namiddag. Plots stonden wel erg veel kindjes naast de bol, om te proberen grijpen naar zo’n ketting, het geritsel ervan te horen en volgden ze helemaal begeesterd de muzikant. Op muzikaal vlak horen we verre van vanzelfsprekende dingen. Zo doet een van de mannen een vogel na, speelt Ankoudinoff zijn dwarsfluit als een blokfluit waardoor er een dierengeluid uit komt. Effectjes uit de mondharp en de kalimba (vingerpiano) geven de peuters muzikale prikkels die hen doen opkijken.

Het valt op dat alles wat rond is, een hogere aantrekkingskracht heeft bij de allerkleinsten.  Een knikker in een daf die rondtolt, een knikker in een badje water dat vanonder betokkeld een speciaal geluid oplevert, … de peuters komen er rond staan om alles gade te slaan. En wanneer de drie crescendo, op de maat van de trom spelen, zien we zelfs een meisje dansen in het midden als een echte hipster, poep naar achter, terwijl haar dansje iets had dat het midden hield tussen springen, een paard nabootsen en dansen. Trendsetting noemen ze dat.

Het Zonnetje in Linkeroever kreeg dus een mini muziekfestival in de crèche. En het publiek, dat reageerde net als op de Rock Werchters van deze wereld. Zo was er dus een hippe trendsetter, waren er verder de meelopers die hun vriendje of vriendinnetje niet wilden lossen in hun ontdekkingstocht, fans die mooi op hun  bankje wilden zitten om flink van op de beste plek niets te missen, en waren er verzamelaars die weliswaar dit keer niet op zoek gingen naar een plectrum of merchandising, maar wel mini boomschors verzamelden in een potje, dan weer de zitzakken op elkaar wilden stapelen.

Verder spotten we de fashionista’s die er piekfijn wilden uit zien tijdens het ganse optreden (borstels om de afwas mee te doen en speelgoedrijfjes zijn dan je beste vriend om je haar in volume te houden), waren er de (eeuwige) twijfelaars die in het midden van de ruimte niet goed wisten waar naartoe wanneer de drie muzikanten uit elkaar in andere hoeken stonden, en had je de trouwe, loyale fans, die met geen stokken weg te krijgen waren uit de buurt van één muzikant(e). Daar tegenover had je de shoppers, die van de ene muzikant naar de andere hopten om vooral veel verschillende indrukken op te doen en waren er last but not least enkelen die het allemaal niet zo erg interesseerden, die destructief gedrag vertoonden en pogingen ondernamen om het decor te slopen.

Petotter is net als muziekfestivals op zijn best wanneer de jonge toeschouwers in alle vrijheid kunnen doen en laten wat ze willen tijdens het optreden, zonder ouders in de buurt die het gedrag van hun kids (weliswaar goedbedoeld maar vaak onnodig), willen corrigeren.

Of om een van de allerjongsten te quoten: “Bavo!” Tja, die “r”, het blijft een van de moeilijkste en laatste letters die een kind aanleert.

< Bert Hertogs >