Recensie Stromae | Les Ardentes 2014

“On va être un peu compressé” het was een van de opmerkelijke tweets voor het optreden van Stromae op Les Ardentes begon. Het zegt meteen ook alles. 20 000 festivalgangers op dag drie, zo’n 20% zou naar verluidt Nederlandstalig zijn en die kwamen zo goed als allemaal voor 1 act. Zelfs Paul Van Haver was verbaasd toen er massaal “Waar is da feestje?” gekeeld werd na “Carmen”. “Jullie spreken Nederlands hier?” vroeg ie.

Van Haver bleek “en forme” te zijn, dat bleek al op de manier waarop ie backstage uit de shuttle bus kwam en de trap van het podium ophuppelde. De manier waarop hij dat deed, half joggend precies,  net zoals Obama gezwind van de trap afdaalt wanneer ie met Air Force One ergens geland is, zei veel hoe energiek de man wel was. Het terrein voor het hoofdpodium barst uit zijn voegen ondertussen. Iedereen wil dé act van het moment zien. Geheel terecht trouwens. Stromae verbindt generaties, verschillende nationaliteiten, en sekses zoals een loom bandje wat slechts weinig artiesten gegeven is. Zowel in Arras als in Luik zien we dat bevestigd. Ons buurmeisje schatten we 6 à 7 jaar en mag op de schouders van papa zitten. “Of er niet genegotieerd kan worden zodat we haar ook enkele nummers op onze schouders kunnen nemen” probeert haar papa even te polsen bij ons. Droogjes antwoorden we dat het vaderschap bepaalde offers inhoudt, maar laten we het antwoord open. Uiteraard zou het jammer zijn mocht het meisje niet alles kunnen zien omdat de schouders van papa wat vermoeid worden.

De set is krak dezelfde in Luik als in Arras op één extraatje na dan dat ie wel in Luik serveert.  Ook hier valt op dat Bâtard, tweede na opener “Ta fête” het gigantisch goed doet met zijn”Je suis. J’étais et resterai moi”-songtekst. Zowat iedereen zingt stevig mee. “Liégeois et Liégeoises. Ardentais et Ardentaises. Compatriotes ça va?” zo spreekt ie de menigte aan. Bij “Tous les mêmes” lijkt ie te kiezen voor de hoge frequenties van het gegil van de vrouwen. Of de mannen ook zo hoog kunnen roepen, daagt ie ons uit. En jawel hoor, geen man die zich niet onbetuigd laat. Bewijzen zullen we ons.  Het resultaat is dan ook hallucinant tijdens deze thuismatch voor Stromae. Al na het vierde nummer op de set zingt het publiek luidkeels “oho ho ho ho ho”, Seven Nation Army van The White Stripes.

Bij “Quand c’est” speekt ie dan wel moeiteloos de kopstem aan, het is de song die minder onthaald wordt maar ook theatraal neergezet wordt. Angst voor overwoekerende duisternis zien we.  Bellen blazen doen fans op “Alors on danse” waarbij de mash-up met Gypsy woman, Rhythm is a dancer en Insomnia ook hier extatisch wordt onthaald. Een stadiongevoel – nog nooit eerder meegemaakt op Les Ardentes trouwens – maken we dan mee. Seven Nation Army kelen we en daarna “Tous ensemble. Tous ensemble. Hey Ho.” gemengd met de oh’s uit “Oh My Darling Clementine” (ook gebruikt in Dario G’s Carnaval de Paris) terwijl luchtbeelden van een drone de sfeer vanuit een helikopterview probeert weer te geven.

Het kwintet speelt na “Merci” het publieksenthousiasme uit, door traag naar achter te wandelen, doen alsof ze ons negeren om dan na luid gejoel terug naar voren te komen. Dat herhalen ze een paar keer tot de vijf finaal besluiten er een extra toegift bij te doen (wat ze lang niet overal doen), een uitgepuurde en zeer stille versie van “Tous les mêmes” a capella en meestemmig in close harmony uitgevoerd.  Zo luidruchtig het publiek was uit pure extase voor de toegiften, zo stil was het op Les Ardentes nog nooit tijdens die allerlaatste en extra bis. Ronduit geniaal was de manier waarop Van Haver afscheid nam, door aan een imaginair koordje te trekken waardoor al het podiumlicht uit ging.

Les Ardentes 2014, dag 3 was Stromaedag. Al de rest gold om de tijd voor en na wat te doden. Niet meer niet minder.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Ta fête 
2. Bâtard 
3. Peace or Violence 
4. Tous les mêmes 
5. Ave Cesaria 
6. Quand c‘est ? 
7. Moules frites 
8. Formidable 
9. Carmen 
10. Humain à l‘eau 
11. Alors on danse (met stukjes “Gypsy Woman” van Crystal Waters, “Rhythm is a dancer“ van Snap en “Insomnia“ van Faithless in)

Bis:

1. Papaoutai 
2. Merci 
3. Tous les mêmes (a capella in close harmony, extra toegift)