Recensie Rumble in da jungle

De kracht van het woord, de focus van een bokswedstrijd en de punch van een sterk optreden. Dat is de cocktail die Rumble in da jungle serveert. Woordkunst, vanuit de buik, meets funk en soul waarbij enig competitiedrang de uitvoerders niet vreemd is.  Groot is dus de zin, de goesting van iedereen op het podium om zich te bewijzen.  Hartstochtelijk klinkt die roep als “Aanvaard me zoals ik ben. Ik zal niet veranderen.” of in het Antwerps “ik zen wie dak zen”. Tegelijkertijd worden we geconfronteerd met mensen die op zoek zijn naar hun identiteit, en die niet vinden in de nieuwe, noch in de origine. Nergens toe behoren, niet in een vakje te steken zijn, het geldt voor deze voorstelling én de mensen er achter.

Zelden die thematiek aangeboord gezien op het podium, die vanuit de onderbuik van de samenleving komt. Neen, geen negativiteit over het migratie- en asiel-vraagstuk. Wel zien we kansen, mensen met een gave. Een gave, een passie, of het nu met een muziekinstrument is dat ze als klankbord willen gebruiken, of de eigen stem, teksten.  Tussendoor kan er een grapje in de vorm van een raadsel af “het is oranje en het blijft drijven.” Iemand?

Één van de mannen houdt geen blad voor de mond, en haalt de links culturele elite door de mangel. Ook de band gaat voor dynamiek van Soulpower, Soul Makosa, Sex Machine tot het aanvankelijk klein gehouden “Ain’t no sunshine” uitgepuurd met rol voor de dwarsfluit, verder bongo’s, tuba en elektrische gitaren.  Ook de teksten zijn erg divers, van een man die ons wil overtuigen dat de vrouw in de Islam gerespecteerd wordt en er gelijkheid tussen man en vrouw is, terwijl de roep van een vrouw niet fout begrepen kan: “Ik ben niet geboren op te passen in uw bruine dozen. I’m waiting for change”. Een collega van haar zal hartstochtelijk “We are somebody. We may be poor, yellow, black,… we must be respected, we must be protected“ zeggen.

 ‘s Morgens probeerde nog een burgemeester uit Landen - van socialistische signatuur nog wel! –enkele roma weg te drijven door een lokale dj luide muziek te laten draaien op het terrein waar de zigeuners zich tijdelijk hadden gevestigd. Op zo’n dagen vraag je je af wie er nog wel zal opkomen voor kansengroepen, en weet je dat het beleid inzake asiel en migratie, zo veel jaren later, nog steeds op zoek moet naar visie, naar verandering.  

< Bert Hertogs >