Recensie The Dog Days Are Over

Een uur en tien minuten naar 8 performers zien die springen. Dat is kort samengevat waar het in “The dog days are over” om draait. Maar het is wel erg kort door de bocht om te stellen dat alleen maar dat te zien is. Neen, er is veel meer. Choreograaf Jan Martens toont 8 dansers die afzien, zich letterlijk in het zweet werken. Uiteraard refereert Martens daarmee naar onze jachtige tijden die Herman Van Veen al jaren geleden in “Opzij opzij opzij” vastlegde.  Er is ook die prestatiedrang, dat bijna maniakaal bezig zijn met het lichaam – via fitnessprogramma’s, loopprogramma’s in de iPod, en diens meer – dat hier even vakkundig te kijk gezet wordt.  Telkens wanneer we zo’n maniakken te zien krijgen op straat of wanneer we voorbij een fitnesszaak passeren – die uiteraard volledige inkijk geven door de ramen - verschijnt een lach op ons gezicht. “The dog days are over” is even voyeuristisch. Maar het is ook een ode aan wiskunde, aan geometrische lijnen, ja ook aan verschillende dansvormen. Een voorstelling die rijker, gelaagder is dan aanvankelijk gedacht. Gewoonweg briljant.

Met acht staan ze mooi op een rij. Wanneer ze wandelen naar hun sportschoenen die vooraan staan, trekken ze eerst hun sokken aan, vervolgens de sportschoenen. Dat doen ze zo secuur alsof het een belangrijk ritueel is. Fascinerend is de blik, de verbetenheid van de acht. Vooral die van Cherish Menzo (ook zo te zien op de foto van Piet Goethals trouwens) is erg indringend. Een kakafonie aan kleuren en stijlen zien we.  Foute kleren ook,  shorts en bh’s met luipaardmotief, goudkleurige shorts, noem maar op. Naast elkaar staan ze. Vanuit rust komt er beweging in de benen tot ze samen, synchroon op de tippen springen. Repetitief, een metronoom kan je er naast plaatsen. Zo getimed, zo minutieus, zo gedisciplineerd.

Voor het eerst werkt de voorstelling op de lachspieren wanneer ze een position switch uitvoeren terwijl iedereen blijft springen. Vervolgens trekken de acht diagonale lijnen op de vloer en wijzigen voor het eerst het ritme door links-rechts te springen in plaats van voor-achter.  De ganse ruimte wordt benut. Zien we in het begin nog figuren, strak symmetrisch getoond via het al springend synchroon dansen, wat erg ‘in’ is in hedendaagse dans (en ook in andere disciplines te zien is als (water)ballet, synchroonschaatsen en carrouselrijden (in de paardensport) bvb). De acht vormen een cirkel, houden de handen vast aan elkaar, waardoor de link met folkdans niet ver weg is. Wanneer we hen tevens ook later in de choreografie samen 180 graden zien springen en terug springen, en dit vaak zien herhalen, is de link naar hiphop en street dance niet ver weg.  Kimmy Ligtvoet met groene bikini aan,  zien we dan weer in de richting van videoclipdans gaan, en het bekken golvend bewegen wanneer het gezelschap wat vrijer kan bewegen.

De rode draad doorheen de voorstelling blijven bewegingen die naar de fitnesszaal refereren, waarbij ze de vingers dicht tegen elkaar houden alsof ze ter plekke aan het sprinten zijn. Daarnaast zien we hen ook de rechterhand achter het hoofd houden, terwijl ze het hoofd naar de linker knie laten bewegen (zoals bij de bicycle crunch). Het lichtplan geeft aan wanneer het avond en nacht wordt en vervolgens weer dag. Slechts een keer komt er een streep muziek in de voorstelling, met een opname waar de akoestische gitaren emotionele  lading geven terwijl de acht dansers blijven doorspringen en hun gejump links en rechts dat typische piepgeluid van de gymvloer oplevert dat op den duur bijna zoet in de oren klinkt voor een toeschouwer. Sterke dramaturgie dus van Renée Copraij.

Hoe “The dog days” eindigt verklappen we niet, uiteraard spookte het meermaals door ons hoofd tijdens de voorstelling dat de acht ofwel konden stilvallen zoals ze begonnen waren ofwel er ook abrupt bij konden neervallen.  Feit is dat de inspanning en het effect ervan (de ene begint al sneller te zweten en te hijgen dan de ander) op zich al deze voorstelling de moeite waard maakt om naar te kijken. “The dog days” intrigeert, niet alleen omwille van zijn fysieke inspanning en getoond uithoudingsvermogen. Ook - op zijn manier weliswaar - omwille van zijn poëzie, esthetiek en ja, ook humor. Omdat ons een spiegel wordt voorgehouden hoe onze maatschappij – weliswaar uitvergroot – wat op hol slaat. Briljante voorstelling.

< Bert Hertogs >