Recensie Slugs garden

Een installatie waar je als toeschouwer deel van uitmaakt. Dat is het concept van “Slugs garden” van Fabián Barba en Esteban Donoso samen met de derdejaars dans van het Conservatorium in Antwerpen. Het heeft iets weg van een snoezelruimte, met veelkleurige kussens, lakens, gevulde zakken, verspreid. Daartussen liggen de performers die zacht bewegen als een slak, de ogen dicht, kronkelend, de omgeving aftastend. Zelf word je slak onder de slakken.

“Slugs garden” is dus een zeer tactiele installatie, waarbij je performers, maar het kunnen ook evengoed bezoekers zijn die je op je weg tegenkomt, aanraakt onderweg. Zeker voor studenten dans is het een heel andere vorm: glijden, golven, zachtjes aan tegen de grond blijven: “Slugs garden” houdt het lichaam laag, tegen de grond. Kronkelend, traag, soezend, half slapend, soms gewoon niets doen, beweegt iedereen in de ruimte waar hij zich bevindt.

Een ontdekkingstocht is dat als het ware waarbij je je lichaam inzet als voelsprieten, en je neus fijne geuren, en ook minder fijne tegenkomt. Zo kwam onze neus pardoes in het haar van iemand, haar dat behoorlijk stonk, aards was. Geen bloemengeurtjes van de laatste nieuwe hyper zoete “fragrance by” dus. Vingers baden zich een weg naar onze kuiten, de rug, armen, hoofd terwijl we zelf met onze linkerhand een arm tegenkomen. De lichaamswarmte daar ligt een stuk hoger. Onze vingertoppen raken erg geïnteresseerd in die kleine fijne haartjes op de armen die een stuk harder aanvoelen dan bij onszelf. Wanneer we omlaag glijden komen we kleine, fijne vingers tegen die beenhard zijn. Zijn dit vingers? We voelen nog eens. Terwijl we verder schuifelen – hadden we geweten dat we best niet in hemd en vest naar deze installatie gingen, we hadden dan sowieso voor makkelijker zittende kledij gekozen – en een andere slak tegenkomen, voelen we iets dat prikt. Een stukje been waar het haar van afgeschoren was, maar dat er nu terug stilletjes aan terug doorkomt. Opvallend is dat we onze hand al vrij snel wegtrekken: prikgevoel vinden we niet fijn.

Links van ons vindt een slak ons: even voelen. Het lijkt de slak van daarnet die zich ook verplaatste in onze richting. Plots komen we veel haar tegen, maar het prikt niet, het is zijdezacht. Glijden we met de vingers naar beneden dan komen we een oorschelp tegen, klein. Er is bijna geen oorlel. Op je rug de ganse tijd liggen, ligt niet erg comfortabel, dus draaien we ons op onze zij. Foetushouding, met een kussen erbij voelt het lekker aan. Rechts menen we een been te ontwaren, maar het is iets hards, het leeft niet, want het doet niets terug. Daarna voelen we minder stekelig haar, zacht, maar niet lang is het terwijl onze benen en onderlichaam over een andere slak glijden.

Na een tijd belanden we aan de andere kant van de ruimte, niet de uitgang waar we dachten naartoe te glijden.  Daar zijn we plots de enige slak, alle andere slakken liggen te ver weg. Met een bevreemdend gevoel verlaten we de tuin van de slakken. Het gevoel was aangenaam, de ontdekking erg boeiend. Maar wat we zopas beleefden was een tactiele ervaring met mensen (performers of bezoekers, of beide, we hebben er het raden naar) die we totaal niet kennen. Voor alle duidelijkheid: dit had niets met intimiteit te maken, maar we kunnen begrijpen dat dit voor velen wel ver gaat als belevingsvorm.  Als bezoeker van de slakkentuin heb je dan ook maar twee keuzes: weigeren of accepteren, de basis van een podiumproductie, van improvisatie, enz. Wij kozen om te accepteren  om mee één te worden met de installatie. Een installatie die zich in complete stilte voordoet, waarbij je reuk- maar voornamelijk tastzin op scherp gezet wordt en waarbij je zaken ontdekt waar je lang niet (meer) bij stilstaat. Contact zoeken met wildvreemden, laat staan hen aanraken, is not done in onze huidige maatschappij, zo beseffen we ons ten volle wanneer we achteraf op de volgende tram wachten.

Net omdat we deel uitmaakten van de installatie, en een ervaring hyper persoonlijk is (1 op 1 of 1 op veel-beleving of helemaal geen beleving indien je weigert), er geen onderscheid is tussen publiek en performer, kan je onmogelijk een oordeel vellen over deze slakkentuin. Maar dat die installatie een kans verdient op we zeggen zo maar wat Zomer van Antwerpen en TAZ, mag duidelijk zijn. Als we dan toch enige vorm van zelfevaluatie mogen/moeten maken, hebben we het gevoel onvoldoende aan een slakkengangetje naar de uitgang te zijn gekropen. Het is wat eigen aan het journalist zijn: het moet vooruit gaan, het was al bijna zes uur en er viel geen lekker slaatje te eten in de slakkentuin… Les excuses…

< Bert Hertogs >