Recensie Yann Tiersen

Yann Tiersen vindt dat ie zich met zijn muziek richt op een nichepubliek. Dat zei ie in een korte Q & A in Huis 23 voor zijn concert van start ging. Straf dus dat ie beter doet dan enkele mainstream-artiesten: hij verkocht namelijk wel ei zo na de Grote Zaal van de AB uit. De componist die het meest bekend is om zijn werk dat voor de soundtrack van “Le Fabuleux Destin d‘Amélie Poulain ” (ondertussen alweer 13 jaar oud) gebruikt werd, liet verstaan dat ie het een mooie opportuniteit vond om op die manier een breder, groter publiek te bereiken met zijn muziek, zei dat ie het een goede film vond, al had ie ook kritiek. Het stereotiepe beeld van Parijs, de folklore, zit er wat hem betreft iets te veel in. Voor Infinity, zijn jongste album dat hem na 9 jaar afwezigheid in de AB bracht, had de multi-instrumentalist zowat alle partijen zelf ingespeeld op voornamelijk de drums na. In de Ancienne Belgique bracht Tiersen zijn dromerige sfeer tot leven, maar de man blijkt veel eclectischer dan dat. Ook een stevige rockklank en electro (dat wat weg heeft van Jarre) liet ie in zijn set sluipen.

Tiersen nam het album op enkele eilanden op, waaronder Ijsland. Koud voelt het album dan ook op het eerste gehoor aan, zoals de omgeving waarin hij vertoefde vooral uit rotsen bestond. Maar zo voegde hij er wel aan toe, zo’n desolate plekken hebben wel erg vaak bars waar wel de warmte te vinden is. Qua introductie mag de start van het concert wel tellen: “My yesterday is dead. The present‘s an illusion. And tomorrow is just a nightmare away” horen we in opener “Meteorites”.  

“Ar Maen Bihan” is zo’n voorbeeld van een nummer dat koud aanvoelt met zijn electronica, buisklokken, en marimba. Die song gaat over in het zevenstemmige “A Midsummer Evening”, waarvan de clip waarschuwt voor meteorieten. Een nummer dat, de woordkeuze is misschien niet ideaal, warmer aanvoelt. Een song over de bevestiging van de liefde voelen. Ook wanneer hij de melodica ter hand neemt, is er niet alleen melancholie, maar sluipt er ook warmte via een kiertje binnen, zoals in “Dark stuff”.

Tiersen staat niet alleen bekend om zijn minimal aanpak, ook het repetitieve schuwt hij niet zoals in “Palestine” waarbij het woord meermaals gespeld wordt. Al bij de eerste noot van “La dispute” (uit de film Le Fabuleux Destin d‘Amélie Poulain  van 2001) horen we de fans een herkenningsapplaus geven. Melodica, ukulele en piano bepalen de sound terwijl de vibraslap op het eind een accent legt.

In het publiek zien we heel wat jonge twintigers die voor de gelegenheid zich op hun paasbest hebben aangekleed: hier en daar zien we jurkjes met bloemetjes, … De dromerige types, de boekenlezers, de dames die heerlijk kunnen genieten van een glaasje wijn in combinatie met hun sofa, het tv-dekentjes-type, ….  Ja zij, ze tekenden present.

Dat dromerige in pakweg “La Crise” en de vele walsjes als ritme in onder andere “Rue des Cascades” staat haaks op de electronicasound met tin whistle in “The Crossing” of de modular sequencing, met bleeps en zo in “Vanishing Point” (dat erg Jarre-achtig overkomt). “The Long Road” brengt ie solo op piano, terwijl we genieten van de blik van een meisje, een fan die vol verwondering kijkt naar het vingervlugge vioolspel van de man in “Sur le fil”. Even laat ze zich verleiden en verplaatsen haar frêle vingers mee de lucht om haar heen op de maat van de muziek.

Het is pas na een uitmuntend sterk en knap meerstemmig gebracht “Till the end” dat het publiek zéér extatisch reageert wanneer Tiersen en zijn muzikanten opnieuw op het podium verschijnen. Contrasteren doen ze ook in die tweede ronde toegiften met een stevig en luid “Quartier” terwijl de vijf mannen en twee vrouwen op het podium de bloedmooie afsluiter “Ashes” unplugged met 1 akoestische gitaar en 7 stemmen meerstemmig brengen. “All in all, we will be ashes. Floating in the winds.”

“Je bent stof, en tot stof keer je terug.” Zou het verwijzen naar Genesis hoofdstuk 3:19? Zou het? Of toch niet? Want hoe verklaar je anders het fatalisme in“My yesterday is dead. The present‘s an illusion. And tomorrow is just a nightmare away”? Stof voor een Q & A.

< Bert Hertogs >   

De setlist:

1. Meteorites 
2. Slippery Stones 
3. Ar Maen Bihan 
4. A Midsummer Evening 
5. Palestine 
6. Dark Stuff 
7. La Dispute 
8. La Crise 
9. Steinn 
10. In Our Minds 
11. Chapter 19 
12. Rue des Cascades 
13. Grønjørd 
14. The Gutter 
15. The Crossing 
16. Vanishing Point 
17. Lights 

Bis:

1. The Long Road 
2. Sur Le Fil 
3. Till The End 

Bis 2:

1. Quartier
2. Ashes