Recensie Video Games Live

Voetgestamp na een symfonisch optreden. Nog nooit eerder meegemaakt in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Video Games Live stond dan ook garant voor een zeer entertainende avond. Er was humor, veel humor, zowel van de kant van de productie als van de gamers in het publiek. Hoewel de show aanvankelijk in de Lotto Arena zou plaatsvinden, maar uiteindelijk onderdak vond in de Stadsschouwburg, kon dat helemaal niet de sfeer drukken. Integendeel, het werd zo waar een onderonsje van gelijkgezinden. Veel mannen met brillen, veel mannen met een groot voorhoofd in het publiek. Voor die ene keer voelden we ons eens niet de vreemde eend in de bijt, hoewel we in onze jeugdjaren nooit verder zijn geraakt dan Sonic 1, Pac Man, wat soccer-, tennis-, pinball- en biljart-games.

Wat Disney deed met Fantasia, dat werk verderzetten door symfonische muziek en live optredens toegankelijk te maken tot een publiek dat anders feestelijk past voor dergelijke concerten, dat is het opzet van Video Games Live, van Tommy Tallarico, zelf componist van videogamesmuziek, muzikant én neef van Steven Tyler, frontman van Aerosmith.  Tallarico speelde tijdens verschillende nummers mee elektrische gitaar. Het enige niet-klassieke instrument dat op het podium stond.

“What a wonderful world” van Louis Armstrong horen we in een licht aangepaste versie tot “Super Mario World” omgedoopt terwijl we fragmenten uit het spel zien. Op dat moment zit nog geen enkele muzikant op het podium. Vakkundige opwarming noemen ze dat. Een volgende video wordt via tekst aangekondigd op het grote scherm, maar dan zien we “voor het zover is, even een gedichtje. Roses are #FF0000 Violets are #0000FF” Wie ooit voor het web een site maakte, of wat dan ook, weet dat het de hexadecimale waarden zijn om rood een blauw op te roepen op een scherm. De toon is gezet, en die gezellige onderons-sfeer die je ook vindt in speciaalzaken waar je kaartspelen kan spelen, houdt de productie dan ook vast.

Tallarico doet dat ook handig door in het begin te speechen. “Veel mensen denken dat muziek uit videogames enkel bestaat uit wat bleeps en bloops”, “Anderen vinden dat games iets voor kinderen is.”, “Nog anderen zijn  ervan overtuigd dat gamen aanzet tot geweld.” zo laat ie weten. Drie stellingen, vooroordelen, die het publiek dan ook moeiteloos wegboe’t. “Kill those people!” zegt Tallarico die het publiek op die manier stevig aan het lachen krijgt. Het moet gezegd, de man heeft gevoel voor humor én timing.

Verschillende shows brengt Video Games Live in Europa, de eerste is voor Antwerpen. Koor en orkest komen helemaal van Boedapest (Hungarian Virtuosi). Toegegeven, het tweede deel van Video Games Live is een stuk scherper, de nummers volgen elkaar in sneltempo op terwijl de host in het eerste deel zowat elk nummer wil aankondigen, en een woordje kwijt wil over de componist  (al dan niet via een videotoespraak door de componist zelf). Al snel is duidelijk dat de scores verschillende sferen oproepen. Van het avontuurlijke en wat exotische in Sonic, het epische en spannende (visueel ondersteund door volgspots die snel over het publiek gaan) in Metal Gear Solid, de vintage sound in de oude pc game Monkey Island, aangevraagd door het Belgische publiek, het heroïsme in the legend of Zelda met brede strijkerspartijen, en de typische 80s sound in Megaman. Stuk voor stuk hebben de scores een eigen sound, een eigen dynamiek.

Veruit de strafste momenten tekenden we in het eerste deel op met “Journey”. Alleen al de opening op cello kon op een spontaan “Amai shit jongen!” rekenen als commentaar van een fan. Prachtig nummer, dat instant kippenvel bezorgt, met als apotheose Riva Taylor in een rood kleed, die de vocals voor haar rekening neemt. Als laatste toegift zingt ze trouwens “Still alive” in zwarte catsuit, die er geen twijfel over laat bestaan dat Taylor een strakke lijn heeft, terwijl Tallarico haar op akoestische gitaar begeleidt. De man verwijst naar Beethoven en andere klassieke componisten wanneer ie Liberi Fatale uit Final Fantasy 8 aankondigt. Live videoregistratie toont hoe gelaagd de compositie is door afwisselend in te zoomen op verschillende instrumenten.

“Loading act 2” zien we op het witte scherm wanneer de pauze begint. Tegen het einde van de pauze is het groene balkje vol en zien we “Press start (or clap) to begin”. Het publiek ziet de fijne verwijzing die de productie blijft doortrekken tot de kleinste details en de humor ervan in, applaudisseert en meteen worden we in de sprookjeswereld van Disney gezogen tijdens “Kingdom Hearts” terwijl een montage van verschillende Disney-klassiekers elkaar opvolgen. Het avontuurlijke, sprookjesachtige zien we bij de wervelende start van de strijkers. Daarna wordt de muziek weemoediger, ingetogener om niet veel later opnieuw open te trekken tot een actierijke track. Tussen de live muziek door zien we ook grappige filmpjes waar o.a. Pacman het opneemt tegen Sonic. One winged-angel uit Final Fantasy 7 klapt het publiek in het begin mee, terwijl de gitarist headbangt met de cellist en de violen pizzicato spelen. Fans van het horrorgenre komen met de lagere strijkers (cello en contrabas) aan hun trekken tijdens Silent hill 2 terwijl World of Warcraft (met zijn koorpartij bijvoorbeeld) wat middeleeuws aanvoelt. Skyrim met zijn percussief karakter, o.a. op grote trom en snelle pizzicato’s,  heeft dan weer een tribaal, mythisch en heroïsch karakter terwijl HALO onder andere in zijn koorpartij verwijst naar de kosmos, en sci-fi.

Wanneer Tallarico random een winnaar wil aanduiden van de Facebookwedstrijd, blijkt dat ie geen draadloze internetverbinding heeft op het podium. “Welcome to Belgium!” roept iemand het laconiek maar zeer terecht uit het publiek uit. Als gamers en journalisten iets gemeen hebben, dan is het wel dat we vaak mobiel en draadloos op het internet willen kunnen gaan op eender welke plek in ons land. Dat is in België lang niet overal mogelijk, en als het mogelijk is, is de download/upload-snelheid soms van zo’n zwak niveau om grijze haren van te krijgen. En dat voor een land dat inzet op innovatie…

Video Games Live is aan zijn vierde album toe. Ook nu weer schakelen ze daar noodgedwongen crowdfunding voor in omdat geen enkel record label in het concept gelooft. Het is zo dat we vooral gamers zagen in het publiek die hun anthems graag live hoorden. Niet of nauwelijks zagen we muziekfans (die weinig met gaming van doen hebben) in de zaal. Het maakt dit soort optredens niche, maar daarom artistiek niet minder waardevol om naartoe te trekken. Kortom:  Video Games Live met het koor en orkest uit Boedapest, en niet in het minst Riva Taylor heeft ons aangenaam verrast. Die laatste niet louter vocaal.       

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Castlevania (Tron)
2. Metal Gear Solid
3. Sonic
4. Monkey Island
5. Zelda
6. Uncharted II
7. Shadow of the Colossus
8. Journey met Riva Taylor
9. Earthworm Jim
10. Mega Man
11. Final Fantasy 8 Liberi Fatale

Deel 2:

1. Kingdom Hearts
2. World of Warcraft montage
3. Mass effect
4. Skyrim
5. Silent hill II
6. Halo Trilogy suite
7. Street fighter II
8. Final Fantasy 7 One-winged angel

Bis:

1. Chrono Trigger / Chrono Cross
2. Still Alive uit Portal met Riva Taylor