Recensie Raf Walschaerts | Jongen toch

We zullen nooit nog met dezelfde ogen kijken naar een fokstier die in de wei staat. Dat komt allemaal door Raf Walschaerts. En de show ging niet eens over fokstieren of ander vee. Het was gewoon weer een beeld dat Raf wist te gebruiken als metafoor voor relaties en wat zich afspeelt tussen mensen.  De vos verliest misschien wel zijn haar, maar niet zijn streken. “Jongen Toch” gaf ons kwantitatief 50% van Kommil Foo, maar wel met dezelfde 100% tevredenheid en dezelfde stijl.

De verkoop van het ouderlijke huis in Essen zette de radertjes in het hoofd van Raf Walschaerts  in beweging. Heden en verleden, wensdenken en doemdenken gingen zich tot één verhaal verweven. Het publiek werd meegenomen in de gekleurde werkelijkheid van Raf Walschaerts waar de dingen zo hun eigen logica kregen. Een realiteit waar ex-lief Lies en haar echtgenoot Ludo komen wonen in het huis uit zijn jeugd en waar het nieuwe lief, de new-age zweefteef Charlotte, uiteindelijk ook nog komt opdagen in dat huis om aan Afghaanse vluchteling Hassan enkele prangende vragen te stellen. U hoort het zelf al: niet echt alledaagse situaties. 

Raf wist het publiek al vanaf het eerste moment in zijn greep te krijgen door in te spelen op een zeker verwachtingspatroon en al meteen de spanning op te bouwen. Eens hij de aandacht had, nam hij de zaal dan ook zonder moeite mee in de rest van het verhaal, ook al werden daar een paar rare stappen gezet. En dat was nu juist weer het aantrekkelijke van deze voorstelling: Raf wist een wereld te creëren die erg herkenbaar was, maar waarin het toeval een net iets te grote rol speelde. Zo ontstonden er situaties die absurd, maar wel erg grappig werden. Hij kon jaloezie t.o.v. Ludo, verlangen naar Lies, wantrouwen t.o.v. Hassan, nostalgie naar zijn eigen jeugd en kleine waanbeelden in zijn hoofd perfect in één scène plaatsten. 

En toch was niet alles altijd hilarisch bedoeld. Tijdens de voorstelling werd er verschillende keren gebruik gemaakt van “niet begrepen worden” en “de andere wil niet loslaten”. Raf speelde deze elementen erg vakkundig uit met de nodige humor tot gevolg. Maar op een dieper niveau speelde ook hier de herkenbaarheid en het tragische van het gegeven. Onbewust werden we toch weer aan het denken gezet over intermenselijke relaties en omgaan met emoties. Het werd een heerlijk staaltje van vakkundig cabaret. 

Raf wist de voorstelling met fragmenten op te bouwen. Telkens kregen we een deel van een verhaal. Het werden puzzelstukjes uit heden en verleden die tegen het einde van de voorstelling plots allemaal op hun plaats vielen. Tijdens het geven van die puzzelstukjes toonde Raf Walschaerts zich niet alleen een begenadigd verteller, maar zijn relaas getuigde zondermeer van een enorme bescheidenheid. Hij liep echt niet op te scheppen over zijn studies en diploma’s. Hij plaatste zich ondanks al wat hij al bereikt had nooit boven zijn publiek en die wist dat gebaar erg te waarderen. 

“Jongen toch” was weer een geweldig avondje theater waarin we vakman Raf Walschaerts zagen spelen en zingen. Met een knipoog naar de actualiteit nam hij ons mee naar zijn eigen realiteit om ons zo een ontspannen voorstelling te bezorgen en ons toch ook wel eens aan het denken te zetten. 

< Sascha Siereveld >