Recensie Camelot

In 2001 ging Camelot in première in Gent. Hetzelfde script werd gebruikt voor deze voorstelling op het Donkmeer in Berlare. Ongetwijfeld kent een openluchtvoorstelling een meerwaarde voor deze musical. Het oogverblindende kader van een meer, echte paarden, een kasteel, mogelijkheden om veel vuur en andere effecten te gebruiken zijn ontelbaar. Daar waar dergelijke zaken in (soms beschermde) zalen steeds vaker verbannen worden om veiligheidsredenen, kan onder de blote hemel meer. Regisseur Frank Van Laecke trekt dan ook alle registers open. Visueel is deze Camelot een straf stukje theater. De belichting, de decors, de kledij zijn ronduit prachtig. Adembenemend is het steekspel dat we vlak voor de tribune te zien krijgen. En ook de zwaardgevechten houden de aandacht scherp. Mooie liefdestaferelen tussen Helen Geets als Guinevere (hier ook “Jenny” genoemd) en Jan Schepens als Camelot krijgen dat extra tintje mee wanneer hun schaduw op het water te zien is.

Het verhaal gaat over koning Arthur en zijn vrouw Guinevere die een ridderorde beginnen. De ridders van de Ronde Tafel. Lancelot kondigt zich aan als een nieuwe ridder. Hij moet zijn plek verdienen door een zware beproeving te doorstaan. Stilaan bloeit er liefde tussen Guinevere en Lancelot. Die laatste moet vluchten wanneer het koppel aanvoelt dat Arthur hun affaire doorheeft. Mordred komt op de proppen, neemt Lancelots plaats aan de tafel in en verwerft steeds meer macht. Wanneer hij Lancelot  - die stiekem Camelot is binnengeslopen om met Guinevere te zijn – met haar betrapt, eist hij dat de koning hen straft.

Muzikaal lijkt deze musical niet de tand des tijds te hebben doorstaan. Geen echte hit bespeuren we. Schepens (Lancelot) heeft een aardige song “C’est moi” waarbij hij zelfzeker zich wil aanbieden om ridder te worden van de Ronde Tafel. Oerklassiek klinkt de Nederlandstalige versie van Guineveres “I loved you once in silence” met vooral strijkers die we te horen krijgen. Het gracieuze maar toch ook speelse in de rol van Guinevere past Helen Geets perfect. Mooi zijn de stiekeme liefdesmomenten met Jan Schepens (Lancelot) aan de brug of aan de boom van Merlijn. Grappig is de tekst hier en daar. Leuk is de muzikale verwijzing naar Pink Floyds Another Brick in the wall.

Maar ongetwijfeld ligt het zwakke punt in deze productie bij het feit dat alles playback is. Officieel luidt het dat musicalmicrofoontjes niet bestand zijn tegen veel wind en regen. Toegegeven, voor enkele scènes (met de paarden en wanneer het meer gebruikt wordt) lijkt het ons onmogelijk micro’s te gebruiken en zendertjes. Toch speelt volgens ons aanvoelen, de productie die naast professionals Helen Geets en Jan Schepens op amateurs draait vooral op zeker omdat ze dan weten dat de zang zeker goed zit. Komt daarbij dat draadloze micro’s voor het ganse ensemble en de hoofdrollen een dure zaak is. Concreet moeten de artiesten nu vooral bewegen, lippen en de gebaren uitvergroten. De tekst is ingesproken. Ook dat hoor je. Mordred wordt vertolkt door Jef Coppieters, maar zijn zanglijnen worden op tape verzorgd door Mark Tijsmans. De overgang tussen de twee verschillende stemmen valt te hard op. Bizar is het dat Coppieters gecast werd voor deze musical wanneer hij blijkbaar het enige nummer dat hij moet zingen, vocaal niet aankan. We vinden dan ook dat de 2 andere grote rollen, Arthur en Mordred, naar professionals hadden moeten gaan, of tenminste naar mensen die hun zanglijnen vlotjes aankunnen. Want ook bij Dirk Willems als Arthur merkten we weinig reserve. Een tussenoplossing kan zijn dat Tijsmans ook de stem van Mordred inspreekt, waardoor de continuïteit bewaard blijft. Nu heb je soms het gevoel naar een Disney On Ice, maar dan zonder Disney en zonder ijs te kijken. Grootse effecten, grootse gebaren, maar alles staat wel op tape. Die gebaren van de acteurs komen soms te laat of te vroeg omdat ze strikt de bandopname moeten volgen. Dat zorgt uiteraard voor een onwennig gevoel. En de tape doet Arthurs rol, die vaak zit te overpeinzen, en dus geen grote gebaren kan hanteren, geen goed waardoor onze aandacht tijdens zijn solomomenten op het podium verslapte.

Kortom: visueel is Camelot zeer aardig, vocaal (gesproken tekst en gezongen) hadden we het liever allemaal live gehoord.

< Bert Hertogs >