Recensie Half elf zomeravond

“50 Tinten Dronken” had een alternatieve titel kunnen zijn voor deze productie van het Toneelhuis. Maar dat zou te ver afwijken van de originele naam van het boek van schrijfster Marguerite Duras. Ariane van Vliet wist nochtans in haar vertolking van het aan alcohol verslaafde hoofdpersonage Maria heel wat nuances te leggen in de gradaties van dronkenschap. Haar spel was heerlijk om naar te kijken en te luisteren, alleen werd het verhaal op den duur een beetje te lang. Het sterkste moment uit “Half elf zomeravond” was overigens niet deze knappe acteerprestatie, maar een goed uitgewerkte choreografie tussen Maria en Rodrigo Paestra, vertolkt door danser Radouan Mriziga. De kracht van de suggestie en het subtiele van de bewegingen spraken boekdelen zonder iets te zeggen.

“Half elf zomeravond” vertelt het verhaal van alcoholiste Maria die samen met haar man Pierre, haar dochter Judith en haar beste vriendin Claire op weg is naar Madrid. Omwille van een ongelooflijk onweer stranden ze in een klein dorpje dat onder hoogspanning staat omdat de politie er op zoek is naar een zekere Rodrigo Paestra die net zijn vrouw en diens minnaar heeft doodgeschoten. Tot overmaat van ramp is er omwille van het slechte weer geen enkele kamer meer vrij en zullen ze dus de nacht moeten doorbrengen op de gang van het plaatselijke  hotel. Redenen genoeg voor Maria om in het lokale café eens stevig in de wijn te vliegen. Terug in het hotel meent ze in het licht van de bliksemschichten Claire in de armen van haar man Pierre te zien. Is dit de bevestiging van het vermoeden dat al lang bij haar aanwezig is? De combinatie van alcohol en achterdocht neemt een loopje met haar verstand. En dan ziet ze plots de voortvluchtige Rodrigo Paestra op een van de daken. Ze beslist om haar gezin en haar vriendin in het hotel te laten en gaat op weg naar de auto. Daar vindt ze wat ze denkt nodig te hebben: een fles cognac en … Rodrigo Paestra. 

Het verhaal op zich was niet zo sterk, maar het was vooral de prestatie van Ariane van Vliet en de wondermooie omschrijvingen van het landschap en het weer die er een aantrekkelijke voorstelling van maakten. Ariane was erg overtuigend in haar rol van alcoholiste en wist verbazend veel nuances te leggen in de gradaties van intoxicatie: van licht aangeschoten over stomdronken tot de onvermijdelijke kater van de volgende ochtend. Wanneer Ariane van Vliet kruipend over de grond de uitspraak  “Het is even moeilijk ’s morgens, maar dan gaat het wel weer.” deed, zouden we gezworen hebben dat ze effectief een zware kater had. Het waren dit soort van momenten die ook  een beetje humor in de voorstelling wisten te brengen. 

Gert Lahousse en Ruth Becquart, respectievelijk in de rollen van Pierre en Claire, hadden een beduidend kleiner aandeel in de productie. Ze waren eerder levend decor voor het verhaal dat vooral door Maria verteld werd. Hun relatie speelde zich af in het verborgene en dat werd prachtig gesymboliseerd door hen geregeld achter de grote voilegordijnen te plaatsten die deel uitmaakten van het decor. Door hen zichtbaar en toch onzichtbaar op te stellen, speelde regisseur Bart Meuleman vooral met de kracht van de suggestie. 

En nooit was die suggestie zo groot als in de danschoreografie die symbool stond voor de wilde nacht die Maria beleefde aan de zijde van Rodrigo Paestra. Twee lichamen die op het ritme van de muziek tergend traag om elkaar heen bewogen in een spanningsveld van erotiek en verlangen, maar elkaar toch nooit raakten: poëzie in beweging. Het was het hoogtepunt in het verhaal, maar ook daar waar de woorden tijdelijk stopten en de beelden het over namen. 

En zo bracht “Half elf zomeravond” een geslaagde mix van een monoloog, een sterke acteerprestatie, klassiek toneel , moderne dans en hier en daar momenten van pure poëzie in de tekst. 

< Sascha Siereveld >