Recensie Lord of the Dance met Dangerous Games

Lord of the dance heeft er een zeer succesvolle doortocht in ons land op zitten.  Maar liefst 1 Vorst Nationaal, 3 Capitoles in Gent, 2 Kursalen in Oostende, een Ethias Theater in Hasselt en om af te sluiten een Lotto Arena in Antwerpen waren nodig om aan de vraag naar tickets te voldoen. Opnieuw levert de Ierse voorstelling de klassieke ingrediënten af: Ierse muziek (twee strijkers, 1 tin whistle, ofwel hét symbool van Ierland, en de stem). Voor het ritme zorgen de meer dan twintig tapdansers op het podium. Al is lang niet alles live, wanneer de micro’s van de podiumvloer opengaan en we enkel het tapdansen live horen, zorgt dat voor erg enthousiaste reacties tot zelfs tribunegestamp alsof het publiek solliciteerde voor een job bij deze troupe.

Toegegeven, qua kostuums en visuals is Lord of the Dance een stuk straffer dan de jongste productie van Riverdance die we in april in Paleis 12 zagen. Dangerous Games maakt gebruik van video op een doorschijnend doek. Daardoor kan Flatley zelf op video op het einde een magistrale dans neerzetten terwijl hij twee klonen naast zich heeft staan. Drie solo’s zien we en dan weer dansen ze samen om plots over te gaan in 1. Heel wat verrassingen biedt deze Dangerous Games trouwens op vlak van spektakel waarbij timing een cruciaal element vormt (het plots verdwijnen of verschijnen via vuurwerk). Het verhaal is vergelijkbaar met eerdere producties: een kind die de tin whistle (The Little Spirit, tevens ook Contortionist ) bespeelt, staat voor de droom. “Blijf in je dromen geloven, ga ze achterna.” is dan ook de slogan van Lord of the Dance dat zelf ook hard aan de weg moest timmeren om te staan waar het nu staat, met uitverkochte zalen wereldwijd.

Die droom komt in gevaar wanneer de tin whistle (een traditionele Ierse fluit, dat dus staat voor de traditie ook)  brutaal stukgemaakt wordt door de bad guys (een troep). Lord of the Dance gaat de confrontatie aan, krijgt de fluit terug te pakken, waardoor het evenwicht, de traditie opnieuw hersteld is. De tweede plot, gaat over de deugdelijkheid. De Lord of the Dance laat zich verleiden door een vrouw met korte donkere haren. Het mag er wat ondeugend aan toe gaan. Hij geeft haar een klets op de billen, zij kust hem prompt voluit op de mond en maakt op dat moment gebruik van zijn zwakte om die gordel met “Lord of the dance” op te bemachtigen en aan de leider van de slechte bende te bezorgen. In een kerker, inclusief hoge vlammenwerpers, lijkt het lot van Lord of the Dance bezegeld en nadert het uur van de executie. Wint het goede, de deugd, het gracieuze, de traditie (inclusief het wat sprookjesachtige en folkloristische in cirkels dansen van de blonde dames in babydolletjes met golvende bewegingen in de choreografie waarbij tevens een link gelegd kan worden met ballet) het van het slechte, het ondeugende en brutale (met scherpe en strakke lijnen in de choreografie)?

Het moet gezegd, meermaals kreeg deze Dangerous Games ons op het puntje van onze stoel wat veel zegt over de goeie story telling. En de 4 dames naast ons? Die slaakten “aye aye aye”-kreetjes en lieten een spontaan “Ik heb het ineens warm gekregen”-reactie optekenen toen de heren in blote bast op het podium stonden te tapdansen. Groot contrast dus met de robots die op het podium verschijnen en led lichtjes in zich verwerkt hebben wat een straf staaltje van de kostuumafdeling is. Maar ook voor de mannen in de zaal was er behoorlijk wat vlees om te aanschouwen, vrouwen in veelkleurige sport bh’s, of in zwarte exemplaren met wat glitters in.  Of de deugdelijkheid het dus uiteindelijk gewonnen heeft van het ondeugdelijke, het is maar de vraag…

< Bert Hertogs >