Recensie Peeping Tom met Vader

Vader van “Peeping Tom” is even veel dans- als theatervoorstelling met en vleugje humor ook in. Zelf noemen ze het bewegingstheater. Vader gaat over het voorgeborchte, tussen leven en dood. Plaats: de recreatieruimte van een bejaardentehuis. Thema: oud worden en vergeten, geliefd of totaal genegeerd, mijmeren naar vroeger of wild fantaseren (naar wat niet was). Over het voorbijgaan van de tijd ook, waarin het leven gelijk staat voor een dagelijkse ratrace en de zoon (Simon Versnel) moeite heeft om tijd te maken om zijn vader te bezoeken. Als ie er dan is, zit ie op de klok te kijken en is ie de enige in de ruimte die gehaast is. Maar uiteindelijk lijkt de tijd het snelst op hem vat te hebben, dementeert ie, en wordt ie als eerste afgelegd.

Het eerste luik uit de trilogie Vader, Moeder, Kinderen, doet alvast verlangen naar wat er volgt. Al is lang niet alles van een zelfde niveau, en kan er gerust een tiental minuten van de voorstelling geschrapt worden. Beweging start telkens door een specifieke aanleiding. Jeuk, door de vele muggen in de ruimte zorgt voor snelle, korte, schokkerige bewegingen. Hilarisch is dan weer de openingsscène waar een vrouw het gevecht aangaat met haar handtas die een eigen leven blijkt te leiden, en haar naar overal meesleurt. Veruit de strafste choreografie in de ganse voorstelling is die wanneer een jonge vrouw (Maria) opgekeerd wordt met een bezemsteel en zo onder een tafel belandt. Andere choreografieën zijn dan weer een doorslagje van een vorige, niet zelden laag gebracht op de vloer, met de buik op de grond en armen en benen gebogen naar achter of die gekke wat omgekeerd kikkerachtige beweging van een vrouw (Maria, neergezet door Maria Carolina Vieira) die met de benen gespreid op haar rug repetitief opspringt. Sterk is wel dat moment wanneer ze van het podium stapt en gradueel kleiner wordt, de rug kromt: kortom het ouderdomsproces zijn gang laat gaan.   

Mannen worden in stofjassen gestoken, nadat ze eerst omgekleed worden en blijkbaar zelf behoorlijk wat stof meesleuren. “Wat voor plek is dat hier?” vraagt die indringer zich af wanneer ie een wandeling wil maken met zijn vader in de rolstoel. Andere rusthuisbewoners blijken zijn vaders broek of hemd aan, hoewel er duidelijk “Leo” (Leo De Beul) in gestikt staat. En dan zijn er nog de vele muggen, en de ramen die maar niet spik en span geraken. Er blijft wat vet, en vuil aan kleven, hoe lang die bezem, en dreigend die voor de bewoners ook mag zijn. Een bezem die in een fantasie ook als lust- en seksobject van Leo terug komt.

Leo blijkt een harem in het rusthuis te hebben. Allemaal vrouwen die mooi op een rijtje zitten en denken dat die “Feelings” van Morris Ambert uit 1974 aan haar gericht is. Een song die hij aan de buffetpiano faket te spelen en van een aangepaste tekst voorziet: “My feelings are fluff”, ofwel het stelt allemaal niet zoveel voor. “I wish I never met you girl” wordt hier “I wish I never lived this long.”

De associatie tussen fluff en pluisje/vlok, is snel gemaakt en zo komen we bij de schoonmaakster (Marie Gyselbrecht) die zich tot bloedens toe de rechterarm openkrabt van de jeuk door de muggen, muggenspray spuit, er een moordcomplot op nahoudt tegen Leo en zijn dochter Maria die de lange haren in een cirkelbeweging met het hoofd laat ronddraaien. Kuisen doet de kuisvrouw dan weer de schoenen, of een bril van een oudje.  Tergend traag lijkt de tijd voorbij te gaan. Kwam “Feelings” al erg humoristisch over waarbij de draak gestoken werd met dat nummer, dan is Dinah Washington’s “What a difference a day makes” in deze context ironie van de zuiverste soort vooral in zijn “Twenty-four little hours”-passage. 

Generatieconflicten (tussen Brandon Lagaert en Leo De Beul/Simon Versnel),  worstelen met je damesschoenen en het bandje (Maria), piano spelen aan tafel en dromen van hete Thaise soep (dat lekker, sexy en sensueel start met Yi-Chun Liu maar ook temperamentvol in een woordenwisseling eindigt tussen haar en Hun-Mok Jung). Om de cirkel rond te maken met Maria die oud werd, keren de rollen om wanneer Leo, de oude man die niet zelf meer zou kunnen stappen, uit zijn rolstoel gezet wordt, en plots wel kan dartelen rond de oude vrouwen in het bejaardentehuis. Het enige zetje dat ie nodig had, was “Als je nu niet wandelt, ga je nooit een lief vinden.”

Of hoe “Vader” een link tussen heden en verleden legt, tussen droom, fantasie en werkelijkheid, oudjes en de kinderfase. Wat we erg appreciëren aan Peeping Tom is dat het gezelschap de eigen voornamen van de cast gebruikt én een eerste buiging geeft terwijl ze nog in hun personage zitten om pas daarna over te gaan in de echte Leo, Maria, Marie, Hun-Mok, Yi-Chun,...

< Bert Hertogs >