Recensie Steven Gabriels

Toegegeven, met lood in onze schoenen trokken we naar het CC van Deurne om er naar de nieuwste comedy-voorstelling van Steven Gabriels te gaan kijken. Het nieuws rond het plotse overlijden van Luc De Vos (Gorki) had ons nog maar net bereikt, en dus spookten er allerhande vragen in ons hoofd rond. Nu goed, the show must go on, zo gaat het nu eenmaal in het leven. Maar het zorgde er wel voor dat we in deze context moeilijker in “Een deur die plots opengaat...” geraakten. Dat het uiteindelijk toch lukte, is geen kleine verdienste van de comedian.

Dat we wat laat in de humor en de geschetste situatie van Steven Gabriels geraakten, had deels ook met de opbouw van de voorstelling te maken. Laten we daar niet flauw om doen, starten doet ie door ons puzzelstukken te geven, zaken die ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken hebben. Lees: de samenhang is zeker in het begin wat zoek, maar en dat is nu net het boeiende aan deze voorstelling, pas op het einde valt alles mooi op zijn plaats en krijgen we het absurde antwoord hoe zijn ex-vrouw aan ernstige vrieswonden kwam in augustus.

Steven Gabriels surft op absurde humor maar gaat ook behoorlijk de filosofische tour op tijdens zijn vertelling. Zo staat ie stil bij de winter van 1978 waar hij verschillende sneeuwmannen bij elkaar had gemaakt in de voortuin. Tot het begon te dooien en ie doorhad dat alles van tijdelijke aard is. Waar het ooit is fout gegaan met zijn vrouw na een huwelijk van 18 jaar? Het moet de straat BBQ geweest zijn waarbij hij “neen neen neen!” dacht maar uiteindelijk toch instemde met een volkstuintje en al snel de voorzitter van de volkstuinclub tegen zich kreeg na wat spitwerk. Het brengt hem bij zijn afschuw tegenover natuurdocumentaires (waarbij hij de mestkever door de shit jaagt) en hij niet veel later plots een brug maakt naar zijn verzekeringsagent Bruno die tot een van zijn beste vrienden behoort omdat ie midden in de nacht nog binnen het uur een antwoord geeft op een pertinente vraag. Wat Bruno plots mee in het verhaal komt doen, is op dat moment niet duidelijk. Pas helemaal op het einde komen we dat te weten.

Stevige mediakritiek en maatschappijkritiek volgt: “Time Magazine dat is de Dag Allemaal van New York”, en ook koken door de jaren heen moet eraan geloven. “De 90’s stonden gelijk aan de zongedroogde tomaten. In de nillies was het al koriander wat de klok sloeg. En nu zijn we aanbeland bij de vergeten groenten (dat ie ook wel “onkruid” noemt). De hype van het moment. Pastinaaksoep maakt ie met de grond gelijk. “Als ik de smaak van natte zwarte grond wil proeven, kan ik even goed in de tuin wat bij elkaar lepelen.” En warme warmoes staat voor hem simpelweg gelijk aan gekookt sperma. Er is een reden waarom die groenten vergeten zijn, zo zet hij zijn stelling kracht bij.

“Wat als je aan de verkeerde kant staat van een deur als die plots opengaat?” bedenkt hij. We horen dan An Christy’s nummer wat het geheel een ironisch kantje geeft wanneer hij zich er meteen bij afvraagt of je daar dan ook zo gelukkig van zal worden. Met de quote “Geluk maak je zelf” die hij enkele keren laat vallen, steekt ie ook de draak. Herhaling als humoristisch stijlfiguur gebruikt hij hier met succes.

Het brengt hem bij de vraag waar het ooit is fout gegaan tussen man en vrouw. Wat de link is tussen buiten op de Kalmthoutse heide pissen, en de drang van vrouwen om zo veel paar schoenen in huis te halen, toont ie ook. In die wat absurde denkwereld lijkt alles op het eerste zicht erg logisch. Ook vragen als waarom we geen mosterd uitwrijven op onze ogen, en wortelen en erwten elkaar eigenlijk niet kunnen uitstaan, beantwoordt ie op een intelligente maar toch ook grappige manier.

Zelfs dé vraag der vragen: waarom een vrouw twintig minuten nodig heeft in de badkamer en een man slechts twee minuten durft hij aan. “Dat is om haar weg te scheren waar wij mannen van denken dat er daar nooit haar heeft gestaan bij een vrouw om te eindigen met een lang voetbad in ijswater.”

Heerlijk is het beeld dat ie oproept van de man die al meer dan een kwartier in bed ligt, in slaap is gevallen maar plots wakker schiet door een stel bevroren pinguïnpoten die zich tussen zijn benen nestelen waarop zij vraagt “Oh, ge zijt nog wakker?” Dan heb je als man nog twee mogelijke opties. Ofwel vertel je dat haar bevroren pinguïnpoten je wakker hebben gemaakt maar dan dreig je een ganse nacht over je gevoelens te moeten praten. De andere optie is zeggen “Natuurlijk schat, ik heb de ganse tijd op je zitten wachten...”

Geluk maak je zelf.

< Bert Hertogs >