Een goede fotograaf moet vooral kunnen selecteren

De klok heeft nog maar net 17 uur geslagen. Toch ligt de Ketelvest in Gent er – op een dobberend bootje na - verlaten bij. Gewapend met een camera, verschillende lenzen en een flitser loopt fotograaf Joost van Hoey de laadbrug over de Ketelvaart over, richting de backstage van het concertgebouw ‘de Handelsbeurs’. Het contrast tussen de moderne, rode achtergevel en de negentiende-eeuwse voorzijde is groot. Zo rustig en stil als het buiten was, zo chaotisch is het binnen. De opbouw is volop bezig: tassen, kabels, koffers en instrumenten liggen overal over de parketvloer verspreid. Op het podium worden drumstellen opgesteld, keyboards aangesloten en gitaren gestemd en aan hun versterkers gekoppeld. Van Hoey trekt snel zijn winterjas uit, zet zijn spullen opzij en haalt zijn camera boven. “Laten we er maar meteen invliegen.” 

Hij volgt de driekoppige band ‘Future Old People Are Wizards’, het voorprogramma van de Gentse band ‘Wallace Vanborn’. “Op vraag van de band schiet ik voor, tijdens en na het optreden enkele sfeerbeelden,” legt Van Hoey uit, “Het is de eerste keer dat ik met hen op pad ga en in het begin is dat een beetje onwennig. Je moet aftasten hoe ver je wel en niet kan gaan. Eenmaal je de bandleden wat beter kent, wordt de sfeer ook losser. Dat resulteert in betere en mooiere beelden.” Anton Coene, al acht jaar de vaste fotograaf van ‘Wallace Vanborn’, bevestigt: “De beste foto’s maak je wanneer men de camera vergeet en dat heeft tijd nodig. Je moet als fotograaf zo onopvallend mogelijk zijn.”  

Wanneer ‘Future Old People Are Wizards’ aan hun soundcheck beginnen, gritst Van Hoey zijn oordoppen uit zijn broekzak. “Gehoorbescherming is zeker geen overbodige luxe. Het geluid wordt afgesteld in een lege zaal en klinkt daardoor ook veel luider,” legt hij uit. “Zo’n soundcheck is de ideale gelegenheid om foto’s te maken alsof ze tijdens het concert zelf genomen werden. Zij het in betere omstandigheden: er is voldoende ruimte, tijd en verlichting. Die luxe heeft een concertfotograaf niet altijd.” Hij voegt meteen de daad bij het woord en hurkt neer achter het drumstel. De lens op de, in bloot bovenlijf, spelende drummer gericht. 

Na de soundcheck mag de band aan tafel. Terwijl de band beneden eet, haalt Van Hoey buiten een frisse neus. De maan verlicht het geïmproviseerde terras aan de Ketelvaart. “Het zijn toch lange dagen: je bent steeds onderweg en het wachten duurt soms vermoeiend lang.” vertelt Van Hoey, “Maar ik doe het met plezier. Muziek en fotografie zijn beide hobby’s van mij en ik vind het fantastisch dat ik ze alle twee beroepsmatig kan combineren.” 

Klokslag zeven uur worden de deuren voor het publiek geopend. Het regenachtige weer en de gure wind zorgen ervoor dat de foyer snel volstroomt met muziekliefhebbers. De sobere, olijfgroene concertzaal is met lange blauwe gordijnen afgeschermd. “Nog even een pintje drinken. Over een uur begint het concert en dan is daar geen tijd meer voor. Je moet multitasken: foto’s maken en luisteren naar de muziek. Dat laatste is noodzakelijk als je de muziek op de gevoelige plaat wil vastleggen. Het wordt moeilijk als het genre je niet ligt. Je kan dat vergelijken met studeren: je moet alle vakken volgen, maar met het ene vak zal je meer binding hebben als met het andere. Dat geldt voor ons ook.” 

“Vooraleer ik naar een concert vertrek, zoek ik ter voorbereiding de positie van de bandleden en wat geluidsfragmenten op.  De muziek van ‘Future Old People Are Wizards’ is bijvoorbeeld relatief psychedelisch. Harde gitaren en duistere synthesizer-geluiden worden niet geschuwd. Daarom kies ik voor dynamische beelden met weinig kleur. Op die manier zit die sfeer ook in het beeld.,” verklaart Van Hoey. Collega Anton Coene zweert bij zwart-witfoto’s, zijn handelsmerk. “Kleur is een tijdsindicatie. Geef mij maar het tijdloze zwart-wit.” 

Om kwart over acht stipt begint ‘Future Old People Are Wizards’ aan hun concert. Het is ondertussen gezellig druk in de zaal. Van Hoey heeft samen met een handvol andere fotografen vooraan een goede plaats uitgezocht. Hij manoeuvreert zich van links naar rechts tussen het publiek. Zijn wijsvinger niet ver van de ontspanknop en de ogen op zijn fotografisch doel gericht. “Ik maak elke foto met in mijn achterhoofd het idee dat het de beste moet zijn.” Af en toe houdt hij halt om wat zich op het podium afspeelt vast te leggen. Altijd op zoek naar het perfecte beeld. “Als je voor een medium werkt, moet je wel een grote reeks beelden vastleggen. Het licht verandert steeds en muzikanten staan zelden stil op een podium.” Uiteindelijk schiet Van Hoey exact 150 beelden, daarvan zullen er slechts twintig de strenge selectie overleven. “Een goede fotograaf moet vooral ook goed kunnen selecteren.” 

< Aaike Geusens >