Recensie Paul de Leeuw met Ik ben rustig

Hij titelde zijn show “Ik ben rustig”, maar hij had net zo goed kunnen kiezen voor “Paul de Leeuw bakt ze bruin”, “Op reis met Paul” of zelfs “Vijftig tinten Paul”. De voorstelling combineerde een ruim aanbod aan stijlen en thema’s tot één mooi afgerond geheel dat tot in de details was verzorgd. Tussendoor werd alles verder op smaak gebracht met een grapje over Fabiola of Maggie De Block en aangevuld met een passend lied. Het was een avond waarbij de vermoeiende en hyper kinetische Paul de Leeuw was thuisgebleven en een ontspannen en rustige versie op het podium stond.

Wat moet je doen als je 52 bent en je leeft met het gevoel dat je niet ouder gaat worden dan 52? Inderdaad, dan wil je ervoor zorgen dat je in je vertrouwde omgeving kan sterven. En daarom speelde Paul de voorstelling gewoon bij hem thuis. Het grote decor bestond uit een open keuken met woonkamer en het publiek kwam als het ware op de koffie. Het leverde een erg ontspannen sfeer op waarbij Paul gewoon lekker onderuit in de zetel aan het praten was over koetjes en kalfjes. 

Aanvankelijk leek het even alsof het vooral een anekdotische voorstelling zou worden waarbij onsamenhangende stukjes achter elkaar gegooid waren. Het beeld van zijn 82-jarige moeder die van ’s morgens vroeg al begint te WhatsAppen was op zich wel schattig, maar het was toch vooral de manier waarop Paul de Leeuw zo’n verhaal bracht dat het echt geestig maakte. De intonatie, de mimiek en de juiste pauzes gaven zo’n vrij banaal verhaal de juiste dosis humor mee. Wanneer hij bij het verhaal van de crematie van de poes even de receptioniste mocht spelen, kon hij zich even laten gaan in overacting. Heel erg grappig allemaal en vooral … hoe verder de voorstelling vorderde, hoe relevanter deze schijnbaar vrijblijvende verhaaltjes werden. 

Paul de Leeuw bewees ook eens en voor altijd dat mannen wel degelijk in staat zijn om verschillende dingen tegelijk te doen. Vanuit de gedachte van een mogelijk nakend levenseinde stelde hij zich de vraag welk programma hij eigenlijk nog wel zelf had willen presenteren. En zo kwam hij uit bij “Heel Holland Bakt”. Paul ontpopte zich prompt tot patissier en ging over tot het bakken van een appeltaart. Als tussendoortje werd Maggie De Block even op de korrel genomen. Tussen het bakken en het geven van baktips door, ging hij luidop mijmeren over zijn verleden. En terwijl de rozijntjes in de Amaretto werden geweekt, dacht hij terug aan zijn eerste seksuele ervaringen. Het effectief maken van een taart werd gecombineerd met het typische gezever uit kookprogramma’s en tussendoor kregen we ook nog de homo-erotische variant van “Vijftig Tinten Grijs”. Een sterke combinatie. 

Paul toonde zich een meesterlijk verteller die de spanning keurig wist op te bouwen, op het juiste moment de honing liet spuiten of een banaan in stukjes begon te snijden. En net wanneer het publiek klaar was voor een apotheose in het verhaal, kwam er weer een baktip ,verdween de taart en het verhaal in de oven en was het tijd voor een lied. 

Paul de Leeuw zong tijdens “Ik ben rustig” verschillende liedjes. Het werden vooral gevoelige en persoonlijke liedjes die erg goed aansloten bij de show. De muziek was ingespeeld door een orkest en daardoor was der heel wat ruimte voor violen, piano en blazers. Het waren stuk voor stuk mooi uitgewerkte arrangementen die als achtergrond mochten dienen voor passende teksten en vooral heel wat emotie in de zang. Het meest pakkende nummer uit de show was een vertaling van Charles Aznavours “Comme ils disent”. 

Dit lied kwam na een ronduit hilarisch stuk over een skireis naar Duitsland en een scène in het hotelrestaurant waar Paul zich volledig liet gaan in de rol van de ober en de kok. Met Duits dat wel een scheerbeurt kon gebruiken en het spelen met stereotypen, maakte Paul de Leeuw karikaturen van de verschillende personages. Er werd dan ook duchtig om gelachen. En vlak daarna werd het bloedserieus wanneer hij vertelde over wat hij en zijn gezin voelde bij hun aansluitend bezoek aan het kamp van Auschwitz. De slotbemerking dat zij achteraf gewoon terug naar huis konden gaan als een koppel van twee mannen met hun twee zwarte kinderen sloeg de nagel op de kop. Even nog haalde Paul enkele voorbeelden aan van hoe homofobie nog altijd niet de wereld uit is om dan over te gaan tot zijn vertaling van “Comme ils disent”. 

Van absolute hilariteit naar bittere ernst en dat in een tijdspanne van enkele minuten. Om dan te eindigen met een kleine vingerwijzing naar de realiteit en een geweldig mooi en gevoelig nummer. Dit was een sterk staaltje vakmanschap. 

Het laatste nummer uit de voorstelling was zijn eigen variant op de idee achter “It was a very good year” van Frank Sinatra. In “Mijn tijd moet nog komen” ging hij terugkijken op zijn leven toen hij 17,21 en 35 was om dan hoopvol vooruit te kijken naar wat de toekomst nog mag brengen. Laat ons hopen dat er nog meer shows van dit kaliber in die toekomst zitten. 

< Sascha Siereveld >