Recensie Estelle

Ver weggestopt, in een donker café aan de overkant van de Golden Gate Bridge, stond Estelle voor een uurtje op een zelf geknutseld podium. En ook al heeft de Britse zangeres met menig Amerikaanse muziekheld samengewerkt (John Legend, Kanye West, Cee Lo, Mark Ronson etc.), een groter podium verdient ze kennelijk nog niet. Na 3 voorprogramma’s verscheen ze eindelijk voor haar publiek om haar nieuwe album ‘True Romance’ voor te stellen.

The Reasn, het eerste voorprogramma, was een goed begin. Strak, funky, r&b en ietwat bizar omdat de zanger op het einde van de set zijn broek uittrok en met zijn hand aan z’n piemel “I can feel it” zong. Misschien kwam het omdat er nog maar weinig publiek was, want er leken weinig mensen van op kijken. The Reasn maakte vervolgens plaats voor CRSB, een ondefinieerbare band die vooral erg dol was op zichzelf, en een plaatjesdraaier die bleef roepen dat iedereen moest roepen voor Estelle. 

Na 2 uur wachten kwam Estelle eindelijk het podium opgetreden. Met een ontzettend verveelde uitstraling begon ze aan haar album vol romantiek. Haar enorme mond trok ze bijna niet open, waardoor het onduidelijk werd waarover ze aan het zingen was. De visuals achter haar, die werden vertoond op een slordig witgeschilderde muur vol beschadigingen, waren wel donders mooi. Prachtige highspeedbeelden van 2 donkere naakte mensen, die om en door elkaar bewogen. Maar dat kwam natuurlijk totaal niet tot z’n recht op zo’n rare onafgewerkte projectiemuur vol oneffenheden. 

In haar tweede nummer, tevens haar recentste single, zong ze “(I’m a) conqueror”, maar we hebben er zo onze twijfels over of we dat moeten geloven. Het werd er ook nog niet beter op toen ze bij ‘Passion’ het hele nummer met haar rug naar het publiek gekeerd stond. Alleszins een moeilijke start. Gelukkig werd het interessanter vanaf het moment dat ze een jongen uit het publiek op het podium uitnodigde. Terwijl ze “I’m a freak, everyday of every week” zong, probeerde ze hem sexy en subtiel te berijden. In die tijd had hij allang zijn kans gegrepen en bereed hij haar als een jonge hond. Waarop hij direct van het podium werd gesmeten door een slecht gestemde Estelle. De jongen breed lachend achterlatend. De rest van het publiek nog najoelend.  

Over het algemeen werd er ook meer gejoeld, geschuurd, geschreeuwd en gedanst dan bij een gemiddeld concert in de Ancienne Belgique. De mannen met te grote broeken, leren jassen, hoedjes en de schaars geklede vrouwen waren inderdaad meer outgoing dan we gewend zijn van het Belgische publiek. Daarom nog niet direct beter, want op het moment dat Estelle in haar element was en zag dat een jonge vrouw haar bleef filmen, terwijl ze haar meerdere keren vroeg om te stoppen, kreeg ze geen gehoor. Waarop ze de band abrupt liet stoppen met spelen en haar ergernissen uitsprak over telefoongebruik tijdens concerten. “I just want you guys to have fun. Here! Now!”. Waarop het betere deel van haar show begon.

Daarin liet ze zien dat ze met kleine beweginkjes heel sensueel kon zijn en alle nummers aan elkaar doorspeelde, waardoor het publiek constant alert bleef. Zuiver zingen kon ze ook en op het moment dat ze een slecht gevoel over een nummer had, begon ze gewoon opnieuw. Ze nam de tijd om het publiek uitvoerig te bedankten en hen uit te leggen waarom dit album zo belangrijk voor haar is. Dat het haar kindje is en dat liefde ‘all that matters’ is. “American Boy” als bis was natuurlijk geen verrassing, maar haar San Francisco mash-up er doorheen zorgde voor een golvende groep mensen voor het podium. Met handen die bouncende op de beat en gejoel dat nog bleef doorgaan tot lang na haar afscheid. 

< Zaïde Bil >