Recensie Sleeping Beauty

Overheerlijk, zo was de balletvoorstelling “Sleeping Beauty”  van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. De versie die dit ballet toonde, is deze van choreografe Marcia Haydée. Die besliste om trouw te blijven aan de oorspronkelijke choreografie van het ballet. Dat was bij zijn ontstaan in handen van Marius Pepita. Haydée breidde wel de rol van de slechte fee Carabosse uit. Een zeer sterke karakterrol voor een uitmuntende Alain Honorez.

Honorez mag door en door de slechterik spelen en alles uit de kast halen om qua mime zijn ongenoegen te uiten. Carabosse is immers niet uitgenodigd op het doopfeest van de prinses. Op dat moment zal zij de vloek uitspreken dat de prinses zich zal prikken en daardoor in een 100-jarige slaap zal  vallen. Zo gebeurt het ook, de prinses prikt zich wanneer ze van een vermomde Carabosse een ruiker bloemen ontvangt. Net daarvoor heeft prinses Aurora (Aki Saito) enkele adembenemende pas de deux’s gedanst met 4 verschillende mannen die haar hand vroegen. Enkele knappe promenades na elkaar zagen we waarbij Aurora (Aku Saito) enkele perfect uitgevoerde arabesques brengt .  Geen van de prinsen zal het worden, ze dansen immers alle vier hetzelfde. Hiermee wordt gesuggereerd dat de Sleeping Beauty op zoek is naar iemand die anders is dan het gemiddelde. Ze zal haar prins uiteindelijk vinden bij Désiré (Wim Vanlessen) die haar uit haar 100-jarige slaap kust. Maar daarvoor moest hij nog samen met de goede fee Lilac (Geneviève Van Quaquebeke) Carabosse verslaan. De confrontatie Lilac- Carabosse is  ronduit subliem. Beiden  krijgen tijdens hun dans een volgspot op hun gericht. Wanneer Carabosse zich in de cirkel van Lilac wil begeven, valt zij omver. Op deze manier wordt de kracht van de goede fee die het haalt op die van Carabosse  extra in de verf gezet. Honorez kreeg ook enkele grand jeté’s en grand allegro’s mee om te dansen. Dat zorgt voor contrast met de rest van de dansers die hun passen eerder subtiel en zeker nooit uitvergroot neerzetten. Subliem!

Het decor- en de kostuums van Pablo Nuñez zijn fabelachtig mooi. Vooral de donkerblauwe tutu die we in de derde act te zien krijgen is oogverblindend. Ook de presentaties van de verschillende figuren die op het huwelijksfeest zich voorstellen, is knap. Vooral de gelaarsde kat (Jim de Block) en zijn kattin (Jessica Truesdale) kunnen de aandacht terug trekken. De voorstelling van al die figuren, allemaal apart, dan weer met twee, duurt behoorlijk lang. Misschien wel té lang, want ook bij de eerste keer toen ik de voorstelling zag (toen nog in de Stadsschouwburg) had ik het gevoel dat die derde act maar bleef duren. Persoonlijk zou ik dus in de partituur en de voorstelling daar het een en ander geschrapt hebben. Maar wellicht is dat ‘not done’.

In het begin van het eerste deel viel een haarstukje van een ballerina op de grond. Dat bleef er een tijdje liggen, tot een ballerina haar traptechniek eens wou testen. En jawel- ze legde voldoende kracht en in haar beweging om het haarstukje richting zijkant te krijgen. Moest ook wel, want er was geen scènewissel meer en het haarstukje zou wel ‘ns voor ongelukken kunnen zorgen. Even was die ballerina uit haar rol dus. Maar ook het publiek had maar al te goed door, wat er was gebeurd, enkelen onder hen toonden dan ook wat commotie hierover. Zulke dingen kunnen gewoon gebeuren, denken wij dan. En het is perfect en professioneel opgelost. Het had veel erger kunnen zijn, mocht een ballerina hierover uitgegleden zijn, denken we dan.

Aki zet haar virtuositeit in de verf als prinses Aurora. Ze is een atypische ballerina daar ze niet echt groot is. Maar net daarom kan ze groeien in deze voorstelling en zien we haar in het begin als een ietwat verlegen, schuchter meisje die nog zeer sterk afhangt van haar overbezorgde ouders. Pas nadat ze terug wakkergekust is, merken we een duidelijk meer volwassen geworden personage. Knap. Maar dé danser die met het grootste applaus ging lopen was –overigens zeer terecht: Alain Honorez als Carabosse. Zowel qua mimiek als qua dans zette hij een glansprestatie neer! Chapeau!

< Bert Hertogs >