Recensie Michael Van Peel overleeft 2014

Michael Van Peel overleeft 2014 staat garant voor een spervuur aan grappen die ons om de oren vliegen. Met zo’n snelheid dat we na tien minuten al onze witte zakdoek willen bovenhalen en om een overgave smeken om een kort rustpuntje, zodat we alle slachtoffers die en masse er door gesleurd worden en dan ook vallen,kunnen tellen en oprapen. Maar dat is zonder Van Peel gerekend. De man gaat meedogenloos voort, staakt het vuren niet, en blijft aan een gigantisch tempo – op het midden van de voorstelling na, die lichtjes temporiseert – constant de nagel op de kop slaan. De scherpste eindejaarsconference van 2014 is ongetwijfeld die van Van Peel.

De decorstukken, met zandzakken en houten palen, zijn van een faillissementje, een geflopte musical, zo stelt ie. Op de backdrop zien we een verwoest bos. Van Peel legt de link tussen 1914, de start van de Eerste Wereldoorlog en 2014. 1914 en 2014 waren nochtans goed begonnen, maar halfweg ging het mis, weet hij. Stevige knipogen naar Studio 10 volgen nog wanneer ie het heeft over Al Qaida, de “Studio 100 van de moslimextremisten” omdat die zelf een persbericht de wereld instuurde over Boko Haram  omdat die laatste “extremisme in een slecht daglicht stelde”. Syriëstrijders, ons exportproduct nummer 1, zijn net als terroristen een gewillig slachtoffer om mee te lachen. Van Peel rakelt de verhalen op van de terrorist die de zomertijd vergeten was, de man die een anale bom meedroeg (“de zes die rond hem stonden, waren gescheten”), een extremist die om het leven kwam door een telefoonpaal en de instructeur van zelfmoordterroristen die een echte bommengordel in werking bracht in plaats van een testmodel en zo de dood vond,… waren maar enkele voorbeelden die hij aanhaalde.

Heel wat trivia ook uit eigen land, nieuwsfeitjes die op zich al hilarisch zijn, passeerden de revue. Het nut van de dubbele achternaam ziet ie – terecht – niet in maar het leverde alvast de eerste woordspeling van de avond op: Teenage Mutant Ninja Turtelboom. Andere taalspelletjes deed ie onder andere met ISIS en waarom iedereen naar die terreurorganisatie kijkt: “Als’t ISIS is/ni is…” om af te klokken dat het niet anders kon dan het ISIS is. Waarom er geen muziek staat op die mannen hun filmpjes, is volgens Van Peel overduidelijk. Zij vrezen dat we anders onze eigen terreurorganisatie op hen af zouden sturen: SABAM.  Met “Al een geluk dat BHV ondertussen gesplitst is want anders? Het is toch gesplitst hé, en wij hebben gewonnen, niet?” relativeert ie in enkele zinnen 48 jaar strijd in de Belgische politiek. “Ik merk niet veel verschil. Het is wel een zachte winter…” zo stelt hij vast.

Aanbeland bij de politiek is hij voorstander dat politieke partijen in hun verkiezingsfolders kleine lettertjes “beloftes geldig tot 25 mei” of zelfs “acties niet cumuleerbaar met andere partijen” zouden plaatsen. De Bonnenman loslaten op de verkiezingsbrochures zou alvast heel wat opleveren. Zo zou de pensioenleeftijd op 65 behouden blijven bijvoorbeeld (de meerderheid maakte er nu 67 van tegen alle verkiezingsbeloftes van deze partijen in die er prat op gingen deze te behouden op 65) en kreeg iedereen er met wat geluk nog drie kilo diepvriesbroccoli bovenop. Ronduit geniaal is Van Peel wanneer hij Bart De Wever op het einde schetst als een man die een war on drugs ontketende,een man die tegen van alles en nog wat een strijd aanbindt. Behalve tegen bezitters van een Porsche. Laat staan zij die twee verschillende nummerplaten hebben. Dan hoor je de schaduwpremier niet, die hij plastisch voorstelt als hand en arm in Charleson I, tevens opnieuw een link met Studio 100.  Raak!

Ook de banken moeten er aan geloven. Banken die gered zijn door de burgers, de politiek, zo brengt ie fijntjes in herinnering. “Sinds wanneer zijn schaamteloosheid en hebzucht goede capaciteiten?” zo vraagt Van Peel zich luidop af wanneer ie de toplonen aansnijdt. Neen, wat hem betreft moeten er wat meer vrouwen aan de top van de banken komen.

Op internationaal vlak kan het er bij Van Peel maar niet in hoe het in godsnaam mogelijk is dat we leerden leven dat Amerika via de NSA iedereen screent, en onze privacy een relatief begrip is sinds 2013. Maar een vliegtuig terugvinden van  MH370 – “dat geraakt hier niet in hé!” verwees ie naar de Arenberg – of 200 ontvoerde Nigeriaanse schoolkinderen, dat blijkt onmogelijk. Dat de terreurorganisatie ISIS veel geld verdient door olie op de zwarte markt te verkopen, en ze dat niet kunnen boycotten, is nog zoiets dat onbegrijpelijk is.  

Moeiteloos scoort Michael Van Peel dan ook wanneer ie zich de ontmoeting tussen Elio Di Rupo met president Obama voorstelt op de tarmac van Zaventem. De een die met wereldproblemen bezig is, de ander met Belgische en Europese trivia (ook de Europese beslissingen moeten er in het begin van de voorstelling aan geloven zoals de universele GSM-lader, en het beperken van het vermogen van stofzuigers). Van Peels fantasie over het gesprek tussen beide staatshoofden gaat over in een heerlijk dubbelzinnig “the little brown ones have to go” wanneer Di Rupo het over de afschaffing van de eurocentjes heeft.

Stilstaan rond het Kerstbestand van 1914 waarbij de wapens even stil werden gelegd en vijanden elkaar een fijne Kerst wensten, brachten hem in een beweging bij het voetbal aan het front tegen “den Duits”.  Sjotten en gezellig, dat gaat niet samen als je tegen Duitsland speelt, dat wisten ze toen al.  Vraag maar na in Brazilië, zo legde Michael Van Peel alweer de link met 2014, het WK. Ook de commercialisering van W0I en de herdenking ervan moest er aan geloven. “In Ieper hebben ze Flanders Fields paté”, zo wist de comedian. “Met echte stukjes Duits moet dat zijn. Wat is het volgende? Een musical over WO II?” vroeg ie zich af terwijl hij Per Spoor (Kedeng kedeng) van Guus Meeuwis inzette. Een pluim geeft ie dan weer wel aan de organisatoren die de pontonbrug in Antwerpen over de Schelde legden. “Dat slecht gezind zijn van de Antwerpenaren, was zeer goed geënsceneerd.”vond ie. En nu we toch bij commercieel entertainment zijn aanbeland: Van Peels definitie voor het Eurovisiesongfestival luidt: “een uit de hand gelopen Erasmusbeurs voor karaoke-zangers.” Touché, alweer.

Afsluiten doet Van Peel aan de zwarte buffetpiano. Daar brengt ie The Last Post die overgaat in “I will survive” dat hij van een Nederlandse tekst voorziet op basis van de actualiteit van 2014. Knap is het fragmentje van Mia van Gorki dat ie even verwerkt in de song. Opvallend stil wordt het dan in de Arenberg.  

Michael Van Peel overleeft 2014 is dus haarscherp, knalt er zoals het nieuwjaarsvuurwerk in het begin en op het einde op los, aan zo’n rotvaart dat het duizelen is en daardoor ook wel wat geniale vondsten aan je voorbij gaan. Toch maar die digirecorder programmeren op 31 december 2014 op Canvas dus. Om bevestigd te zien dat Van Peel veruit de strafste conferencier van dit moment is, maar ook om heel wat humor die na een eerste keer de show gezien te hebben, aan ons voorbij is gegaan. En dat is beslist heel wat. Dat is dan ook ons enig puntje van kritiek aan het adres van Michael Van Peel: iets meer spelen met snelheid, gas geven, terug nemen, en voldoende rustpauzes zodat een grap kan bezinken/doordringen bij het publiek.  Michael Van Peel blijkt een meester te zijn die een rijk palet aan humor en stijlfiguren succesvol weet aan te spreken en herhaling als motief doorheen zijn voorstelling slim kan verweven. Chapeau.

< Bert Hertogs >

Michael Van Peel overleeft 2014 speelt nog t.e.m. 6 februari 2015 in diverse CC’s.