Recensie De Frivole Framboos | Delicatissimo

Wist u dat Leonardo da Vinci de uitvinder was van een pluviometer die verdacht veel lijkt op een omgekeerde blokfluit? Had u al gehoord dat de befaamde componist Leonard Bernstein ooit een relatie had met een Limburgse schone en voor haar het nummer “Marina” schreef (dat verdacht veel leek op “Maria” uit West Side Story)? Troost u: wij ook niet. Als we cellist en zanger Peter Hens mogen geloven, is dit allemaal echt gebeurd.  En toch hadden we het idee dat hij, samen met zijn partner in crime en pianist Bart Van Caenegem, ons tijdens “Delicatissimo” regelmatig iets op de mouw probeerde te spelden. Of zag u koning Filip echt al in een roze tutu dansen op de tonen van “De notenkraker”? Hoe dan ook, De Frivole Framboos wist weer moeiteloos het publiek te entertainen  met een combinatie van slapstick, taalgrapjes, mooie muzikale prestaties, leuke verhaallijntjes en de kunst van het naadloos verweven van klassieke en moderne melodieën. “Delicatissimo” was dan ook een erg vermakelijke voorstelling. En toch bleven we achter met het gevoel dat dit nieuwe programma eigenlijk vooral oude wijn in nieuwe vaten was.

Je moet het maar doen: “Maria” uit West Side Story naadloos combineren met het “Ave Maria” van Gounod. Voor Peter Hens en Bart Van Caenegem leek het de normaalste zaak van de wereld. Bart wisselde van melodie alsof het zo geschreven was en Peter volgde met de zang. Hij miste daarbij links en rechts wel eens een nootje, maar het was heerlijk om dit spel gade te slaan. Ondertussen werd het geheel nog voorzien van een nieuwe tekst die op zich ook weer een grappig verhaal bracht. En alsof dit springen tussen de twee liedjes nog niet voldoende was, hadden de heren van de Frivole Framboos er ook nog kleine fragmenten van “Non ho l’étà”, “Marieke” en “Santa Maria” doorgedraaid. We genoten met volle teugen. 

“Delicatissimo” was een avondje dollen met muziek. Melodieën vloeiden in elkaar over en creëerden zo een nieuwe verhaallijn. Als toeschouwer bleef het een sport om de verschillende liedjes te herkennen en ondertussen ook de rode draad te blijven volgen. Het was weer een behoorlijke uitdaging om tussen de fragmenten uit de Notenkraker de “Kabouterdans”, de “Macarena” en “Waltzing Matilda” te spotten. En terwijl wij ons op deze sport toelegden, leverde Peter Hens ook nog het beeld aan van prins Filip die al dansend op zijn spitzen Mathilde ten huwelijk vraagt. Het werd helemaal hilarisch toen Bart Van Caenegem en Peter Hens een fragment uit het legendarische “Paradise by the dashboard light” gingen uitbeelden als de reactie op het aanzoek van Filip om Filip vervolgens te laten antwoorden met “Private dancer” dat naadloos over ging in “Dancing Queen”. Soms volstaat het blijkbaar om juist te knippen en te plakken, een nieuwe context te voorzien en het geheel vlot te spelen om een hele nieuwe inhoud aan bekende nummers te geven. 

De combinatie van “Bohemian Rhapsody” van Queen en het “Hallelujah” van Händel leverde een heerlijk stukje theater op. Alleen hadden we het gevoel dat we dit van hen al eerder hadden gezien. Het feit dat ze draaiend op een pianostoeltje samen één vleugel bespeelden, bleef een knap staaltje beheersing. Hoe Hans zijn cello deed praten en zo een conversatie hield met Bart, bleef geweldig om te zien. Maar ook bij deze kunstjes: we hadden dit van hen al gezien. 

Het liet ons met gemengde gevoelens de zaal verlaten. We hadden genoten van de muzikale verweving van melodieën en de uitvoering ervan. We stonden in bewondering voor de pianovirtuositeit van Bart Van Caenegem en het cellospel van Peter Hens. We hadden ons goed kunnen vermaken met de grappen en de taalhumor (vooral gestoeld op het Frans). We hadden hartelijk moeten lachen met de mimiek van de Frivole Framboos. Maar we konden ons niet van de indruk ontdoen dat we bij momenten naar een goeie heruitzending aan het kijken waren. 

< Sascha Siereveld >