Recensie The medium reconstruction of a murder

The medium, reconstruction of a murder (16+) van muziektheatergezelschap Walpurgis baseert zich op de kameropera The medium van Gian Carlo Menotti. Een twee-akter van de Italiaans- Amerikaanse componist die bewust gespeeld wordt voor een klein publiek. Voor de première koos het gezelschap de zolder van de Bourla uit om deze spannende vertelling te brengen. De vragen “waarom” en “hoe” rond de moord op de straatjongen Toby uit Boedapest worden pas op het laatst beantwoord.

Walpurgis wou oorspronkelijk de kameropera integraal opvoeren, maar stapte daar van af. In de plaats voegt Simone Milsdochter mysterie toe terwijl mezzosopraan Eurudike De Beul als Baba haar verhaal, haar verleden opnieuw verteld hoort uit de mond van haar dochter Monica (Milsdochter)  en Baba zich in een al even mysterieuze stilte hult. De spanning van datgene wat onuitgesproken blijft. Praten doet De Beul niet, af en toe zingen wel en ook het uitroepen op het einde van “The dead never come back”: “The dead never come back. They sink down in the dust. With no eyes to dream and no silence to keep. No secrets to hide! Gone, empty, nothing, nothing!”

De gewetenswroeging van Baba, de onmacht zet Eurudike De Beul perfect neer terwijl Milsdochter op een zeer intrigerende manier op fluistertoon ook, haar donkere geschiedenis weet te vertellen zodat het publiek  doodsstil aan haar lippen hangt: “What is the matter, Toby? What is it you want to tell me?”

Bij de start van de voorstelling is het even wennen, omdat Simone Milsdochter zowel Engels als Nederlandse tekst door elkaar gebruikt. Dat Engels vormt namelijk de brug naar de zang  van De Beul. De regie van Judith Vindevogel laat in het begin duidelijk verstaan dat de vertelling traag verloopt, zoals het een goed en spannend verhaal betaamt. Pianomuziek, met akkoorden gaat over in een nieuw geschreven soundcape, dan weer in getrom terwijl een oude spot boven het verkleinde speelvlak dat net zoals de paranoia van de vrouw als een trechter werkt, beetje bij beetje feller licht laat schijnen. De spanning tussen de twee vrouwen uit zich in stiltes, in blikken. Filmfans zien scènes die verwijzen naar The Miracle Worker uit 1962 van Arthur Penn en Cries and Whispers uit 1972 van Ingmar Bergman.

Schaduwspel, dan weer (rouw)kaarsen zetten extra sfeer al baadt de zolder van de Bourla naar ons gevoel iets te weinig in mysterie. Een rookmachine gebruiken, de ruimte nog meer verkleinen, verengen, kan de sfeer die Walpurgis wil creëren wellicht extra ondersteunen. De originele muziek van Menotti (3 aria‘s) gaat over in composities van Guy Van Nueten. De contrasten zijn sterk, maar toch blenden ze tot een degelijk patchwork.

“Torn and tattered is my bridal gown. And my lamp is lost, and my lamp is lost. With silver needles and with silver thread, the stars stitch a shroud for the dying sun. O black swan, where, oh, where has my lover gone.” De klaagzang van een gebroken vrouw klonk zelden zo fascinerend en een bekend sprookje van Grimm fijnzinnig daardoorheen verweven zelden zo mysterieus.

< Bert Hertogs >

“The medium, reconstruction of a murder” speelt t.e.m. 17 januari 2015 op de zolder van de Bourla en in februari in Mortsel bij Walpurgis.